Πυκνό σκοτάδι, απέραντη γαλήνη κι ερημιά. την Χριστουγεννιάτικη τούτη βραδιά. Από το πυκνό πευκόφυτο βουνό, κατηφορίζει δρυμύτατο το ψοφόκρυο να περουνιάζει ως το κόκκαλο. Στα ριζά του βουνού χτισμένο, το μικρό μου χωριό ανάμεσα σε πολλές καρυδιές, εξ 'ου και τ ' όνομά του, Μονοκαρυά ( Μόνο καρυές ) Οι πόρτες όλες και τα παρθύρια των σπιτιών του ερμητικά κλειστά και στα τζάκια τους καίνε χοντροκούτσουρα δέντρων. ασταμάτητα . Η φλόγα τους φωτίζει πιότερο απο το λιγοστό φως της

Γιορτινή Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι ! Χαρούμενη και ευλογημένη Τρίτη με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές. 🌹 Χρόνια πολλά χρόνια φωτεινά χρόνια ευλογημένα γεμάτα υγεία αγάπη και ευτυχία σε όλες τις Αννούλες του κόσμου 🏵️Το αγγελάκι με την ρωγμή 🏵️ Έμπνευση της ιστορίας αυτής ήταν το αληθινό γεγονός του καστανά της Θεσσαλονίκης που κρίθηκε ένοχος από δικαστήριο της Θεσσαλονίκης όταν είχε συλληφθεί, επειδή δεν είχε άδεια μικροπωλητή και που η επιχείρηση σύλλη

Γιατί να μην μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Να λέω , όσα νιώθω , να αδιαφορώ φανερά. Πρέπει να συμβιβάζομαι, να προσαρμόζομαι. Γιατί; Δεν θέλω . Δεν μ’ αρέσει. Ούτε πρόκειται.   Να κουλουριαστώ κάτω από την κουβέρτα μου. Με κλειστά μάτια να κλείσω τον ανεπιθύμητο έξω. Εγώ και εγώ στο δικό μου σκοτάδι ασφαλισμένη. Ο κόσμος γύρω να γυρίζει χωρίς εμένα πιόνι.   Το δικό μου παιχνίδι έχει βολικούς κανόνες. Τα όρια μου έχουν λυγίσει από χρόνια. Μια μάσκα φορώ μόλις ανοίξω την πύλη. Ν

«Υγιεία τίμιον αλλ’ ευμετάστατον. Η υγεία είναι πολύτιμη αλλά ευμετάβλητη.» Πλούταρχος, Αρχαίος Έλληνας ιστορικός (47-120 μ.Χ.) Θεσσαλονίκη οδός Ίωνος Δραγούμη και Τσιμισκή, 18:00 3 Δεκεμβρίου 2025 Η νύχτα είχε καλύψει με το σκοτεινό πέπλο της, την συμπρωτεύουσα, καθώς ο δεκαεξάχρονος ψηλόλιγνος Λάζαρος, κινούνταν επί της Τσιμισκή, με κατεύθυνση το παραλιακό καφέ επί της λεωφόρου Νίκης, όπου τον ανέμεναν οι φίλοι του. Παρότι τα τελευταία έξι χρόνια, ήταν σε ένα αναπηρικό

Κάθε χρόνο ο μικρός Στέφανος περνούσε τα Χριστούγεννα με τους γονείς του στο χωριό. Εκεί ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά του και ο Στέφανος ανυπομονούσε πάντα για αυτές τις μέρες. Έπαιζε με τα ξαδέρφια και τους φίλους του στα χιόνια, γελούσε, χαιρόταν… Όμως τα τρία τελευταία χρόνια όλα είχαν αλλάξει. Από τη μέρα που έφυγε η γιαγιά του, ο παππούς σταμάτησε να μιλά. Ο γιατρός είπε πως ήταν από το σοκ, από εκείνο το τελευταίο αντίο. Από τότε, τα Χριστούγεννα δεν ήταν πια ίδια για

Γιατί κάθε τέτοιο σενάριο γρήγορα εκτυλίσσεται σε επίλογο  με τελευταία στιγμή μιά τελεία ; Ήταν κάποιες στιγμές εξαίσιες, που για μας μόνο θέλαμε να κρατήσουμε και να χαρούμε σε χρόνο εναλλαγών αυγής και νύχτας. Κι απόψε το βραδάκι ξανασμίξαμε στο μπαρ της Ρόζας πίνοντας κόκκινο κρασί, μ' ένα φως παράξενο στα μάτια γύρισες ξαφνικά κι αυθόρμητα, μου ψιθύρισες, μωρό μου ... Ίσως να 'ταν το κόκκινο κρασί, η θαλπωρή , η ανοιχτή αγκαλιά της παραλίας , η εφηβική καρδιά που κρύβουμ

Εύθραυστη η ψυχή, από πούπουλο φτιαγμένη, μέσα μας ζεί κι αναπνέει, μα είναι βαθειά κρυμμένη. Όσα κρύβει μέσα της, ποτέ δεν ξεστομίζει, τάχει κάνει φυλαχτό, δικά της και τα ρίζει. Θυμώνει και ωρύεται, όποιος την πλησιάζει, στο άγγιγμα της θλίβεται, λέξη ποτέ δεν βγάζει. Θέλει γλυκά κι όμορφα, θέλει να δεί σημάδι, την πρόθεση σου οσμίζεται, αν θα της δώσεις χάδι. Ιερό πράγμα η ψυχή, δεν μπορείς να περάσεις, αν βγάλεις τα παπούτσια σου, ίσως την δελεάσεις. Πάνω στις μύτες των π

Στοχασμοί από ένα φθινοπωρινό περίπατο στην Πλάκα της Νάξου. Αφορμή η λήψη μιας εγκατάλειψης στις αμμοθίνες...  Το σκαρί της λήθης  Έρμο σκαρί στην αμμουδιά παροπλισμένο,  μόνο στης μοναξιάς τις θίνες αφημένο...  Κοιτά πέρα τη θάλασσα, την άφθορη θωριά της και η ψυχή του λάμνεται στα γαλανά νερά της. Μα πόσο λαχταρά στο κύμα πάνω να πρυμνήσει κόντρες τ' άγρια πέλαγα σαν νιόσκαρο να σκίσει.. Με θλίψη, τώρα, ακροθωρεί τ' ασύνορα τα  πλάτη. Πόσα και πόσα κουβαλά, στης μνήμης του

Με  την  ελπίδα να  μην  παίζεις. Είναι  η  μόνη  που  στα  δύσκολα  πιστεύει  στη  ζωή.   Σε  άκουσα  να  πικραίνεσαι. Για  ποιόν; Αυτόν  που  τρέφεται  από  την  πίκρα  σου;   Άκυρο.  Μη  πιστέψεις  όσα  ακούγονται  τριγύρω. Υπάρχει   ηχορύπανση.   Σ' αγαπάω.  Μην  κρύβεσαι  από  μένα. Εγώ  είμαι  μόνιμος  οπαδός  σου...  Κων σταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Πώς είναι να φεύγεις στα δεκαεννιά σου χρόνια, για μακρινό ταξίδι χωρίς επιστροφή στο έμπα του Χειμώνα; Ειμαρμένη ή τραγωδία; Τι κρίμα να μην προλάβεις τα φετινά Χριστούγεννα με το φωταγωγημένο δέντρο, τη γαλοπούλα στο τραπέζι, τα μελομακάρονα στην μεγάλη πιατέλα και τα γιορτινά χαμόγελα, να αιωρούνται στο σαλόνι... Πάντα σου άρεσαν οι γιορτές... Το χαρούμενο διάλειμμα της ζωής έλεγες, και η πολύχρωμη φορεσιά της... Έκλεινες τότε ερμητικά τα βιβλία, και χουχούλιαζες στον καν

Ο Κλόουν Ποτέ σου δεν ζήλεψες τον Άνθρωπο... Του "Φαίνεσθαι"! Πάντα προτιμούσες τον Άνθρωπο Του "είσαι"! Κι εκείνος 'κει ο άμοιρος ο Κλόουν... Πόσο φτιασίδι πια... Πόση χρυσόσκονη... Πόσο κοκκινάδι.... Όλα αυτά... Για ένα τέταρτο ή και μια ώρα προβολής και δημόσιας θέας.... Και ούτε ένας δεν βρέθηκε ποτέ να του σκουπίσει στο μάγουλο το δάκρυ, που έτρεχε γυαλιστερό... Κι εκείνος μισό άνοιγε τα χείλη να γελάσει... (Επ' ευκαιρία των Αγίων ημερών αφιερωμένο σ' όλους εκείνους του

Πως δεν καταλαβαίνω; Πως δεν βλέπω τον τρόπο που με εκμεταλλεύεσαι; Τι νομίζεις; Ότι είμαι τυφλός, ανίδεος, ανίσχυρος μπροστά στις κινήσεις σου; Πως δεν βλέπω το ύπουλο παιχνίδι σου, τον τρόπο που κοιτάς μόνο το συμφέρον σου; Πως κάθε σου πράξη είναι ένα βήμα να πάρεις κάτι από μένα χωρίς να δώσεις τίποτα πίσω; Δεν ξέρω τι νομίζεις εσύ που είσαι αφεντικό. Ότι η θέση σου σε κάνει άτρωτο; Ότι μπορείς να απαιτείς χωρίς να σε νοιάζει ποιος πληρώνει το κόστος; Ότι η εξουσία σου εί

Ηθοποιός στιγμές ψυχής σκηνή θεάτρου... Ηθοποιός ναι! Σημαίνει μύχιο φως... Κάμερες, άγχος, κόσμος γελαστός. Ευχές, χαμόγελα... Ηθοποιός, κλαις,γελάς, πονάς. Κάθε γκριμάτσα μία μάσκα. Δεν του ανήκει, τις δανείζεται. Χαρμολύπη η ζωή του στο σανίδι, μόνο η ψυχή του αληθινή, και η κοφτή ανάσα του. Κάθε ρόλος τον απογειώνει, άλλος τον λυτρώνει, άλλος τον θλίβει. Μα προσφέρει τα μέγιστα... Ηθοποιός τεχνηέντως δυνατός, ψεύτης, αστείος, θλιβερός. Θαυμάστε τον! Στιγμές φόβου, ρυτίδες

Αύριο θα πάρω τα βουνά και τα όρη, θα περπατήσω μέσα στο κρύο, στα μονοπάτια της φύσης, θα αγγίξω το χώμα, θα το κάνω βόλους και θα τους ρίξω στα μικρά ρυάκια , η φύση θα μυρίζει έντονες ευωδιές , αύριο όλα θα μοιάζουν αλλιώτικα, θα φορεθεί η ψυχή με το χρώμα που της πηγαινει, θα φανεί στον ουρανό το δικό μου αστέρι για να χαιρετήσει και να ευχηθεί την πρώτη μέρα του μήνα Δεκέμβρη, θα ανταλλάξουμε δώρα αγάπης! Το ψυχρό αεράκι θα χαϊδέψει το πρόσωπο, θα το καθαρίσει από τις

Είχε αλλάξει χρώμα η θάλασσα.... η δική της... Δεν ήταν εκείνη που την έλουζε ο ήλιος ακόμα και τη νύχτα ένιωθε πως άλλη θάλασσα αγκάλιαζε εκείνος. Ξέβαψε κι ουρανός της που μοσχομύριζε ο γαλάζιος της ο κρίνος. Αλλά νησιά αγκάλιαζε ...το ένιωθε και ... οι ακτές της ήταν δακρυσμένες δεν τις ρώτησε, ήξερε πως θα πληγωθούν, δεν είχαν απάντηση να βρουν ... Το ένιωθε πως ήταν πληγωμένες. Κι ο ήλιος της πέρναγε απ'την αυλή της σκυφτός... Τι να της πει πια δικαιολογία που τώρα σε

Ο Πιότρ κάθεται μπροστά στο τζάκι, στα χέρια του κρατάει μια κούπα τσάι, ενώ από το κασετόφωνο παίζει ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια. Όσο τ' ακούει, το μυαλό του είναι εκεί, δεν μιλάει, μόνο μένει συγκεντρωμένος στα λόγια του τραγουδιού. Η κούπα του πέφτει από τα χέρια λερώνοντας το χαλί. Τα χέρια του έχουν χαλαρώσει, μένει εκεί και ακούει όσο ο Przemyslaw Gintrowski* τραγουδάει το Tylko Kołysanka. Χαμογελάει... Τα μάτια του γίνονται υγρά, όσο έρχονται εικόνες η μια πίσ

«Και εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε, πως αυτό που κάνουμε είναι σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα ήταν μικρότερος αν έλειπε αυτή η σταγόνα.» Μητέρα Τερέζα, Καθολική καλόγρια, φιλάνθρωπος & αγία (1910-1997) Αθήνα οδός Ευαγγελιστρίας, 18:45 5 Δεκεμβρίου 2023 Ο χαρακτηριστικός ήχος από τα γυαλισμένα σκαρπίνια του, ηχεί στο πλακόστρωτο, καθώς ο Ανέστης πλησιάζει τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μια επιβλητική τρίκλιτη βασιλική με τρούλο, σε σχήμα στ

Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων. Τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια της πόλης, έλαμπαν παράξενα μέσα στο σκοτάδι, σαν να τρεμόπαιζαν από κάποια αόρατη αναπνοή. Το μεγάλο ρολόι της πλατείας άρχισε να σημαίνει μεσάνυχτα. Με τον πρώτο κιόλας χτύπο, από όλα τα μεγάφωνα ακούστηκε μια παιδική φωνή να τραγουδά: « You’d better watch out, you’d better not cry, you’d better not pout I’m telling you why, Santa Claus is coming to town …» Η φωνή που τραγουδούσε ήταν μεν παιδική, αλλά είχε κάτι το α

Κρατώ στα χέρια μου την ποιητική συλλογή της ομότεχνης, Αγγελικής Σταύρου. Όταν μου προτάθηκε η βιβλιοκριτική δεν φανταζόμουν ότι η κύρια Σταύρου έχει τη δύναμη αυτή, να αγγίξει καρδιές σαν τη δική μου, διότι δεν τη γνώριζα. Έτσι, η κριτική αυτή έχει μια άλλη αξία που δεν αφορά τη "γνωριμία" αλλά την αντικειμενικότητα. Οι  "Λ(έξεις) του έρωτα" συμπεριλαμβάνουν 54 ποιήματα, προσφέροντας το άγγιγμα στην ψυχή του αναγνώστη. "Θα είμαι εδώ να μαζεύω τα δάκρυά σου... Κάθε φορά που

Έγειρε το κεφάλι κι άφησε τη σκέψη του να στάξει, να χυθεί, να κυλήσει αργά, σιωπηλά… να συρθεί κρυφά, ανύποπτα σαν ερπετό στο απέναντι τραπέζι κάτω απ’ τα πόδια της… Αυτή, χωρίς να τον έχει δει, ένιωσε ξαφνικά τον υγρό του πόθο στις πατούσες της, στις φτέρνες της, στα δάχτυλα των ποδιών της… Και βιαστικά, χωρίς να γίνει αντιληπτή, χωρίς να κοιτάει, ξαναφόρεσε, ψηλαφίζοντας με τα πόδια της, τις μαύρες της γόβες… George Kastrounis A 24Γράμματα