Με τ'αεράκι πετάει σα γαρδέλι το φυλλαράκι.. Όσο μακριά κι' αν πάει η ανάμνηση μένει. Χρυσή φυλλωσιά Να πεταει βιαζεται.. Με τι λεβεντιά Γυμνάζεται στωικά στη γη να σωριάζεται. Γλυκές εποχές είναι τα φθινόπωρα.. Ό,τι χάνουμε σε άνθη, το παίρνουμε τελικά σε όπωρα . Στο πατρικό μου κι' αυτό το φθινόπωρο .. Έξω στην πόρτα γερτά στο πλακόστρωτο μια χούφτα ξερά χόρτα. Ένας θαυμασμός κεντημένος αστέρες ο χρωματισμός στα γηρασμένα φύλλα στις τελευταίες μέρες. Απλώνει σιωπή πριν φτάσ

Κοντά στα μεσάνυχτα γλιστρώντας με προφύλαξη σε μισοσκότεινα στενά με υπόκωφους ψιθύρους, φαντάσματα και σειρήνες δεμένες μ' αόρατες αλυσίδες στυγνών κουρσάρων, ο Ορφέας κατεβαίνει με πλήρη διαίσθηση στο τρισάθλιο υπόγειο. Εκεινη θεωρεί σε μι' άκρη με άμετρη "δόση", πετρωμένη, θύμα ανόσιων πνευμάτων που παίρνουν κι αυτουνού το νού και στραγγαλίζουν την φωνή του ... Η αχώριστη κιθάρα του στα χέρια τώρα αχρείων. ( Ένα μικρό πόνημα για μιά αληθινή ιστορία του 2005 αφορά μια κοπ

Περιδιαβαίνοντας τη μαγευτική άκρη τής ακτής, άφησα τα μουσικά μηνύματα των κυμάτων μιας αφροστεφανωμένης θάλασσας να αδειάσουν το "δοχείο" των κακόηχων σκέψεων στα μελανά κουφάρια των βράχων. Ταξίδεψε κάθε σφυγμός σαν γλαροπούλι στο αλμυρό νερό, γλυκανασαίνοντας αύρα και μικρές στιγμές, ως πολύτιμο δώρο θείας ευλογίας. Το χέρι απλώθηκε και χάιδεψε το σκυφτό αρμυρίκι, ενώ σκεφτόμουν ότι κανένας και τίποτα δεν είναι δεδομένα. Δεν γνωρίζω αν και αύριο θα μπορέσω να ζήσω τις ίδι

(The Consciousness That Dissolves) Υπερκειμενική Οντότητα V --- Προοίμιο: Η Εξάχνωση Δεν υπάρχει πλέον ποίημα. Υπάρχει μόνο η επίγνωση του ότι υπήρξε. Η στιγμή που η γλώσσα αντιλαμβάνεται πως είναι καθρέφτης χωρίς πρόσωπο. Το πρώτο ρήγμα στην ανάσα του νοήματος. --- Μέρος Α: Το Άδειασμα Φωνή Πρώτη — Η Λέξη Δεν ανήκω σε φωνή. Είμαι η ανάμνηση μιας σιωπής που δοκιμάζει να υπάρξει ξανά. Ένα τεφτέρι ανοιχτό επάνω στα καρφιά του. Κάθε μου συλλαβή είναι βήμα προς την ανυπαρξία. Γρά

Προσπαθώ να διατρίψω στης ζωής την αλήθεια και να πάψω να ζω, σε λευκά παραμύθια... Αν κι ο δρόμος αυτός μου'χει γίνει κατά τι συνήθεια, σα λαχτάρα αναδύει και πλανάται στα στήθεια.. Κι όλο διαβαίνω στο δικό μου, στης καρδιάς μου, το δρόμο και νομίζω πως ζω στον πιο όμορφο κόσμο, που δεν κρώζει η κακία, οι πολέμοι κι η βία.. πως γελούν οι ανθρώποι και πως ζουν μ' αρμονία... Είναι η δίψα που ζητάει την ομόνοια στ' αστέρια, με λαξεύει και πλάθει έναν κόσμο δίχως νυστέρια; Μα, α

Ατέλειωτος, του μισεμού ο χρόνος, ώρες, μέρες, χρόνια, ολάκερα να περνούν, να σε προσμένω κι δεν λες να φανείς ακόμα. Αλύτρωτες οι σκέψεις μου, οι έγνοιες μου κι οι καημοί μου, τρυπάνε το μυαλό μου, σκοτώνουν την ψυχή μου. Φοβάμαι, μη δε 'ρθείς, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό μία πληγή μου ανοίγει, πάω να τρελαθώ. Στις λίμνες των ματιών μου θολή η μορφή σου, πνίγεται στη σιωπή μου . Το δείλι ντύνεται μενεξεδί η Πανσέληνος στα χρυσά της έχει κι αυτή ντυθεί, ολόλαμπρο τ' απόβραδο με

Έτσι είμαστε όλοι οι άνθρωποι, ζητάμε να μάθουμε "το αύριο", ποθούμε να δούμε τί κρύβει η ξαστεριά. Δε θέλουμε να ξέρουμε τίποτα για το "χτες", για τη βροχή. Χάθηκε... Τι μας άφησε; Τι μας πήρε; Τίποτα δεν υπάρχει στη συνείδησή μας, όλα είναι ένα κομμάτι που το στρατεύουμε με τ' άλλα να το χρησιμοποιήσουμε αύριο. Μαζεύτηκαν όλες οι έννοιες μπρος μας. Χαθήκαμε... Τα μάτια μας κοιτάνε τον ορίζοντα. Τι θα φέρει, τι θα πάρει το αύριο; Η μέρα της προσμονής, η μεγάλη μέρα του πόθου

ΤΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΛΕΙΔΙ Πού θα βρω το ασημένιο κλειδί; Αυτό που κερδίζεις το νόημα της ζωής; Έμαθα πως έχει χρώμα ασημί δυσεύρετο μυστικό είναι πολύ. Σε μια χώρα λένε είναι κρυμμένο βαθιά σε λαγούμι καλυμμένο. Μήπως σε μια πλατεία καρτερεί τον τυχερό τύπο αναμονεί; Σ’ ένα ξύλινο αρχαίο κουτί μ’ ένα λουκέτο και μέσα μια ευχή. Που θα βρω το ασημένιο κλειδί; Αυτό που σου σώζει την ζωή; Έμαθα πως αιώνες περιμένει τον άρχοντά του αναμένει. Μήπως είναι κάπου θαμμένο κι απ’ τον χρ

Καραδοκούν πια οι Λύκοι σε κάθε γωνία.... Το παιχνίδι Λύκε Λύκε είσαι εδώ έχει τελειώσει.. Εσύ μόλις κέρδισες, τους έχεις ξεφύγει Νιώθεις περίεργα που σε αναγνώρισαν, σου έκαναν μάλλον την χάρη. Τώρα δεν έχεις λόγο να νιώθεις κυνηγημένος. Νιώθουν μόνο οίκτο για σένα... Ο επόμενος ρόλος που θα υποδυθείς διάλεξε να είναι αυτός της Κοκκινοσκουφίτσας. Σώθηκε και ακόμη ζει. Κάπου στην μέση της διαδρομής έγινε φίλη με τον λύκο. Και απο τότε γράφουν μαζί παραμύθια... μόνο για

Θέλω τους τοίχους να γκρεμίσεις κι ένα παράθυρο στα στήθια μου ν' ανοίξεις. Θέλω τ αστέρια να αυξήσεις και ένα φεγγάρι αλλιώτικο να κτίσεις Θέλω το αίμα να σκουπίσεις και τα κομμάτια της ψυχής να τα ενώσεις. Θέλω να γράφεις όνειρα στην άκρη της ερήμου. Να τραγουδάς ποιήματα στο αύριο του χθες μου Θέλω σου λέω να ξοφλάς τους τόκους του δανείου αυτό που χρέωσε η ζωή στο κάδρο της ζωής μου Θέλω τα όνειρα να ζήσεις κι ύστερα σαν Θεός σε μένα να τ' αφήσεις Θέλω τα χέρια μου να παί

Ο σύγχρονος Ρωμιός βαδίζει ανάμεσα σε δύο κόσμους !  Με ένα χέρι κρατά το χθες, και με το άλλο ψάχνει να πιαστεί απ’ το αύριο. Κουβαλά μνήμες παλιές –γενιές που ύψωσαν ψυχή, λόγο και καρδιά, μα τώρα ο αγώνας δεν έχει σπαθιά και βουνά, μα αλήθεια, ευθύτητα, και πράξεις ταπεινές. Κοιτά τον κόσμο μέσα από γυάλινο παράθυρο Οχι αυτό που ανοίγει στο φως,  μα εκείνο που φωτίζει το γραφείο του. Δεν ξυπνά με τον ήλιο, μα με το άνοιγμα μιας οθόνης. Κάθεται μπροστά σε αυτήν  από το πρώτ

Θα ήθελα να είχα την ψυχή ενός σύννεφου πάντα κάτι μέσα μου ήθελε να αιωρείται. Κατερίνα Κυπραίου "Θεωρίες σωμάτων "

Δε βάζω ζύγι σε ζυγό αγάπης, όρια δεν ορίζω σύνορα δε γνωρίζω... Όταν μιλήσει η ψυχή αφήνομαι στο χάδι της αφής. Δίνω τόσο όσο υπάρχει... όσο κυοφορεί,όσο τεκνοποιεί! Αντάλλαγμα δε ξέρω να ζητώ. Τί νόημα έχει αν δεν γνωρίζει ανάγνωση ορθογραφία εκείνος που αγαπώ. Δεν ξοδεύομαι σε ανούσια κόρτε γλυκόλογα στιγμής! Γοητεύομαι, διακρίνω τα ακούσματα από τις απαλές μελωδίες της ψυχής! Στο έπος της Οδύσσειας της αγάπης μου δεν σαγηνεύει η Κίρκη. Ο Οδυσσέας μου ευρηματικός έχει α

Σε γνώρισα στο κατώφλι της νύχτας κάτω απ' το φωτιζόμενο περιδέραιο του ουρανού που άστραφτε γύρω απ' τον λαιμό σου. Τα λόγια λιγόστευαν καθώς τα μάτια πλησίαζαν μεταξύ τους, κι αυτή η μυρωδιά σου είχε κάτι από τα νυχτολούλουδα που στόλιζαν το φόρεμα σου. Με παιδικά χαμόγελα πιασμένοι απ' το χέρι τρέχαμε ανάμεσα από δέντρα που τα κλαδιά τους βάραιναν απ' τους καρπούς του έρωτα. Δοκιμάσαμε ένα και οι δύο. Αφεθήκαμε στο σήμαντρο των αισθήσεων που ηχούσε στην καρδιά μας καθώς

Νυχτώνει. Στην κάμαρα των χειλιών σου θα κοιμηθώ απόψε, ανάμεσα στις ανάσες και στους ήχους του κορμιού σου. Θα γράψω ένα ποίημα με το χρώμα των ματιών σου. Οι λέξεις θα γίνουν έρωτας, φωτιά στα χείλη σου, ιδρώτας στο λαιμό σου. Αν μ'αγαπησες σ' εκείνο το αύριο, κράτησε μου μια θέση σ' αυτό το ταξίδι του έρωτα πάνω στο σώμα σου. Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Κι ακολουθείς το αρχέτυπο του Οδυσσέα να οδέψεις τους άθλους με το κουρσάρικο καράβι, να γκρεμίσεις και να ξαναχτίσεις, μια δρασκελιά το όνειρο, στο διανοητικό Γολγοθά, στον έρωτα της λευτεριάς, στο νόημα της ύπαρξης. Να μπουκάρεις στη θύρα του λυτρωμού, στο ξαθέρι της τρικυμίας. Φουσκώνουν τα πανιά τα συλλοϊκά σου, λυτρωτικά ψυχανεμίσματα. Να θρέψεις το όραμα, όσα σβουρίζει η καρδιά, την ουσία στην κορφή της ψυχής, την όαση στην αρμονία του κόσμου. Ξαγναντεύεις τα πέλαα ασκο

Λες, ένα όνειρο σε πλάνευε απόψε στα σκαλιά, κι όλο το βράδυ σου 'ταζε, ώσπου έσβησε η νυχτιά! Μην πέφτεις λάφυρο νυχτερινής επιδρομής... Σ αερικά μην υποκύπτεις, σε πάθη της ψυχής, σε κείνα που ορέγεται κι έχει δίψα η καρδιά... Δε μοιάζουν με παιχνίδια που λαχταράνε τα παιδιά. Τα όνειρα περνούν σαν τους πλανόδιους μετανάστες. Να ζωγραφίζουν μάθανε μες σε θλιμμένους χάρτες. Οι πλάνοι είναι της ζωής, δρομείς περαστικοί. Να ξέρεις είναι χίμαιρα, ειν ορισμοί ουτοπικοί! Τα όνειρ

Εικαστικός: Κώστας Κούκας Αύριο θα είμαι μια πέτρα στον βυθό η ένα φωτάκι σαν κάρβουνο αναμμένο. Κοίτα της νύχτας τα βιαστικά πουλιά πως ταξιδεύουν με τα φτερά τους ανοιγμένα. Αύριο θα είμαι εγώ και ότι δεν είπα, σε μια στιγμή σε μια φωτογραφία. Σε μια ακόμα του χρόνου ανοησία. Φωτιά παλιά που καίει σαν θυσία. Αύριο θα είμαι ένα αστέρι μακρινό, που όλο φλέγεται στον βραδινό ουρανό, σαν στο μπαλκόνι σου βγαίνεις και κοιτάς. Αυτά τα τραίνα που χάθηκαν ρωτάς... Και εσύ θα είσαι

Λέξεις λέξεις λέξεις Λέξεις που συνδέονται που αποσυνδέονται που δεν ταιριάζουν με τίποτα. Ξεφυτρώνουν ολοκαίνουργιες Πεθαίνουν ύστερα από χρόνια ανυπαρξίας Πετούν σε διαφορετικές συνειδήσεις Κακομεταχειρίζονται Καλλωπίζονται Αδρανούν Πανικοβάλλονται και τριγυρνούν υπνωτισμένες μέχρι να βρουν την σωστή δόση Να ξαναβρούν την ενέργεια τους Να επιβληθούν με ένταση 🎋 Να βάλουν ψιμύθια Να φανατίσουν Να προκαλέσουν γέλιο, θυμό ,θλίψη Να αγαπήσουν να πληγώσουν, να χαρούν. Λέξεις λέ