Σα στοιβαγμένα πετραδάκια πλάι στ’ ακροθαλάσσι ξαπλώνουν της ψυχής τα κρίματα. Και προσμένουν.. και προσμένουν, να ‘ρθει το κύμα το τρισκάθαρο και να ξεπλύνει τη σκληρή, την πέτρινή τους ύπαρξη. Και να λάμψουν.. να λάμψουν ξανά στην πρώτη μέρα της ζήσης. Αμόλυντα, καθάρια, γεμάτα ζωή και όνειρα το κύμα που θα ξαναρθεί, απλά να επιβραβεύσει! Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Του φθινόπωρου ο άνεμος,ανάστατος,αλήτης Σε δέντρα,φράχτες , θάμνους αδιάκοπα φυσά Φορά αλλάζει τρέχει και μόρτικα σφυρίζει Τα πασπατεύει όλα κρυφά και πονηρά. Στης φυλλωσιές τους κόρφους σαχλά χασκογελάει Αγγίζει, ψαχουλεύει ,δεν νιώθει ενοχή Ιδιαίτερα σημεία λάγνα τα γαργαλάει Τα φυλλαράκια βάφει κόκκινα στη ντροπή. Πάει σ' ακτές και θάλασσες,νοτιά κι' αλάτι στάζει Παλεύει άγρια,δέρνει πελάγου τα νερα Κουρνιάζει κουρασμένος και άθελά κοπάζει Αθώα προσποιείται λευκή π

Ψίθυροι, σαν παλιές αγάπες χτύπησαν το τζάμι το πρωί. Ζητούσαν άδεια να εισβάλλουν ξανά στη ζωή μου. Άνοιξα λίγο την κουρτίνα∙ το φως έμπαινε διστακτικά, μαζί του κι εκείνη η γνώριμη αίσθηση πως κάτι από το παρελθόν ήρθε να με αναζητήσει. Στάθηκαν εκεί, στις άκρες της μνήμης, σαν απόηχοι που αρνούνται να σβήσουν. Κι εγώ, μισοξύπνια ακόμη, ένιωσα πως αν άπλωνα το χέρι, θα άγγιζα όσα νόμιζα πως είχα αφήσει πίσω. Μα οι ψίθυροι, όπως οι παλιές αγάπες, είναι λεπτοί και εύθραυστοι∙

Ποτέ να μη σ΄ απογοητεύσει ο εαυτό σου, έχεις δικαίωμα στο λάθος όσο ζεις. Του αξίζει ειλικρινή συγχώρεση ατόφια απ΄ τη δική σου την καρδιά, όχι απ΄ τους άλλους. Μη φοβηθείς την πίκρα της καταστροφής. Μονάχα σα χαλαστείς θα προχωρήσεις παραπέρα. Χρειάζεται η καρδιά σου να ραγίσει οριστικά, αν θέλεις νέους δρόμους έρωτα να βαδίσεις. Μάθε να χαμογελάς με το μυαλό σου αφειδώς, καθώς αναζητάς τις άπειρες αλήθειες της ζωής. Μα μην ξεχνάς πως για να ξαναγεννηθείς, πρέπει πάντα

Του Σίμου Ιωσηφίδη Το ψέμα μάλλον είναι καθαρό. Τουλάχιστον έτσι διαφαίνεται. Σχεδόν άπτεται της αλήθειας. Τίποτα δεν διαστρεβλώνει. Ούτε υπονοεί κάτι. Δεν εισχωρεί πουθενά· είναι αμιγώς, ψέμα. Παράγει μια νέα πραγματικότητα, μια καινούρια δηλαδή αλήθεια. Ευνόητα και συνεπαγωγικά, άπαξ και γίνει πιστευτό. Αλλιώς δεν είναι ψέμα. Γι’ αυτό, όπως και η αλήθεια πολλές φορές, είναι ανυπόφορο. Επέπρωτο κάτι ανόθευτο, να μπορεί να καταστεί ανυπόφορο. Χρησιμοποιείται και ως μια

Συνέβη εκείνο το βράδυ.  Από μηχανής Θεός ένας παράξενος περιπατητής στην ηλακάτη του χρόνου  με λευκή γενειάδα  και κύρτωση στη ράχη  σκόνταψε στο κατώφλι μου.  Ήθελε να ξαποστάσει μια σταλιά  στο δώμα της αγάπης  για να ξανασηκώσει στον ώμο του τα βάρη των περασμένων Χειμώνων.  Τριγύρω του συρρικνωνόταν η πλάση. Ο ουρανός μελάνιαζε στην παγερή του στάση.  Ο ήλιος μες στην κρίση του έριχνε τις αχτίδες σαν μελιχρά ζάρια  στην σκακιέρα της ζωής.  Η μόνη που κατεύναζε το μένος

Νοστάλγησα τον χειμωνιάτικο Βόλο, να περπατήσω ως τον Άναυρο. Να δω τον ήλιο να ξεπροβάλλει αχνά, πίσω από τη Γορίτσα, λούζοντας με απαλό φως τον τοξοβόλο Κένταυρο κι ύστερα να αγκαλιάζει στοργικά το εκκλησάκι στην Παναγία Τρύπα πριν ξεχυθεί προς την πόλη. Να ανασάνω το θαλασσινό αεράκι και να πάρω το δρόμο του γυρισμού, θαυμάζοντας μαρμάρινα δέντρα κι άλλα έργα τέχνης του πάρκου, να ζωντανεύουν μνήμες από καλλιτέχνες που, χτυπώντας με δύναμη σφυριά, έδιναν μορφή στη φαντασ

Με του Δεκέμβρη τις ευχές, στο φάος του Χριστουγεννιάτη, να ουρανοδρομήσουν τα γλυκά ονείρατα στη θάλασσα της ελπίδας. Η αγάπη και η χαρά ν´ανθίσουν στης καρδιάς τα απόβαθα.  Το ανέσπερο Αστέρι να λάμψει, να γεννηθεί ο Χριστούλης, το σκότος να διαλύσει, να φωτίσει το Θαύμα της Ειρήνης και της Αγάπης. Να βασιλεύουν τα παραμύθια, να μην υποφέρει καμμιά ψυχή. Στη μοναχική καρδιά ν´απλώσουμε το χέρι, κανένα παιδί να μην υποφέρει στη γη, να χορτάσει αγάπη και ψωμί. Να μην υπάρχουν

Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι Καλή εβδομάδα με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές και σκέψεις Καλό μήνα κι ευλογημένο με όλα τα καλά του Θεού ! Εύχομαι από καρδιάς ο Μήνας Δεκέμβρης να είναι ✨ Μήνας υγείας ✨ Μήνας αγάπης ✨ Μήνας φώτισης και εσωτερικής γαλήνης ✨ Μήνας ευγνωμοσύνης και μικρών θαυμάτων ✨ Μήνας χαμόγελων — αληθινών, φωτεινών και καθημερινών Ο χειμώνας μπορεί να είναι βαρύς, αλλά το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει την ελπίδ

Κάποτε, λένε, στις άκρες του χρόνου, υπήρχε ένας μήνας που βάδιζε αργά…. τόσο αργά, που άφηνε πίσω του χνάρια από ασημένιο χιόνι και μικρές σπινθηροβόλες νιφάδες που χόρευαν στον αέρα. Τον έλεγαν Δεκέμβρη. Και όπου περνούσε, άναβαν ξαφνικά φώτα στα παράθυρα, οι δρόμοι μύριζαν ζάχαρη και κανέλα, και οι καρδιές των ανθρώπων μάθαιναν να χαμογελούν ξανά. Είχε μαζί του έναν σάκο....όχι με δώρα, μα με θαύματα μικρά... τόσο μικρά που μόνο όσοι είχαν καθαρή καρδιά μπορούσαν να τα δου

Ο δικός μου Δεκέμβρης είναι φωτεινός. Δεν δόθηκαν πολλές υποσχέσεις, μα λίγες φράσεις έγιναν πράξεις. Το μεγάλο ταξίδι του χειμώνα βρήκε το δικό του μήνα. Λαμπερός γιορτινός ανυπόμονος, ανυπότακτος, κουρτίνες με χρώματα, γλυκές αλχημείες, ανθρώπων όνειρα, γεύσεις και χαμόγελα ψυχής, του Δεκέμβρη συναισθήματα. Οι νύχτες μυρίζουν βροχή, η αίσθηση του πάγου στα χέρια υποταγμένη, μα η θέρμη του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι χαράζει μελλοντικές αναμνήσεις. Στα δακρυσμένα τζάμια

Σκιές γλιστρούν στο κενό αφήνουν μια ζεστασιά που μοιάζει με ανάμνηση Οι αναπνοές μπλέκονται κι ο χρόνος περνά σαν άγγιγμα που πρόλαβε να γίνει παντοτινό Τα βλέμματα ακουμπάνε κι ένα μικρό χαμόγελο ανάβει και σβήνει στο βάρος της στιγμής Και με κρατάς στο φως που τρεμοπαίζει στον ίσκιο μιας λέξης που δεν βγήκε ποτέ Και μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ανάβει μια μνήμη που ακόμα ζει Κι αν η σιωπή βαραίνει σαν λύπη θυμάμαι το χέρι σου που έφυγε κι ό,τι δεν είπαμε καίει μέσα μας στο σκ

Σ' αυτό το μυριόχρο Σύμπαν, στου αστρικού στερεώματος μια γωνιά συναπαντηθήκαμε... Δυο ετερογενείς ευθείες που μάχονται για μιας σύγκλισης τ άγγιγμα... Αλίκη Πέΐκου 🌹

Εκκωφαντική η σιωπή, σαν κάτι προσπαθεί να φέρει, σαν δήμιος,μαχαίρι δίκοπο κρατά στο χέρι. Ουρλιάζει μέσα από τη φυλακή της, χειμώνα καλοκαίρι. Ακούω τον ήχο της σιωπής, από βαθύ λαβύρινθο να βγαίνει, λέξεις που εγκλωβίστηκαν, σε μιά βαθειά πληγή. Λέξεις που αποκοιμήθηκαν, σε ψάθα καλοκαιρινή. Φθόγγοι και δίφθογγοι, αγκομαχώντας,επιπλέουν, μέσα από τα κύματα του λογισμού. Σπάνε στα βράχια της ψυχής κι ανακυκλώνονται... Οι λέξεις συνθλίβονται, απ’ το τριγμό της σιωπής,εγκλωβί

Ανασφάλεια Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη στον Εαυτό μου! Είχα μοιάσει της Μανούλας μου! Πνιγόμουν σε μια "κουταλιά" νερό. Νόμιζα με το παραμικρό.... ότι θα πέσω στο γκρεμό! Αυτή η ανασφάλεια με σημάδεψε... ίσως γιατί θεοποίησα το "χρήμα". Το θεωρούσα φυγόκεντρη δύναμη. Κι επειδή δούλευα μέρα- νύχτα να το αποκτήσω.... Φοβόμουν μήπως άδικα το σπαταλήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου... Ίσως γιατί τίποτε δεν μου χαρίστηκε... Πλήρωνα ακριβά ακόμα και τον αέρα που α

Να βάζεις κ ό μ μ α πού και πού... Ανάσες ζωογόνες και παύσεις στη φωνή του Νου...✏️ Και θ α υ μ α σ τ ι κ ά πολλά στον λόγο της Ψυχής... με χρώμα χρυσοπόρφυρο απ' το μεγαλείο της παλέτας που θεϊκά σε περιβάλλει...🖍 Μην ξεχνάς τα α π ο σ ι ω π η τ ι κ ά . . . Προσεκτικά να τ' ακούς! Είναι τόσο φλύαρα μες στην αινιγματική σιωπή τους...✏️ Η ά ν ω τ ε λ ε ί α ούτως ή άλλως μπαίνει από μόνη της σε κάθε σου πράξη... προθετική ή απρόθετη... Πάντα "δώρα" κουβαλά μαζί της...

Σαν δεν μιλάς Δεν σε υπομένω υπομονή και μέσα μου οργιάζω,  όταν τα μάτια του δεν δω, σάν ίσκιου σκια τρομάζω.  Φτεροκοπώ πουλί γυμνό στα κλώνια της οργής μου, κι ακροβατώ στα βράχια της ψεύτρας αντοχής μου.  Σαν δεν μιλάς, μ ακούς; στον Άδη, σαν ρίγος ολισθαίνω  με μύρια άγχη τις χορδές του είναι μου υφαίνω... Μέσα στο νου τα πιο σκαιά και σκάρτα αραδιάζω,  γίνομαι δήμιος της χαράς, το γέλιο αρμαθιάζω. Έρπεται μέσα μου η σιωπή, την αντοχή ξεφτίζει,  πόνους και λύπες μαρτυρά

Τους πολλούς τους γνώρισα μέσα στα άστρα της πόλης. Πίσω από μεγαλοπρεπείς βιτρίνες να διαφημίζουν την πραμάτεια τους μέχρι τα φώτα να σβήσουν. Και έπειτα άλλαζαν εαυτό. Το χαμόγελο ήταν προσποιητό. Έτσι έμαθα. Δεν χρειάζονται πολλοί στην ζωή μου, μόνο όσοι αντίκρισαν και αυτοί το σκοτάδι ανάμεσα απ' τα αστέρια. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Ένα δανεικό Χειμώνα, γυρεύω γι απόψε, να στεγάσει έναν έρωτα, που ξεχάστηκε κάτω από το χαμόγελο της άμμου. Μεσάνυχτα... και συ, κερνάς παγωμένα φιλιά. Μεσάνυχτα.... Φυσάει... Παγωνιά... και ακόμα ελπίζω... Μην ξεχάσεις... Κρυώνω... Και έρχονται Χριστούγεννα... Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Λερώνω τη σκέψη σου, την αφή, τους οργασμούς, τις φθορές μου. Κάθε μέρα αγγίζω το βάθος της πληγής που μου χάρισες∙ μετρώ τα όρια που αντέχει ο νους πριν γονατίσει προς δέηση. Στη βαθύτερη κατανόηση της προσευχής τρομάζεις τα άγια μου, τα θεία μου∙ προσβάλλεις τον εξαγνισμό για να δεις πόσο άρρηκτο είναι το φως πριν γίνει σκότος. Ξέρω. Τα φαντάσματα ζουν ανάμεσα στις λέξεις, κρατούν ψυχές σε αναμονή, έρχονται για περίδεση κι ύστερα κρύβονται, φορώντας σεντόνια έρωτα. (και γελ