Να σου μιλώ — και να με ακούς. Σαν χελιδόνι σου πλέκω άσπονδη φωλιά· να έρχεσαι — να φεύγεις — να μην ξεφεύγεις· να μένει για εμένα, ό,τι...

Από την ποιητική συλλογή Φύλλα Βασιλικού,  εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές) Αγγέλλω αδελφοποιτός  στο αμπέχονο Σε μια ακριτομυθία ακροποδητί...

Η έπαρση του Ναυαγού _________  Να ’χα λίγη θάλασσα— κι ας τρόμαζαν τα λέπια που θα με έντυνε, κι ας με έκανε ο ήλιος το αλλόκοτο παιδί...

Να εύχεσαι να ’ναι ελαφρύ το χώμα. Όχι από αγάπη – από συμφέρον. Κανείς δεν θα το ευχηθεί για σένα· Θα είναι όλων η χαρά που δεν...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης Υπάρχεις σαν αγέρας που παραδίδεται στην ηδονή της θραύσης των δέντρων. Κι ύστερα — σαν άτρωτη βροχή του...

Σε μια αγκαλιά όλα χωρούν — και τα μαύρα και τα άσπρα κι εκείνα τα άχρωμα, που ντρέπονται ν' αναμετρηθούν με τον ήλιο. Αντέχει η αγκαλιά...

Θα σε στολίσω με βοριάδες, θα σου φορέσω ενώτια φτιαγμένα από τη μνήμη, χαϊδεμένα — ἔρματα τρίγληνα, μορόεντα! Ήρα που επέρασες κι...

Σε πάλεψα, σκέψη μου — σαν να ’μουν πάντα νικητής μέσα στις ήττες μου· και βάδιζα, δίχως παράπονο, σ’ ετούτον τον κόσμο — ένα ακόμα...

Σπασμένα φεγγάρια,  γυαλιά σπαρμένα στο πάτωμα.  Κραυγές θανάτου ακούγονταν  από το κορμί της, και στα σπλάχνα της, κρεμόντουσαν,...

Ύψώνομαι σαν Τιτάνας, ως μύθος που δονεί την πλάση· κι έχω σύμπαν μεθυσμένο, χωρισμένο σε καρδιά, πνοή και λέξεις — διαφεντεύω τη γραφή....

Ας κάνουμε τη διαφορά ανάμεσα σε κλάσματα σωμάτων και κύτταρα πεσμένα. Να κάνουμε τη διαφορά, σαν ξένοι, νέοι κι αφανείς θανάτου,...

Η γαλήνη, σε ποιον πρέπει ποιητή; Αδηφάγο είδος, οι ποιητές! Σφίγγουν με τα δάχτυλά τους κάθε αίσθημα το μετατρέπουν, δίχως τύψεις ή...

Θα σε αφήσω – όπως κάποτε. Να μετρήσεις τα κόκκαλα πάνω απ’ το δέρμα μου, κι όσα νοστάλγησες, να τα μυρίζεις· να ξεκλέψεις τις καθαρές...

[ΠΡΟΛΟΓΟΣ] Ύστερα από 38 έτη, βρήκα το θάρρος. Βγήκα ως τη μάντρα του τουβλαδικού. Είδα τον νέο να γελά με μιαν έπαρση νεότητας. Κι...

Βλέπεις; Μας ξεπούλησε, όσο-όσο, ο χειμώνας στην άνοιξη· μιαν άνοιξη άγευστη, με άφυλλα λουλούδια και παπαρούνες γκρίζες. Όχι μαύρες —...

Απο τον ποιητή Βασίλη Πασιπουλαρίδη Του Δία γιε – της Περσεφόνης σπλάχνο – Μοίρας παιγνιώτη – Πώς στέκει προσοχή ο χορδοστάτης, σαν σε...

Ψυχή κι αφορισμέ μου Δεν λιώνει ο έρωτάς μου για σε... Δες πώς με κατάντησε ο θάνατος, που άφησες να με κρατεί αγκαλιά πριν αποθάνω — κι...

Σου είπα: Καθηλωτικά είσαι όμορφη — μελωδία άγνωστη σ’ απόγευμα θλίψης. Σαν λέξη που στεγνώνει απ’ το μελάνι της ανάγκης. Αγκαλιά...

Είναι πιο γλυκά – εν τέλει – στο σκοτάδι. Τα μάτια συνηθίζουν να βλέπουν όσα δεν φαίνονται. Η ακοή της καρδιάς προσαρμόζεται· κι η αφή...

Γέρασα με τη σκέψη σου κι άσπρισαν τα χνώτα μου· μια αναμονή αιώνια – σαν του θανάτου η προσμονή. Τέτοια η λαχτάρα. Τόσα χρόνια: ύλης μου...