Πριν τη λίθη...

Ι. Τα Δάχτυλα

Δώσε μου τα δάχτυλά σου.

-

Νιώθεις τα βλέφαρά μου;

Το ρίγος που διαστέλλει τους πόρους όταν σε κοιτώ;

Άγγιξέ τα.

Όχι με χάδι,

με σιγή που ανοίγει πληγή.

Κι αν με δεις μες στο σκοτάδι,

φόρεσέ μου τα μάτια σου.

Μήπως κι ανταμώσω τον εαυτό μου.

---

ΙΙ. Τα Χείλη

Δώσε μου τα χείλη σου.

Αισθάνεσαι το σχήμα του προσώπου μου

κάτω απ’ την ανάσα που φεύγει;

Τα χείλη μου αυλακώθηκαν απ’ τη σιγή.

Μίλησέ μου για ένα φιλί.

Άγρια — σαν διψασμένος θεός σε ξερό τόπο.

Μέλωσέ με.

Άσε τον πόθο να μου χρεώσει όνομα.

---

ΙΙΙ. Η Πνοή

Δώσε μου λίγη από την πνοή σου.

Νιώθεις την ανάγκη

ανάμεσα στη σκέψη και την αίσθηση;

Εκεί που ανασαίνω.

Εκεί και πνίγομαι.

Εκεί πεταρίζει η φωτιά που δεν ακούει.

Έλα.

Στάξε την ανάσα σου ανάμεσα στη γλώσσα και τα δόντια μου.

Κάνε με να πάλλομαι —

σαν τέφρα που θυμάται πως υπήρξε ηδονή.

---

IV. Το Προσκύνημα

Έλα,

και σε προσκυνώ.

Στο μετέωρο της μνήμης και της ανάγκης.

Φορώντας όλα μου τα πρόσωπα — και καμία προικισμένη πεθυμιά.

Χρόνια τώρα, σώμα αντικείμενο.

Για σάρκες που σε δανείστηκαν.

Πονούσε —

και σε αγάπησα.

Γιατί ο πόνος κι η επιθυμία

βεβηλώνουν τη λογική σαδιστικά.

Και μόνο τότε ανθίζει το αληθινό.

---

V. Η Ακμή

Έλα —

και κόψε με.

Σφάξε με μέσα στο φως.

Με την ανάσα που αρνείται να γίνει πράξη.

Με το άγγιγμα που δεν έρχεται — μα θυμάται.

Έλα.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹