Το ζητούμενο...

Μου ζήτησες

να βρω λέξεις να πλάσω τον έρωτα,

να τον κρατήσω, εγώ ο φθαρτός, ανάμεσα στις σελίδες.

Μου το ζήτησες ανέμελα, δίχως να ξέρεις τι σημαίνει ετούτο. 

Εμένα που με σπέρνουν οι θλίψεις

και με θερίζουν οι αποπτώσεις,

έγειρα λίγο, πιο λίγο κι από το λίγο,

σε μια καρδιά φτιαγμένη από χνούδι,

να βρω έναν χτύπο να πιαστώ — να σε ικανά ποιήσω. 

Δεν βρήκα τίποτα· απόλυτη σιγή.

Έμαθα από το χνούδι

πως ο έρωτας κάνει πάντα ησυχία σαν τον αποζητούν.

Γέλασε, σαν έμαθε πως έφερα σελίδα και λέξεις να τον πλάσω. 

Έψαξα σε δάχτυλα, σε χείλη, σε μαλλιά ξέπλεκα,

σε ηδονές·

σε καυτηριασμένες ιαχές,

νιώθοντας ντροπή που τόλμησα να αναζητήσω·

γιατί ο έρωτας έκανε ησυχία. 

Ύστερα, αδελφέ μου, βρήκα λέξεις

που ήσαν απλωμένες στο πτώμα της αγάπης.

Θύμιζαν, σου λέω, κηλίδες χρυσές·

κι εκεί, ανάμεσα, ο άδειλος θεός είχε φτιάξει κάστρο,

ήταν ζωσμένος απ' της φθοράς τη μέθη. 

Έτσι λοιπόν, τον έρωτά σου δίδω για να βρεις,

με ψίχουλα πόνου στον λαβύρινθο της σάρκας.

Γιατί ο έρωτας κάνει ησυχία σαν τον αποζητούν·

κι εγώ τον ηύρα εκεί που άρχιζε της θάλασσας τ’ αλάτι.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹