Απώλεια συνείδησης...🍂

Κάθε που αρχίζει ένας Χειμώνας,

ήχοι ξεχασμένοι απο έρωτα,

φυτρώνουν μια νύχτα σε μια άλλη εποχή.

Ριγούν στο άρωμα του θανάτου.

Φυτρώνουν στις ρωγμές ξεχασμένων στίχων.

Ένα όνομα ζητούνε να φορέσουν, μια σιωπή να ντύσει τη μνήμη τους.

Ζητιανεύουν ποιητές της νύχτας που δεν πέθαναν ακόμα, να μετρήσουν συλλαβές πάνω στους ήχους, να γίνουν λέξεις, να γίνουν ποίημα πριν πέσουν στο μνήμα.

Τι να ελπίζουν;

Σήμερα θα μιλήσει ο θάνατος τους πριν σωπάσουν.

______

Καθώς ξαπλώνει ο Χειμώνας,

το τεφτέρι υποδέχεται

τη φθορά από το χώμα του.

Το εμπρόσθιο ρίγος του θανάτου

ποτέ δεν ήταν αρκετό.

Ανάγκη επιτακτική:

να μπει το μάρμαρο!

Να κλείσει τις σκιές των ποιητών,

μην τυχόν ξεπηδήσουν

και γράψουν ξανά όσα τόλμησαν,

κι όσα τους έβαζαν απόκρυφα

να γίνουν θηρευτές.

Σύνθεση από λέξεις και σπορά·

σαν να χάνεται το σώμα τους μέσα στη μνήμη —

έρμαιο προθανάτιου έρωτος.

Ύστερα έρχονται,

προσκυνούν θλιμμένα οι εραστές τους.

Τάχα…

Σήμερα, τώρα, όλα.

Κι αν σκύψεις πάνω από το ταφείο τους,

θα ακούσεις τις προσευχές να τραγουδούν —

τις προσευχές που έγραψαν κρυφά σημεία στίξης,

σπέρνοντας μυστικά τον λόγο τους στον χρόνο.

---

Τότε — ανάμεσα στις σκιές και τους ψιθύρους — η πένα ορμά:

Εσύ ψιθυρίζεις εποχές —

εγώ τολμώ να θάβω,

να ξαναγράφω τους θεούς τους!

Ανέλπιστα.

Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹