Εξήγηση...

Σε αγαπάω.

Πάντα σε αγαπούσα —

όπως οι ρίζες αγαπούν τον άνεμο που τις ξεριζώνει, τελετουργικά.

Γιατί θυμίζεις κρίνο,

άγνωστο σε κατάρες και παραδόσεις·

μια λευκή πληγή στον κήπο της αφής.

Αυτό είναι ο έρωτας:

να σιωπά τα αθώα και να υψώνει κραυγή στα παράνομα·

να καίει χωρίς στάχτη,

σαν ήλιος που αρνείται την Σελήνη.

Είσαι οργισμένος κρίνος στη βροχή,

στη νηνεμία πηγή·

με κάθε άγγιγμα αλλάζεις σχήμα —

όπως η θάλασσα που γεννάει το μαργαριτάρι

και τον πνιγμό

την ίδια αξεπέραστη στιγμή.

Δεν σε παρεξηγώ·

ό,τι είναι ακριβό κουβαλάει την αγριότητα της μοίρας.

Μη μετρήσιμο, σχεδόν απαγορευμένο,

σαν σπασμένος καθρέφτης που φωτίζει το ίδιο του το θραύσμα.

Κι όταν πέφτουν τα φύλλα,

αναζητάς τη γαλήνη που κάποτε μίσησες με πάθος.

Μα γαλήνη κι έρωτας δεν θάβονται στην ίδια κρύπτη.

Είναι θεοί αντίπαλοι·

ο ένας ζητάει ένωση,

ο άλλος απαιτεί λήθη.

Η σύγκρουσή τους είναι το σώμα μου,

το δικό σου σώμα·

η ακατάπαυστη απόδειξη

πως η αγάπη δεν σώζει·

κατασπαράζει.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹