"Αντίδωρο"

Τις γωνίες του προσώπου σου αγαπώ.

Διαθλάται η μορφή σου από τη μια στην άλλη –

αφηρημένη τέχνη που τολμά να υπάρχει σαν ποίηση.

Ποτέ δεν είσαι η ίδια,

ποτέ δεν θύμισες κάποια περαστική.

Καμιά. Ούτε εσύ η ίδια.

Ποιά θα τολμούσε, άλλωστε,

να σου μοιάσει;

Κι αν όχι ποια,

ίσως η ερώτηση να άντεχε το πώς.

Κι αν ούτε αυτό είχε το βάρος που σου πρέπει,

τότε το «γιατί» γίνεται βέβηλο

και βέβαιο.

Εκεί θα μείνω: στο γιατί.

Είναι όντως κατάφαση ή ερώτηση;

Ή μήτρα –

η μήτρα που γεννά κάθε στιγμή την ύπαρξή σου,

όπως η άβυσσος γεννά φως

κι ο χρόνος αιώνες.

Κι εγώ αδυνατούσα να μην ερωτευτώ

το θαύμα αυτό,

με γεύση, με ένταση,

με ανάσα πνιγηρή.

Γιατί στο φαινόμενό μου είσαι το σπάνιο.

Κι αν θες την άποψή μου: φοβάμαι.

Γιατί άποψη κι αποχή

είναι ένα γράμμα κι ένας τόνος δρόμος.

Τώρα ξανά.

Θες να πλαγιάσεις γυμνή, γεμάτη ευωδιές και αφή, στις σκέψεις μου;

Δεν το αρνούμαι –

στο ασυνείδητό μου αφήνω το σώμα σου,

αποποιούμενος κάθε μου ευθύνη.

Η άφεση δεν είναι αμαρτία

όταν στέκει απ’ τα χθες σε κάθε μου αρτηρία.

Άλλωστε, αποποιούμενος, δεν γνώριζα.

Κι ύστερα, όταν όλα μοιάζουν πλήρη,

έρχεται το ρήγμα.

Πάλι;

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹