Η κατάληξη...🌹

Μείναμε μόνοι

-

Σε μιαν ανάγκη επιβίωσης,

αντίθετα στη ροπή του πένθους.

Δεν χωρούν άλλοι εδώ πια.

Μόνο εγώ κι εσύ – ανάμεσα στο πένθος.

Δεν είναι που γεράσαμε.

Δεν φτάνει το γήρας να γίνει βάσανο βαθύ κι ατόφιο,

ούτε η αγάπη που έμεινε

πίστη – και φυλλοβόλα.

Είναι που πέθανε το παιδί.

Το παιδί…

Ξέρεις καλά τι είμαι.

Κι όσα μοιράστηκα μαζί σου

ήταν ευχές – και πού και πού, κατάρες.

Μα ούτε κι αυτά ήταν αρκετά

να φέρουν τέτοια ζημιά.

Είναι που πέθανε το παιδί.

Το παιδί…

Κλείνω τα μάτια να κοιμηθώ,

κι είναι τα βράδια

σκάλες- άλλοτε

με ανεβάζουν στη στιγμή,

ξεχνώντας ποιος είμαι,

κι άλλοτε με κατεβάζουν

σ’ έναν σκοτεινό, βαθύ κόσμο,

όπου με νανουρίζει ο Δάντης

διαβάζοντας την Κόλαση.

Κι έχασα και τα δόντια μου,

και τ’ άσπρα μου μαλλιά,

σε μια στιγμή – πάνω

στον πρώτο θρήνο.

Έτσι ξαφνικά!

Ίσως έτσι να κατάλαβα καλύτερα τον Θεό,

κι εφάρμοσα όσα κατέκτησα:

τόσο σκληρά, τόσο φυλλοβόλα.

Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα πια.

Μήτε εσύ.

Χάσαμε το παιδί μέσα

στο χιόνι –εκείνο

το περίεργο, αγριεμένο παιδί

που το προσέχαμε σαν το φως το σκοτάδι.

Κι ήθελα να γυρίσω πίσω στη μάνα μου,

μέσα στη μήτρα της,

να αποφασίσω αν θέλω να γεννηθώ.

Αν θέλω…

Θέλω; Θέλεις;

Σε εξουσιοδοτώ να αποφασίσεις,

τώρα που μείναμε μόνοι κι απόγεροι.

Να θάψουμε βαθιά στην άμμο τις θυσίες μας:

την αγάπη, τις γέννες,

τις ορδές –και να αναμένουμε ποια θάλασσα

θα τις φέρει πάλι στην επιφάνεια.

Κι ό,τι μείνει, να ’ναι χάρισμά μας…

Καληνύχτα, αγάπη μου –

πόθε της νιότης μου, ακρίβε.

Το παιδί – δίχως σάρκα πια – δεν αγριεύει,

μήτε μας κρατά τα βράδια από ανησυχία.

Κοιμήσου, πέπλο μου μικρό.

Εγώ, με ένταση βαθιά,

αναμένω την έκπληξη. Κι απόψε.

Εύχομαι ο Δάντης να αποκοιμήθηκε,

κι η στιγμή να πέθανε στο παρελθόν.

Αν δεν σε βρω στο αύριο,

μη μου κακιώσεις…

Καληνύχτα, Θεέ.

---

Αφιερωμένο στον Χριστόφορο και στο παιδί του χιονιού.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹