"Τα επιτρεπόμενα απαγορευμένα"

Ι. Η σκιά

Μυρίζει το δέρμα σου

σαν θάλασσα που μόλις βγήκε απ’ τον ήλιο,

στα χείλη μου αφήνεις αλάτι

κι εγώ διψώ ξανά.

Σε τυλίγω με βλέμματα

σαν σεντόνια που αντέχουν κι άλλη μια νύχτα,

πάντα —μα πάντα—

στον καθρέφτη πίσω σου

στέκει μια σκιά∙

αόρατη, γυμνή και πνιγηρή για μένα.

Σαν τη διαστροφή μου!

Η ανάσα σου πυρώνει στον λαιμό μου,

το χέρι σου κυλάει στη σκέψη μου,

κι όμως ξέρω:

στην άκρη του κρεβατιού

κάποιος τρίτος ψιθυρίζει το όνομά σου,

κι εσύ δεν προφέρεις ποτέ το δικό μου ολόκληρο.

Ακατάστατη αιμορραγία...

Ανάμεσα σε σένα, σε μένα, και σ’ εκείνον

η μήτρα μοιράζεται στα τρία

κι ούτε μία σπίθα δε μας ανήκει.

Αν σε φιλήσω τώρα

δεν θα είναι μόνο τα χείλη σου.

Εκεί ανάμεσα στην κτητικότητα μου, υπάρχει και το δικό του μυστικό

που στάζει πάνω στη γλώσσα μου.

---

ΙΙ. Το σώμα

Η λεκάνη σου στάζει μέλι και σίδερο,

γλιστρά στα κύτταρα, στα χείλη μου —

με ηδονή πρωτάκουστη.

Τα δάχτυλά μου χαράζουν

μονοπάτια στη ραχοκοκαλιά σου,

εκεί όπου η μνήμη ψάχνει

να γίνει κραυγή ολοκλήρωσης.

Κι όμως —κάθε φορά που σε σφίγγω—

ένα ξένο άρωμα ελλοχεύει,

σαν τρίτο πρόστυχο χέρι

που χαϊδεύει τον μοιρασμένο μας ιδρώτα.

Σε μοιράζομαι.

Το κορμί μου το καταλαβαίνει:

η ηδονή - μια τραμπάλα από δέρματα,

μια αναπνοή που κόβεται στα τρία,

κι εγώ χάνομαι

εκεί όπου συναντιέστε χωρίς εμένα.

Ακούμπησέ με ξανά,

ξέρω πως οι παλάμες σου

δεν κουβαλούν μόνο τη δική μου νύχτα∙

κι έτσι εθίζομαι στην ηδονή σου,

εν μέσω οργής.

---

ΙΙΙ. Η λειτουργία

Στην εκκλησία του κορμιού σου

ανάβω κερί με τη γλώσσα μου,

το φιλί σου κυλάει σαν κέρμα

σε στόμα δαιμονικό που ορκίστηκε σιωπή.

Τα δάχτυλά σου — άγιοι βέβηλοι —

χαράζουν στίγματα στη σάρκα μου.

Γονατίζω μπροστά σου δίχως προσευχή∙

μονάχα με την πείνα μου.

Πίσω από την πλάτη σου

στέκει ένας άλλος∙

διάκονος της αμαρτίας,

κρατά το μυστικό ποτήριο

και το γεμίζει με τ’ όνομά σου,

ψελλίζοντας λόγια ξεχασμένα.

Σε μοιράζομαι όπως μοιράζεται

η Κοινωνία:

ένα σώμα, τρεις γλώσσες,

μια ηδονή που σπάει σε Αποστόλους

και καταβροχθίζεται στο σκοτάδι.

Η βλασφημία μου:

ο τρίτος ανάμεσά μας - ηδονή που γεννιέται.

Όσο πιο αμαρτωλό,

τόσο πιο Διονυσιακό.

---

Ξύπνα!

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹