Για πάντα...

Πόρνη φθορά,

κλεμμένη σαν δόξα, μονάχη·

στο σκοτάδι στεγάζεις τα όμορφα,

με προβιά φωτός κυκλοφορείς,

να παίζουν οι αθάνατοι με τη θνητότητα.

Έρχονται και φεύγουν

μες στην αγάπη, στο μίσος,

άνθρωποι και σκιές.

Κι είναι βέβηλο

οι ουρανοί να καθρεφτίζουν το κατ’ εικόνα.

Πέφτουν τα κύτταρα,

σβήνουν οι μνήμες·

κι εγώ, εγκλωβισμένος νους,

κρατώ τα παιδιά μου νεογέννητα

να με θωρούν με το βλέμμα της γνώσης.

Πόρνη φθορά,

τα γκρίζα μου όνειρα μένουν άφθαρτα·

γευόμαι πως δύναμαι,

Με το τεφτέρι ανοιχτό,

με το χώμα φρέσκο.

Θεέ μου — αυτοπυρπολήσου·

δείξε το φως που λυτρώνει τις ευχές.

Κάνε τις λέξεις μου μίτο της Αριάδνης,

να παίζουν τα παιδιά αιώνια, πάντα νέα·

να ζήσει ο κόσμος

μια στιγμή ατόφιας αγάπης.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹