Σε άγγιζα πάντα-απαλά...

Απόπτωτο χνώτο του θανάτου.

Σημάδι αρχής,

λίγο πριν το τέλος.

Ο έρωτας κυλά·

χνούδι λευκό.

Μετρούσες τη χρησιμότητά μου.

Ξανά.

Ξανά.

Απορρίπτοντάς με.

Σαν Κλειδόλιθο - αχρείαστος.

Άκομψος.

Στα μέτρα της ακρίβειάς σου.

Κι όμως —

κρατώ όρθιο

το μνήμα-οικοδόμημα.

Φώναξες: Δείτε έναν επαίτη!

Κι εγώ έδινα.

Κι έδινα.

Ουρανός

που αποκαλύπτει κάθε μέρα

κι ένα νέο άστρο.

Με βαραίνουν τα άστρα.

Γι’ αυτό διάλεξα τις λέξεις,

τα σύνεφφα.

Να τις κρύβω.

Δίχως σκοτούρες.

Εσύ τώρα —

διαβάζεις λέξεις.

Αλλόκοτες.

Μεθυσμένες.

Ίσως ασύνδετες.

Ίσως.

Βάλε με ανάμεσά τους.

Θα βρεις τον τόπο.

Τον τόπο που οι εραστές σου

φοβούνται να διαβούν τη νύχτα.

Πονάει η νύχτα.

Πονάω κι εγώ.

Χαλίκι —

είμαι στις ηδονές σας.

Κρατώντας λαμπρό

το μνήμα της αγάπης.

Για σένα.

Και για μένα.

Εγώ κι εσύ·

Νεκροί.

Κι αυτοαφορισμένοι.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹