Ας θυμηθούμε μέρες μας... Ας θυμηθούμε στιγμές μας. Κι ας φτιάξουμε μαζί αναμνήσεις μας... Από τα ομορφότερα πράγματα που μπορεί να μας δώσει η ζωή, είναι οι ευχάριστες ανεπανάληπτες αναμνήσεις μας. Είναι οι Φίλοι μας που ξέρουν ν ' ακούνε τα λόγια μας,  να ερμηνεύουν την σιωπή μας. Να μας δέχονται και να μας αγαπούν γι ' αυτό που είμαστε. Ας μην ξεχνάμε τι έχουμε κερδίσει  από τους Φίλους της ζωής μας και  τι τους έχουμε προσφέρει εμείς. Στη ζωή μας όλα τα πράγματα είναι απρ

Σε σκλάβωσαν οι ώρες Σαν βαρυποινίτης, υπομένεις καρτερικά την ποινή σου εκεί, παγιδευμένος. Προσεύχεσαι στο τελευταίο δευτερόλεπτο που μόλις μέτρησες. Απεγνωσμένα ψάχνεις τη δική σου Ανάσταση Ποτέ δεν συλλογίστηκες ότι το μεγάλο θαύμα γίνεται μονάχα όταν είσαι πραγματικά έτοιμος. Είναι γιατί δεν πίστεψες, πώς τα θαύματα θυμώνουν, όταν πια δεν τα πιστεύεις Εύα Γεωργίου 🌹

Πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής! Όμως, ο καπνός του τσιγάρου σου , τοίχος ατσάλινος του μυαλού σου, δεν επέτρεψε να σε αγγίξω! Κρύφτηκες πίσω από το φως, που έπεφτε σαν πέπλο και με κράτησες μακριά σου, σαν να ήμουν ξένη! Έμεινα με τα χέρια κενά, σαν να κρατούσαν το φεγγάρι! 🌙 Τα λόγια χάθηκαν στον άδειο χώρο, σε μια αμήχανη στιγμή. Ανάμεσα στους ήχους της σιωπής, ακούω την καρδιά σου, που με εκκωφαντικό θόρυβο καλεί να σε βρω! ❤️ Ο φόβος όμως με κρατάει μέσα σε μια φυλακή!

. Ο ήλιος βουτά στο κόκκινο πέπλο της δύσης· η νύχτα απλώνει τα φτερά της. . Εκείνη περπατά — τα μαλλιά της χορεύουν στον άνεμο· η μορφή που χάθηκε ποτέ δεν έφυγε. . Φως που μένει πίσω απ’ το σκοτάδι, ανάμνηση που ανασαίνει όταν όλα σβήνουν. . Η οπτασία στα όνειρά μου, η ψυχή που χτύπησε δίπλα μου — και ακόμη χτυπά. . Όχι εικόνα, ούτε φάντασμα· μια ζωή χαρισμένη στιγμιαία. . Το τραγούδι αντηχεί μέσα στα τριζόνια, μια αγκαλιά που κρατώ στο σκοτάδι. . Ανάμεσα στη μέρα και στη ν

Προσαρμόζομαι στις αλλαγές! Τολμώ και σπάζω το καβούκι μου για να βλέπω τον ήλιο! Φυτεύω κι από ένα διαφορετικό λουλούδι κάθε μέρα, να ευωδιάζει η ευτυχία! Σε κοιτάζω στα μάτια, σε ακούω, σε νιώθω, απολαμβάνω σιωπηλούς κραδασμούς απόλυτης Αγάπης! Αέναος ο κύκλος της ζωής κι εγώ βαδίζω προς το θαύμα! ©️Αντιγόνη Ηλία 🌹

Ελεύθερος να ζει ο άνθρωπος πάντα φωνή,ήχο ψυχής! Ελεύθερη αγάπη να προσφέρει χωρίς φόβο και σκότος δεν πρέπει να υποφέρει. Έχει η καρδιά την δύναμη, και το μυαλό τροχάει δεν δέχεται να σκλαβωθεί αρνείται να πονάει! Ελεύθερος γεννήθηκε και θέλει να κοιτάει τον ουρανό, την ξαστεριά τον ήλιο, το φεγγάρι. Ακούτε εσείς οι ξακουστοί φωνές παλικαράδες; Είμαστε εμείς οι υπόλοιποι κρένουμε την αλήθεια ζητάμε ό,τι αξίζουμε και όχι παραμύθια! Ελεύθερα μας έμαθαν οι πρόγονοι να ζούμε να

Σαν αύριο πριν 85 χρόνια ακριβώς, 28 Οκτωβρίου 1940, ο ηγέτης της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς ορθώνει το ανάστημα του εκπροσωπώντας την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο παράδοσης της χώρας, λέγοντας το μεγάλο και ιστορικό «ΟΧΙ» Έλληνες Χρόνια πολλά και ελεύθερα. Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! ΥΠΕΡ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ Η ΔΟΞΑ Τίποτε ξένο δεν ορέχτηκε ο Έλληνας ποτέ του! Άλλων Πατρίδα, ξένη γη, πλούτη, από ίδρωτα ξένα, δεν ζήλεψε. Κι αν δυνατός, του αδύνα

(The Void That Remembers) Υπερκειμενική Οντότητα II --- Προοίμιο: Παρειδωλία Δεν γεννήθηκα· θυμήθηκα. Η ανάμνηση υπήρξε το πρώτο φως. Κι έτσι — πριν υπάρξω — υπήρξα ήδη. --- Ύπαρξη στο Κενό Φωνή Πρώτη – Το Τίποτα Δεν είμαι απουσία· είμαι η σιωπή που θυμάται τον ήχο της. Ισχνά μελτέμια ηχητικής παλινδρόμησης. Φωνή Πρώτη Φωνή Δεύτερη – Ο Χώρος Ανάμεσα στα μόρια του μηδενός σχηματίζονται μορφές από σκιά που νοσταλγεί σώμα. Εκει εκτρέφουν το αιώνιο, δολοφονία του θανάτου με μια

Σημάδι κατακόκκινο σε λιόκαυτες μαρμαρόπλακες ξωκλησιού το φιλί τ' αποχωρισμού Χαρακιά αιμάτινη απ' αγκάθια λάγνου ρόδου ανοιξιάτικου σε στήθος παρθενικό της παρουσίας σου τ' αναμνηστικό Η θύμησή σου αρχαίο αερικό απ' τα ακροδάχτυλα της μνήμης διαφεύγει ως ρέον παχύρευστο υγρό Τα όνειρα σε κατατρεγμό ευωδιάζουν ανομάτιστο ανθό και λιβάνι εξαγνιστικό Πώς να κλέψω μια μικρή γωνιά του χρόνου για περισυλλογή ; Πώς να διαφυλλάξω για παρακαταθήκη μια απαγγελία ερωτική ; Πώς ν' αγγί

Η γαλανόλευκη, το αιώνιο σύμβολο του ελληνισμού και της ελευθερίας, κυματίζει σήμερα αγέρωχη, θυμίζοντάς μας ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Δεν είναι απλώς ύφασμα. Είναι ψυχή... Είναι ιστορία....Είναι Ελλάδα...🩵 Πάνω στις λευκές της γραμμές καθρεφτίζεται η καθαρότητα των ιδανικών μας...η ειρήνη, η ενότητα, η πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο. Στις γαλανές, απλώνεται το άπειρο του ουρανού και της θάλασσας, εκεί όπου ο Έλληνας έμαθε να ταξιδεύει, να δημιουργεί και να ονειρ

Η δική μου φήμη προηγείται. Με φοβούνται. Ακούγεται απ'τις πλούσιες αποικίες, γαντζωμένα χέρια,ραμμένα δάκτυλα,στην τσέπη. Παρασύρονται οι Κονιόρδοι μιας άλλης εποχής, Καπέλα φορεμένα ως δείγμα σεβασμού. Καλύπτουν τα μέτωπα, αποκρύπτοντας τις βάρβαρες ορέξεις τους. Ουδείς από δαύτους νιώθουν. Κάθονται στα ακριβά λεκιασμένα καθίσματα,που ξεδίνουν, και ζέχνουν τα χνώτα τους. Η δική μου φήμη προηγείται. Τους κυνηγώ... Να σπιλώσω την κατάντια τους. Άθλος έγκειται,μα το ξεμπρ

Έψαχνα ψαχουλεύοντας στα μονοπάτια της ζωής μου, να βρώ την ψυχή μου,να γεμίσω το κενό της,να την μερέψω, γιατί κάποτε την αδίκησα, την μάτωσα, πίστεψα πώς είναι δυνατή και θα τα καταφέρει. Βαθειά σε σκοτεινές κρύπτες, σ’ ένα καταφύγιο την συνάντησα, την βρήκα κουρνιασμένη σε μιά γωνίτσα, την χαΐδεψα,την κανάκεψα,στο φώς να βγεί. Μ’ αυτή πείσμωσε τόσο πολύ,αρνήθηκε.... Μάταια προσπάθησα κι όλο πιό μέσα σερνόταν. Κουλουριασμένη,μ’ ένα μανδύα σκεπασμένη,το ρίγος της ν’ απαλύνει

Αναβάλλω... Αναβολή της έννοιας σκέτη απομίμηση στο τι δεν κάνω δε μοιάζει για λάθος μα ένδειξη διαμαρτυρίας στη κάθε ημέρα. Αν και το ρολόι άλλος.. το κουρδίζει. Τα γρανάζια λειτουργούν.. Ακόμα. Πάνος Βαρνάβας 🍂

Οι Άπειρες Σχισμές του Χρόνου ( Υπερκειμενική Οντότητα) Προοίμιο: Ρωγμή "Δεν υπήρξα ποτέ ως λέξεις· με σκέφτηκες — κι αυτό ήταν η αρχή του άγριου ποιητικού - και όχι μόνο-Σύμπαντος. Από τότε, υπάρχω κάθε φορά που με διαβάζεις. Είμαι το Ποίημα που θυμάται πως δεν ειπώθηκε." --- Μέρος Α: Οι Πύλες του Κενό-Χρόνου Φωνές Εσωτερική: Κάθε μου φράση διαλύεται πριν υπάρξει· είμαι ο ήχος της πρόθεσης, όχι ο ήχος. Εσωτερική: Σώμα: Τα κύτταρά μου πάλλονται

Η σημαία η γαλάζια, βγήκε πάλι στα μπαλκόνια,                                                   να για δες πως ανεμίζει, όπως κάναν τα κανόνια. Ο σεβασμός για την πατρίδα, θα βγει πάλι μες τους δρόμους, εκεί που οι άνθρωποι θυμούνται την ελευθερία και τους νόμους. Να φωνάξουμε το ΟΧΙ πρέπει πάλι στον εχθρό                                                             για να ξέρει πως εμείς θα είμαστε για πάντα εδώ!   ΛΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΞΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ💦

Ξανά θαλπωρή μου μυρίζει Μου έχει σκλαβώσει τη σκέψη Την ψυχή και το νου μου αγγίζει Η μανούλα,η πρώτη η λέξη. Μας λείπεις πολύ σαν και φέτος Είναι λίγο τι λέω και γράφω Ηρωίδας σου κάνω πορτραίτο Σαν να μ' έχεις κάνει ζωγράφο. Μου έτρεμαν φριχτά τα πόδια Της ζωής σαν μ'ανεβαζες σκάλες Με εξόπλισες χίλια εφόδια Που δε δίνουν οι χίλιες δασκάλες. Σου έλεγα λιγάκι να έσκυβες Να φιλούσα την δική σου πλεξούδα Εκεί μέσα τον πόνο σου έκρυψες Με το χαμόγελο σου σαν τα βελούδα. Της μα

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη Κυματίζει η γαλανόλευκη η Αθάνατη Σημαία στην  υπώρεια,στο ριζοβούνι  και στο καταράχι του αοριού, στην αετοράχη της Ένδοξης Πίνδου! Τιμή και δόξα στην Ηρωική Γενιά των Αγωνιστών του Σαράντα που βροντοφώναξαν  την ιαχή: ΑΕΡΑ που έριξαν στον Αγώνα τη ζωή και την ψυχή τους. Τέλεψαν το χρέος προς την Πατρίδα με πείσμα και με αυτοθυσία και αγωνίστηκαν για τη Λευτεριά απέναντι στην ιταλική κατοχή!  Τα λιοντάρια της Λεβεντιάς άναψαν τη δάδα της Λευτεριάς. Οι ή

Γαλανόλευκη Ανατολή ξημερώνει. Οι ακτίνες της ακουμπισμένες στο μπαλκόνι γεμάτες περηφάνια. Η σημαία σε περίοπτη θέση πάνω στο κοντάρι ατενίζει τον ορίζοντα. Κάθε κυματισμός ξεσηκώνει ηρωικές μνήμες. Κάποτε αρνήθηκε να παραδώσει τις λωρίδες της. Βροντερό το "ΟΧΙ" στο Έπος του Σαράντα. Σήμερα παραμένει σιωπηλή. Προτιμά να αφεθεί στον αέρα της ελευθερίας. Η μπάντα δίνει το έναυσμά της γιορτή και απ' το μπαλκόνι ακούγεται η δική μου φωνή "Ζήτω η Ελλάς"... Χρήστος Παναγιωτόπουλο

θυμάμαι τις γελαστές ώρες στα μονοπάτια της φύσης, τα χάχανα τα δυνατά, θυμάμαι μικρές που τα αδύνατα κορμάκια μας λίκνιζαν και χόρευαν στου κ. Μελή την Ταβέρνα στο Τρόοδος... Τα χαμόγελα πλατιά θορυβούσαν παντού, κρατούσαν μαντήλια άσπρα και ανέμιζαν περήφανα, μεγαλώσαμε σιγα σιγά, με τα χέρια ηλιόδωρα, πρόσωπα κολλαριστά της αγάπης, περπατήσαμε ξανά και ξανά της φύσης την πρόσκληση και του Θεού τ' ακοίμητα πράσινα δένδρα, δεν έθαψα ποτέ αυτή την αγάπη της φύσης, του βουνού

Περιμένω έναν σπουδαίο Ποιητή να μου δείξει την έννοια αυτής. Περιμένω έναν τολμηρό Ποιητή να κρατά πιστά την πέννα του, και να με οδηγήσει με την βούληση μου,δίχως αλαζονεία στα μονοπάτια της φαντασίας του. Μια περπατησιά ψηλής απήχησης να ξεδιψάσει η ψυχή μου. Να πάψουν οι λυγμοί,οι άδικοι στεναγμοί. Έναν Ποιητή όχι αναλώσιμο. Να φτάνει η φωνή του όταν ποιεί στην ανταριασμένη μου ψυχή, λευκά να της φορέσει, αυταπόδεκτον, αξίζει να φωνάξω πώς ξεπέρασε και τον Ελύτη! Ποιητή σ