Ι. Η σκιά Μυρίζει το δέρμα σου σαν θάλασσα που μόλις βγήκε απ’ τον ήλιο, στα χείλη μου αφήνεις αλάτι κι εγώ διψώ ξανά. Σε τυλίγω με...

Ο φάρος σε τούτα τα μέρη δεν φέγγει στους τουρίστες. Αν τέτοιος είσαι, τυφλός στέκεις. Αν σε τρομάζει η σκοτεινιά, μην ενοχλείς την...

Απόπτωτο χνώτο του θανάτου. Σημάδι αρχής, λίγο πριν το τέλος. Ο έρωτας κυλά· χνούδι λευκό. Μετρούσες τη χρησιμότητά μου. Ξανά. Ξανά....

Πόρνη φθορά, κλεμμένη σαν δόξα, μονάχη· στο σκοτάδι στεγάζεις τα όμορφα, με προβιά φωτός κυκλοφορείς, να παίζουν οι αθάνατοι με τη...

Μείναμε μόνοι - Σε μιαν ανάγκη επιβίωσης, αντίθετα στη ροπή του πένθους. Δεν χωρούν άλλοι εδώ πια. Μόνο εγώ κι εσύ – ανάμεσα...

Πρόλογος: Βλέπεις το μικρό, το ελάχιστο κενό; – απ’ εκεί ανασαίνει ο έρωτας, σαν Απρίλης ολόκληρος. Περσεφόνη είσαι· λύκος για τα πτώματα...

Ι. Τα Δάχτυλα Δώσε μου τα δάχτυλά σου. - Νιώθεις τα βλέφαρά μου; Το ρίγος που διαστέλλει τους πόρους όταν σε κοιτώ;...

Μου ζήτησες να βρω λέξεις να πλάσω τον έρωτα, να τον κρατήσω, εγώ ο φθαρτός, ανάμεσα στις σελίδες. Μου το ζήτησες ανέμελα, δίχως να...

Θα σε αφήσω ανέγγιχτη, κλαράκι ολόφρεσκο, φορτωμένο αγκάθια, να ανθίζεις κάθε πρώτη τ’ Απρίλη — όπως ανθίζουν τα ψέματα κι οι άμορφες...

Σε φέρνω κάθε μέρα, λες κι ανήμπορη είσαι να κινηθείς μονάχη. Την απόρριψή σου τη γνωρίζω ως αδυναμία∙ γι’ αυτό σε φροντίζω στο θέατρο...

Οι λέξεις Αυτές που ειπώθηκαν μέσα στη βαθύτερη ένωση γίνονται στίγματα – καρφιά στους καρπούς, στα πόδια φτερά. Κι αντιλαμβάνεσαι τον...

Μόνος μου Ζαλωμένος τις λέξεις που ακόμα δεν έγραψα κι εκείνες που δεν μου μίλησαν ακόμη — τις προσεύχομαι. Είμαι η πένα μου κι η...

Δίπλωσα τα ρούχα μου με επιμέλεια και τάξη. Έβλεπα την άκρη του δρόμου— λιμοκτονούσα για λίγο φως, για ένα κοντό παντελονάκι· να πάψω να...

Πριν καν προβάλλει ο Αύγουστος, με ζύγωσαν διστακτικές του Ιούλη οι τελευταίες ημέρες. Απόρησα — γιατί εμένα, του φθινοπώρου το παιδί;...

Άπλωσες τα χείλη σου στο μαξιλάρι μου .... Ο θαυμασμός έμεινε αχρησιμοποίητος. Ακουμπώ τις άκρες τους. Κάνω το περίγραμμά τους— παιχνίδι...

Ερωτεύτηκα τους φάρους – μου θυμίζουν εκείνο το σώμα που δεν ήταν σώμα... Ζούσα μέσα σου κι ήμουν υπεύθυνος να φροντίζω τη φλόγα σου –...

Δώσε μου τα δάχτυλά σου. - Νιώθεις τα βλέφαρά μου; Το ρίγος που διαστέλλει τους πόρους όταν σε κοιτώ; Άγγιξέ τα. Όχι...

Της θάλασσας τ’ απογεύματα είναι σαν το χιόνι που νοσταλγεί τις χειμωνιάτικες μέρες. Κι εσύ —αφημένος σ’ ένα βαθύ άδειασμα της γης σου—...

Φασκιωμένος με τον φόβο από παιδί, εθίστηκα σε όσα έζησα εκεί. Κυκλωμένος απ’ το γάβγισμα του θανάτου, που τάχα δε με τρομάζει, κι είναι...

Να σου μιλώ — και να με ακούς. Σαν χελιδόνι σου πλέκω άσπονδη φωλιά· να έρχεσαι — να φεύγεις — να μην ξεφεύγεις· να μένει για εμένα, ό,τι...