Πατρικός μονόλογος

Μας βρήκε η σημασία μέσα στην ανάγκη.

Όχι εκεί που ψάχναμε να σωθούμε —

εκεί που δεν υπήρχε πια τίποτα να κρυφτεί, ούτε καν ο φόβος μας.

Σαν έτοιμοι νεκροί — κι αναστημένοι,

χωρίς στίγμα, χωρίς θαύμα,

μόνο με μια ευθύνη στα χέρια:

δε χωράμε πια στον εαυτό μας.

Ήμασταν μικροί θεοί

μπροστά σ’ έναν αφανισμό που δεν τον βλέπαμε.

Τον ξέραμε.

Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο:

να ξέρεις τον θάνατο πριν πεθάνεις —

να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνο δικός σου.

Τρέξαμε πάνω στης θάλασσας το αλάτι,

κι εκεί… εκεί που άλλοτε φιλάγαμε τα μάτια μας στην άμμο,

απολύσαμε για πάντα τη ρομαντική μας ακρογιαλιά.

Κι ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο

με το πρώτο είδος φόβου που δεν κληρονομείται —

μυητής είναι, μέσα σου.

[Παύση]

Από πάντα κρατούσα μιαν αγκαλιά γεμάτη μπαλόνια.

Παιδικά, αφηρημένα —

και ήταν αυτός ο τρόπος

να κρύψω πως δεν έβλεπα ουρανό να σώσω.

Η αγάπη μου, αόρατη και αφράτη —

σαν σύννεφο που δεν του επιτρέπεται να βρέξει.

Γιατί αν βρέξει,

θα πεινάσει το χώμα.

Κι αν πεινάσει το χώμα,

πρέπει να ριζώσεις — κι ετούτο δεν σου επιτρέπεται.

Μέσα στις μέρες που τρομάζουν τη σκιά μας,

πουλήσαμε τη χαρά μας, μια δραχμή —

να ’χουν τα παιδιά να φάνε.

Να υπάρξει, αδελφέ μου,

παρόν στο μέλλον.

Δεν σώσαμε τη ζωή.

Σώσαμε το δικαίωμα της να συνεχιστεί.

[Σιωπή]

Τώρα που τα μισά περάσαμε

και πάμε για τα εκείνα —

δεν μετράω πια χρόνους.

Μετράω αντοχές.

Κι όσα με θάρρος αλητέψαμε,

όσα με μια κλωστή κρατήσαμε τη βεβαιότητα ζωντανή,

γίνονται τώρα στοργή.

Κι εκείνη η σκληρή ελευθερία που μας έκαιγε

γίνεται μέλι και σφεντόνα.

Να ’χουν τα παιδιά όνειρα.

Να υπάρξει, αδελφέ μου,

μέλλον στο παρόν.

[Κόμπος επιγενόμενου λυγμού]

Τώρα μαθαίνω απρόσμενα τον φόβο —

όχι τον δικό μου.

Τον φόβο των θεών.

Τις άπληστες βούλες τους.

Τη βόσκηση των προσευχών.

Της αυγής τον κόπο.

Το πώς μια αρχή γίνεται ευθύνη,

κι η ευθύνη — σκέπασμα παιδικό.

Τώρα που φύγαν τα μισά

και έγιναν τετράδια, μολύβια και μπογιές…

τώρα που τα χέρια μου γράφουν

με κύματα —

καταλαβαίνω:

Το βάπτισμα του γονιού

είναι η ανάρμοστη παύση των αγίων εμπρός στη θυσία.

Και να περιμένεις…

να περιμένεις να σε συγχωρήσει το μέλλον.

Για έναν ήλιο αληθινό

στα μάτια της καρδιάς μου.

---

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹