Κύκλος τραυμάτων

Λερώνω τη σκέψη σου, την αφή, τους οργασμούς, τις φθορές μου.

Κάθε μέρα αγγίζω το βάθος της πληγής που μου χάρισες∙

μετρώ τα όρια που αντέχει ο νους πριν γονατίσει προς δέηση.

Στη βαθύτερη κατανόηση της προσευχής

τρομάζεις τα άγια μου, τα θεία μου∙

προσβάλλεις τον εξαγνισμό για να δεις

πόσο άρρηκτο είναι το φως πριν γίνει σκότος.

Ξέρω.

Τα φαντάσματα ζουν ανάμεσα στις λέξεις,

κρατούν ψυχές σε αναμονή,

έρχονται για περίδεση

κι ύστερα κρύβονται, φορώντας σεντόνια έρωτα.

(και γελούν, γιατί δεν υπάρχουν)

Δεν φοβάμαι.

Μέσα στη μετρημένη μου ανάσα, νιώθω τα χείλη σου.

Εκπορνεύω τον εγωισμό∙ δίνομαι αυτούσιος,

καθαιρώντας την ενοχή του δικαίου,

κρατώντας μόνο την υφή.

Ο καθρέφτης στα μάτια μου μεταφράζει αντίθετα∙

τα μικρά γίνονται μεγάλα.

Ο πόλεμος στο πεδίο σου με αφήνει άφωνο.

Κι ο Θεός απώλεσε τα όμορφα και έφτιαξε τη νύχτα.

Κι αναρωτιέμαι αν είναι ο Θεός

ή οι λέξεις που φτιάχνουν τη νύχτα…

Θα σωπάσω.

Οι άγνωστοι εραστές σου δεν αντέχουν τα ουρλιαχτά μου∙

Τις ώρες κοινής ανησυχίας,

αυτοκτονούν συχνά, αφήνοντάς με

να απαλύνω την αλήθεια σου

με μνημονικό αλάτι και φθηνή θάλασσα.

Θα σωπάσω.

Θα φορέσω το σεντόνι σου.

Θα ανοίξω δυο οπές για μάτια.

Θα λερωθώ, για να χαθεί η αθωότητα της σκέψης μου.

Και θα έρθω, όπως έρχεσαι εσύ —

μόνο για να φεύγεις.

---

Και θα φύγω, όπως φεύγεις εσύ —

μόνο για να έρχεσαι.

Θα λερωθώ, για να ξαναβρώ την αθωότητα της σκέψης μου.

Θα ανοίξω δυο οπές για μάτια.

Θα φορέσω το σεντόνι μου.

Θα ουρλιάξω να τραυματιστώ.

Τις ώρες κοινής ανησυχίας,

αυτοκτονούν συχνά οι άγνωστοι εραστές μου, αφήνοντάς με

να βαραίνω την ανυπαρξία σου

με μνημονικό αλάτι και φθηνή θάλασσα.

Θα σε σωπάσω - σε σώπασα.

Κι αναρωτιέσαι αν είναι οι λέξεις

ή ο Θεός που φτιάχνουν τη νύχτα…

Κι ο Θεός έφτιαξε τη νύχτα,

και απώλεσε τα γλαφυρά.

Ο πόλεμος στο πεδίο μου σε αφήνει άφωνο.

Ο καθρέφτης στα μάτια σου μεταφράζει αντίθετα∙

τα μεγάλα γίνονται μικρά - κι εγώ δεν βρήκα σκέψη.

Εκπορνεύω τον εγωισμό σου∙ δίνομαι αυτούσια στους απόπτωτους εραστές μου

αδιαφορώντας για την υφή,

καθαιρώντας την ενοχή του παράνομου.

Μέσα στη μετρημένη μου ανάσα, θέλω να νιώθω τα χείλη σου - μου ανήκουν.

Με φοβάμαι.

Τα φαντάσματα δεν υπάρχουν∙

κι όμως ζουν ανάμεσα στις λέξεις,

κρατούν ψυχές σε αναμονή,

έρχονται για περίδεση

κι ύστερα κρύβονται φορώντας σεντόνια σάρκινα.

Ξέρω.

Προσβάλλω τον εξαγνισμό σου - για να δεις

πόσο άρρηκτο είναι το φως πριν γίνει κρότος.

Στη βαθύτερη κατανόηση της προσευχής σου είμαι τα άγια και τα θεία σου∙

Κάθε μέρα αγγίζω το βάθος της πληγής που σου χάρισα∙

μετρώ τα όρια που αντέχει ο νους πριν εκτίσει την ποινή του χάους.

Λερώνω τη σκέψη μου, την αφή, τους οργασμούς, τις φθορές μου.

Κι αυτό είναι που αποζητάς...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹