Αλμυρά φτερά

Θα σου μιλήσω για δυο φτερά

κρυμμένα στην αποθήκη των ονείρων.

Καλοβαλμένα.

Τόσο σκονισμένα

που τα χρόνια τα ’καναν αλμυρά.

Θα σου μιλήσω και για δυο χούφτες αγάπη

σκορπισμένες σ’ όλο τον ορίζοντα,

ναυλωμένες απ’ του ήλιου το φως,

ζωσμένες απ’ τον χρόνο.

Υπάρχουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ,

αγγίζοντας τα σύνεφφα

μόνο για να μάθουν

πότε θα γίνουν βροχή.

Ύστερα,

μέσα στην καταχνιά των εικόνων,

ζωγραφίζω έναν κόσμο αφόρετο,

που καλπάζει σαν ζωή

στο κατόπι του θανάτου

και γεμίζει την κούπα του κρασιού

με αίμα

και ηδονή.

Όχι για τις χαρές μας.

Για κείνη την άσπονδη μέρα

που πέταξες στο χώμα

τα κύτταρα απ’ το αίμα

που σου φύλαξα

και δεν δίψασες.

Κι έτσι γεννήθηκαν οι νεκροί.

Τότε κατάλαβα

πως η αγάπη δεν πάλλεται.

Μονάχα, πως επιστρέφεται στη γλώσσα

ως ψέμα.

Απ’ τα χρόνια της σιωπής,

απ’ αυτά

που κάνανε τη ζωή μας

βιτρίνα.

Θαρρώ πως γίνεται ποίηση η φυλακή.

Στάσου.

Τώρα άκου.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹