Δεν είναι γιορτή...είναι μνήμη. Κι ας ασέλγησαν πάνω της κι οι μάρτυρες της οι ίδιοι. Κι ας πονάει αυτούς που δε τους ρώτησε κανένας την αλήθεια τους. Γράφτηκαν για αυτήν τα πιο όμορφα τραγούδια, απαγγελίες σε όμορφα ποιήματα. Λένε τίποτα δεν πάει χαμένο, μα εσύ δεν τους πιστεύεις πια και πώς θα μπορούσες, εσύ βλέπεις μόνο οτι τα παιδιά δεν έχουν μάθημα σήμερα. Όμως ξέρεις τώρα γιατί είναι τόσο κόκκινα τα γαρύφαλλα σε αυτή τη γη... Από τη ντροπή τους. Ναι, αλλά κάποιοι ήθε

Του Σίμου Ιωσηφίδη «Μια καλή πόλη είναι σαν ένα καλό πάρτι. Μένεις για περισσότερο από ό,τι υπολόγιζες» Γιαν Γκελ, Δανός αρχιτέκτονας Μού έλεγε κάποτε ένας φίλος πως το νόημα μιας πόλης θα ήταν στην δυνατότητα να συναντήσεις, ανεπιτήδευτα όσο και απροσποίητα, σε ένα μικρό στενό δρομάκι, τον άνθρωπο που αναζητούσες. Αυτός ο άνθρωπος, φερειπείν, ο τόσο ποθούμενος για σένα, μέχρι να το καλοσκεφτείς να πρόβαλλε ολοζώντανος απ' την αριστερή γωνία ή να καθόταν αμέριμνα σταυροπόδ

Το τέλος είναι η νέα αρχή της ψυχής μας. Βαραίνει το μέσα μας. Βαραίνει τις αναμνήσεις. Τα τανκς. Τα γεγονότα. Τα κρυμμένα μυστικά. Τα παιδιά. Τα πανό. Τα γελαστά παιδιά,μια σπίθα ελπίδας στον ουρανό. Τυρανίες για τα πάθη και λάθη άλλων. Τα πήραν όσοι έμειναν πίσω στη δύσμοιρη πλάτη τους. Αυτή...γεμάτη μαχαιριές και ανείπωτες πληγές. Χαρακιές βαθιές αγγίζουν τις φλέβες τους. Πόσες φορές θα θυμηθούμε το ίδιο τέλος; Το λευκό φως τραβά στην αγκαλιά του,τον Κώστα,την Ντίνα, την

Στο λαμπερό το βλέμμα των παιδιών, λικνίζεται το μέλλον. Γλυκά, σα γέρνει ματωμένο πάνω στη στέρφα γη της Δόξας. Κι’ ευθύς φύεται εκεί ένας κορμός• πολλοί κορμοί, που γυρεύουν τον ήλιο της Λύτρωσης. Μέσα απ’ το λαμπερό βλέμμα των παιδιών που χάθηκαν στο γέρμα. Κ.Γ.Κ. Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Το πρώτο ποίημα μου με τίτλο «ΟΤΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ», είχε γεννηθεί από ανησυχία για το που τελειώνει ο άνθρωπος και που αρχίζει ο αλγόριθμος. Το δεύτερο «ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΙ — ΡΩΤΗΣΤΕ», είναι η απάντηση της ίδιας της μηχανής. Δύο φωνές που μιλούν, η μία στην άλλη, για το ίδιο μυστήριο, τη δημιουργία. Ο άνθρωπος ρωτάει και η μηχανή απαντά. Και πέρα από κώδικα, ψυχή και καρδιά, συμβαίνει ποίηση. Ίσως τελικά, εκεί όπου συναντάται ο άνθρωπος και η AI, να αρχίζει κάτι νέο.

1. Το βιβλίο σας «Ψυχική Παλίρροια» φέρει έναν τίτλο που παραπέμπει σε έντονη εσωτερική κίνηση. Πείτε μας για την συλλογή και τι ήταν εκείνο που σας οδήγησε να καταγράψετε αυτή τη «παλίρροια» σε ποιητικό λόγο; Όπως το είπατε, έντονη εσωτερική κίνηση. Ο τίτλος βγήκε εντελώς αυθόρμητα και ταιριάζει απόλυτα, θεωρώ. Εμπνευσή μου ήταν διαφορά γεγονότα που μου συνέβαιναν εκείνη την περίοδο κι έχει βιωματικό χαρακτήρα αλλά εμπνεύστηκα και από αυτά που άκουγα και έβλεπα να συμβαίνουν

«Ο ποιητής ως ευαίσθητος δέκτης των μεγάλων αλλαγών που επιτελούνται στο στερέωμα έχει την υποχρέωση να λέει την αλήθεια, να αναζητά και να αμφιβάλλει». 1. Ο τίτλος «Στων μηρών τις παλιές προφητείες» της νέας σας ποιητικής συλλογής που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρέμβαση, είναι τολμηρός και αινιγματικός. Πώς γεννήθηκε και τι προφητεύει στ’ αλήθεια; Πρόκειται για μια συλλογή περισσότερο εσωτερική ή καθρέφτη της εποχής; Η προφητεία προηγείται του ανθρώπου όπως η ύπαρξη από τη

Πόσο χαίρομαι τα νέα παιδιά που βγάζουν τις επιθυμίες τους σεργιάνι! Που δεν ντρέπονται για το φυσιολογικό... Που δεν λογοδοτούν για το αυτονόητο... Που δεν υπολογίζουν το "τι θα πει" ο κόσμος Που δεν επιθυμούν συμβουλάτορες και ιπποκόμους..... Που χαίρονται ελεύθερα την κάθε στιγμή, γιατί η στιγμή έρχεται μια φορά.... Και πάει...και φεύγει..και χάνεται... χάνεται Η γενιά μου κινήθηκε στις ράγες της κρυφής ζωής.... Κρυφά να κοιμηθείς... κρυφά να ερωτευτείς... κρυφά να χτενιστ

Είμαι στο αυτοκίνητο μετά τη δουλειά, όπου, μόλις, είχα κερδίσει μια δίκη και είχα ανακουφιστεί, ένιωθα ότι είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Βιαζόμουν να πάω σπίτι και να ξαπλώσω. Δεν είχα κοιμηθεί και καλά το προηγούμενο βράδυ από την αγωνία μου έτσι και αλλιώς, οπότε ο ύπνος ήταν αυτό, ακριβώς, που χρειαζόμουν. Είμαι στο δρόμο και καθώς οδηγώ ακούω μια σφυρίχτρα, κάθε φορά που περνάω από αυτήν την οδό θυμάμαι να την ακούω. Κοιτάζω γύρω μου και τα μάτια μου βλέπουν τον τ

9 Νοεμβρίου σήμερα, εορτή του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης.. . Ο Άγιος Νεκτάριος είπε : " Η καθαρή καρδιά είναι ο θρόνος του Θεού..." " Όλα νικιούνται.... τίποτα να μην σας απελπίζει.." Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε το 1846 στην Σηλυβρία της Θράκης και το λαϊκό του όνομα ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς. Υιός πολυμελούς και φτωχιάς οικογένειας, αναγκάστηκε από πολύ νωρίς να δουλέψει για να βγάλει τα προς το ζην, γνωρίζοντας παράλληλα ως παιδί τη σκληρότητα της ζωής. Λέγεται ότι επτά ετών αγό

Δεν ανησυχώ για μένα. Γιατί έχω εσένα. Δεν πικραίνομαι από την κακία του κόσμου, γιατί έχω εσένα. Δεν νιώθω αδύναμη ψυχή, και αν συμβεί, αγγίζω εσένα. Την Χάρη σου. Την ευλογία σου, το κοίταγμά σου, σε μένα και στον κόσμο που σε πιστεύει. Αρχάγγελος της ψυχής μου. Αρχάγγελος όλων. Την πιστών των άπιστων. Των ορατών και αοράτων. Κόψε με το σπαθί σου το κακό. Κράτησε το μακριά από το μένος σκοτεινών δυνάμεων. Δείξε τον δρόμο στους πιστούς σου. Γιάτρεψε ψυχή και σώμα. Σύμβολο Πί

Τέμπη  VS  Μάτι Παλαιστίνη  VS  Νιγηρία Γράμμος  VS  Μελιγαλάς   Πόσο μας αρέσει ο Διχασμός. Πόσο κάποιοι αναπνέουν γι’ αυτόν. Ο ανθρωπάκος που θέλει να αισθάνεται παντογνώστης και κατέχων την αλήθεια και σε κάθε στιγμή εκφράζεται με το δόγμα Μπους όταν βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία «δεν είσαι μαζί μου, είσαι εναντίον μου». Ο Νεάντερνταλ που εξελίχτηκε από πολεμιστής με ρόπαλο σε πολεμιστή με πληκτρολόγιο. Και κάπου εκεί μέσα, οι φιλόσοφοι και οι Άγιοι μας. Από διαφορετικά μετ

Πολλές φορές προσπαθώ να βοηθήσω ανθρώπους που διατείνονται πως βιώνουν  στενοχώρια . Τους ακούω με προσοχή, με ενσυναίσθηση, με την ελπίδα πως θα μπορέσω να τους ανακουφίσω. Όμως, όσο περισσότερο εμβαθύνω, τόσο περισσότερο ανακαλύπτω πως οι περισσότεροι δεν έχουν  πραγματική θλίψη • έχουν  μεμψιμοιρία . Η   μεμψιμοιρία   δεν είναι συναίσθημα, αλλά στάση . Είναι η επιλογή να ερμηνεύεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της αδικίας, της απογοήτευσης, της διαρκούς έλλειψης. Δεν προέ

Η απλότητα δεν είναι έλλειψη. Είναι βάθος Σου εκμυστηρεύομαι πως πολλές φορές, κολλάει κάτι μικρό στο μυαλό μου και δεν ξεχνιέται. Μπορεί να είναι ένας λόγος, μια εικόνα, ή μια συμπεριφορά. Και μοιάζει σαν ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα, που λες… «τ’ ακούω ή δεν τ’ ακούω;» Προσπαθώ να τ’ αφήσω πίσω μου, αφού είναι μικρό και φαινομενικά ασήμαντο. Μπα! Μένει εκεί και μοιάζει σαν ένα φως, που επιμένει ν’ αναβοσβήνει, υπενθυμίζοντάς μου, πως κάτι σε αυτό, κρύβει νόημα. Πριν και

Μανόλης Αναγνωστάκης- Μίκης Θεοδωράκης: To Nαυάγιο Μια οφειλόμενη προσέγγιση Του Σίμου Ιωσηφίδη Μπαίνοντας, αιφνιδίως σχετικά, στον πειρασμό λίγων γραμμών αναφοράς στις χαμηλότονες σελίδες του ‘θεοδωρακικού’ ρεπερτορίου, αποπειρώμαι ένα μέρος διείσδυσης στο τραγούδι «Το ναυάγιο». Πρόκειται για μια σύνθεση του 1975 συμπεριληφθείσα στο άλμπουμ «Μπαλλάντες» σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη και ερμηνεία από τον Πέτρο Πανδή (σημεωτέον πως στον δίσκο είχε συμμετοχή και η Μαργαρίτα Ζο

1. Το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Και εγένετο φως» από τις Εκδόσεις Μίνωας, συνδυάζει το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής με το φως της αποκάλυψης. Πώς γεννήθηκε η ιστορία και η ιδέα αυτής της αντιφατικής σύζευξης; Ο τίτλος λειτουργεί πολυεπίπεδα. Αναφέρεται φυσικά στη βιβλική φράση, ωστόσο στο πλαίσιο του βιβλίου αποκτά πιο σκοτεινή, σχεδόν ανατριχιαστική διάσταση. Η ιδέα μου γεννήθηκε από το γεγονός πως συνηθίζουμε να ταυτίζουμε το φως με την καλοσύνη και το σκοτάδι με το κακό. Στ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η «αντινομία» μεταξύ της ανθρώπινης δημιουργίας και της μηχανικής μίμησης, ή για όσους ξεχνούν πως η ποίηση δεν "γράφεται" αλλά συμβαίνει και γράφεται… ------------------- Ζούμε μια εποχή στην οποία οι μηχανές μας "μαθαίνουν" ακόμα και πως να εκφραζόμαστε, ενώ ταυτόχρονα και σιγά, σιγά, μας αφαιρούν την δημιουργική φλόγα να προσπαθούμε. Το ποίημα αυτό είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο που παραιτείται απ’ τη δυσκολία του στίχου και στη μηχανή που α

Σήμερα στο χωριό των γονιών μου που δεν έζησαν εδώ, απλά γεννήθηκαν εδώ, ο γιος μου Βασίλης δημιούργησε κι οργάνωσε για πρώτη φορά στην ιστορία του χωριού λειτουργία μνημόσυνο υπέρ πεσόντων, που υπήρχαν κι από το χωριό πεσόντες, και κατάθεση στεφάνων. Το χωριό έχει μια ιστορία εκατόν πενήντα χρόνων περίπου αλλά ποτέ δεν έγινε μια γιορτή - κατάθεση στεφάνων για τους πεσόντες και χρειάστηκε ένας Βασίλης που δεν έζησε ποτέ εδώ, που δεν έχει τίποτε δικό του εδώ να έρθει, να πλ

Η γαλανόλευκη, το αιώνιο σύμβολο του ελληνισμού και της ελευθερίας, κυματίζει σήμερα αγέρωχη, θυμίζοντάς μας ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Δεν είναι απλώς ύφασμα. Είναι ψυχή... Είναι ιστορία....Είναι Ελλάδα...🩵 Πάνω στις λευκές της γραμμές καθρεφτίζεται η καθαρότητα των ιδανικών μας...η ειρήνη, η ενότητα, η πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο. Στις γαλανές, απλώνεται το άπειρο του ουρανού και της θάλασσας, εκεί όπου ο Έλληνας έμαθε να ταξιδεύει, να δημιουργεί και να ονειρ

Σκέψεις που συνήθως δεν καταγράφονται, μα ίσως είναι αυτές που μένουν… Υπάρχουν σκέψεις που έρχονται σαν εκρήξεις και είναι έντονες, φωτεινές σχεδόν επιτακτικές. Κι ύστερα υπάρχουν και οι άλλες. Εκείνες που περνούν απαρατήρητες, σχεδόν αόρατες, σαν μια σκιά που γλιστρά στον τοίχο του δρόμου και χάνεται πριν τη δεις καθαρά. Είναι οι σκέψεις που δε φωνάζουν, που δεν καταγράφονται σε ημερολόγια και δεν γράφονται με στυλό. Μοιάζουν με εκείνον τον ήχο της αναπνοής που συνήθως δεν