Εκκωφαντική η σιωπή, σαν κάτι προσπαθεί να φέρει, σαν δήμιος,μαχαίρι δίκοπο κρατά στο χέρι. Ουρλιάζει μέσα από τη φυλακή της, χειμώνα καλοκαίρι. Ακούω τον ήχο της σιωπής, από βαθύ λαβύρινθο να βγαίνει, λέξεις που εγκλωβίστηκαν, σε μιά βαθειά πληγή. Λέξεις που αποκοιμήθηκαν, σε ψάθα καλοκαιρινή. Φθόγγοι και δίφθογγοι, αγκομαχώντας,επιπλέουν, μέσα από τα κύματα του λογισμού. Σπάνε στα βράχια της ψυχής κι ανακυκλώνονται... Οι λέξεις συνθλίβονται, απ’ το τριγμό της σιωπής,εγκλωβί

Στα σκαλοπάτια της ζωής, μπορεί να σκουντουφλήσεις, μα μιά δύναμη ενδότερη, σπρώχνει να προχωρήσεις... Κι αν τύχει στα πατώματα, αυτή σε ρίξει πάλι, σήκω ξανά όσο μπορείς, σκληρή η βιοπάλη. Ποτέ στις δυσκολίες σου, μην πάψεις να ελπίζεις, όσα κι αν έρθουν δύσκολα, ποτέ σου μην λυγίζεις... Ζωή με χίλια βάσανα, μπλέκει ιστό με δάκρυ, τα ζόρια προσπερνούμε τα, τα βάζουμε στη άκρη. Σφίγγεις το χέρι σε γροθιά, όρους δικούς σου θέτεις, αχ βρέ ζωή που τυρρανείς, σαν νάσαι νομοθέτης.

Της ψυχής ,τ’ανεκπλήρωτα, και της βροχής οι στάλες, σε πνίγουν ωσάν ωκεανός, ασήμαντες ψιχάλες. Θολώνουνε τα μάτια σου, στο τζάμι δάκρυ στάζει, με της βροχής τα δάκρυα, σύννεφο ανταριάζει. Τικ τακ κατρακυλά, θαρρείς και είναι τρύπια, το βουητό ακούγεται, ωσάν τα καρδιοχτύπια. Διψά το χώμα για νερό, οι σπόροι να βλαστήσουν, διψά η ψυχή τα όνειρα, πριχού κι αυτά να σβήσουν. Όνειρα ανεκπλήρωτα, που χάθηκαν στο χρόνο, τα παίρνει η μπόρα κι η βροχή, κι αφήνουν μόνο πόνο. Στάλες βρ

Σαν συννεφιάζει μέσα σου, κι απλώνει γκρί σημάδι, στο χέρι σου να προσπαθείς, να διώχνεις το σκοτάδι. Τέχνη ζωής να χαμογελάς, κι ας είν’ η ψυχή κομμάτια, σιγά σιγά αλλάζεις διάθεση, γελούνε και τα μάτια. Βάζεις μπροστά τη τέχνη σου, να βγείς απ’ τη πλεκτάνη, και με τα ζόρια συμβιβασμό, πριν αυτή σε ξεκάνει. Έρχονται μπόρες κάποτε, σε ρίχνουνε στο χώμα, μα μία δύναμη άνωθεν, η ζωή σ’αλλάζει χρώμα. Κρατάς στα χέρια τη ζωή, σε σπρώχνει,σε ζορίζει, μα η μοίρα ακάθεκτη, αυτή σε κ

Μία φωνή και μιά κραυγή...στου Πενταδακτύλου τη κορφή.... Η ανάβαση δύσκολη,αγκομαχώντας προχωρώ... κακοτράχαλα τα μονοπάτια...γονατίζω....λυγίζω... Σκύβω να πιαστώ από ένα δέντρο.... το χέρι μου τρέμει στο άγγιγμα του... Το άγγιξα και το σώμα μου ανατρίχιασε... μίλησε στη ψυχή μου....με μιά φωνή αλλοιώτικη.... Ένοιωσα μιά διαπεραστική φωνή....παραπονεμένη... ανύπαρκτη κι όμως ακουγόταν να βγαίνει μέσα από τη γή.... Οι ρίζες του βαθειά μέσα στο χώμα, κάπου εκεί πενηνταένα χρό

Έψαχνα ψαχουλεύοντας στα μονοπάτια της ζωής μου, να βρώ την ψυχή μου,να γεμίσω το κενό της,να την μερέψω, γιατί κάποτε την αδίκησα, την μάτωσα, πίστεψα πώς είναι δυνατή και θα τα καταφέρει. Βαθειά σε σκοτεινές κρύπτες, σ’ ένα καταφύγιο την συνάντησα, την βρήκα κουρνιασμένη σε μιά γωνίτσα, την χαΐδεψα,την κανάκεψα,στο φώς να βγεί. Μ’ αυτή πείσμωσε τόσο πολύ,αρνήθηκε.... Μάταια προσπάθησα κι όλο πιό μέσα σερνόταν. Κουλουριασμένη,μ’ ένα μανδύα σκεπασμένη,το ρίγος της ν’ απαλύνει

Αλίμονο ,πόσο λυπάμαι, είχα αδελφές θυμάμαι.... Έξι ψηλές και λυγερές, αιώνες γεννημένες, του Ερεχθείου στήριγμα, πάντοτε αγαπημένες. Μας έλουζαν,μας φώτιζαν, του ήλιου ,οι ηλιαχτίδες, ψηλά εις την Ακρόπολη, όμορφες παλλακίδες. Όρκο μεγάλο κάναμε, πάντοτε να κρατούμε, αιώνες νάμαστε μαζί, να μην (α)ποχωριστούμε. Μα ξαφνικά με άρπαξαν, με σέρνουν στο βαπόρι, με δόλο και με ψέματα, αρχαιοκάπηλοι εμπόροι. Ένας λόρδος μ´έχει αρπάξει, ένας Έλγιν τ´όνομα του, και στο Λονδίνο μ´έφε

Ψυχή θλιμμένη,ψυχή αγέλαστη, ο πόνος της βαραίνει τα μέσα της... Μιά θάλασσα τρικυμιασμένη, μιά τρικυμία αλλόκοτη,ανεμοδαρμένη... Δεν...

Απ’ τη μεριά της η καρδιά, έχει πολύ βαρέσει, θέλει να βρεί διέξοδο, έξω να δραπετεύσει. Εμπόδιο την λογική, θα βρεί στο σκαλοπάτι, και η...

Άκουσα τη σιωπή σου,κι έμεινα άφωνη. Οι λέξεις σου άηχες,μα τόσο ηχηρές, σαν ωστικό κύμα , πέρασαν τον ωτικό λαβύρινθο κι έφτασαν στην...

Κοίταζα τα μάτια σου, προσπαθούσα να τα διαβάσω, θολό μου φάνηκε το βλέμμα σου, μα είπα θα το προσπεράσω.... Τα δάκρυα μουσκέψανε τις...

Λέξεις,λέξεις ανείπωτες, μην στριμώχνετε τη σιωπή, στο ίσκιο της ξαπλώστε, αμίλητες χωρίς κραυγή. Η σιωπή έχει κουρνιάσει, τις σκέψεις...

Πολύ σκληρό και άπονο, την μνήμη σου να χάνεις, ξεκουρδισμένη η σκέψη σου, τρέχεις και δεν φτάνεις.... Αλλού ο προορισμός, κι αλλού κινά...

Στις μύτες των ποδιών ακροβατώ, στης νύκτας το απέραντο σκοτάδι, ξάγρυπνη αναζητώ ένα παλιό σημάδι. Μέσ’ το λαβύρινθο του χρόνου...

Παγόβουνο η θάλασσα, ολόρθο στέκει εμπρός μου, κι εγώ στη μέση του γιαλού, χάνω Θεέ μου το φώς μου... Μέσα στη μέση του γιαλού, με βάρκα...

Ξυπόλητη να περπατώ, στου ποταμιού την άκρη, κρυστάλλινο είναι το νερό, σαν του ματιού το δάκρυ. Μέσ'το νερό,αντανακλά, ολόιδια η μορφή...

30 Ιουλίου και παγκόσμια μέρα φιλίας! Φιλία θα πεί κατά τον Αριστοτέλη «δυό ψυχές σε ένα σώμα» Τυχερός όποιος έχει πετύχει να βρεί ένα...

Φύλαξα βαθειά, στο συρτάρι της ψυχής, όνειρα και αισθήματα, μιάς αλλοτινής ζωής... Τα νότισα με δάκρυα, πριχού να τα φυλάξω, τα διάβασα...

Το σκοτάδι απλώνει, στης θάλασσας τη σιγαλιά, και το χλωμό φεγγάρι, ψάχνει του έρωτα την αγκαλιά. Σαν σπασμένος καθρέφτης, της φύσης η...

Σ’ αλαργινό ταξίδι μου, στης μνήμης το λημέρι, ξάφνου ξεπρόβαλε μπροστά, ολόφωτο έν’ αστέρι. Φεγγοβολούσε κι έφεγγε, στης μνήμης τα...