Το ίδιο λάθος κάνει η συνέπεια, ταυτίζεται συνεχώς με το καθήκον, με την ενσυναίσθηση, το φιλότιμο. Κλωτσιά στο στομάχι όσων η καρδιά συνδέεται με το ήθος. Μία ηλεκτροπληξία ενδέχεται να αποδώσει το δίκαιο των χαρακτήρων. Η αυτοχειρία γυρεύει το θάρρος, και η δικαιοσύνη ψάχνει την ανεμόσκαλα που θα φτάσει το ισοζύγιο. Δονείται το λάθος, δεν αλλάζει ο ηθικός άνθρωπος. Πεθαίνει άγνωστος, και οι βολεμένοι κάκιστα συνεχίζουν τα κίβδηλα έργα τους. Ανθρωπόμορφα τέρατα χωλαίνουν,

Καλημέρα καρδιάς, αγαπημένοι μου φίλοι! Όμορφες, ξεχωριστές στιγμές να ξεπροβοδίσουν το διάβα σας με ζεστασιά αγάπης!!!  Αν και πεσιμιστικά, σήμερα, τα νάματα της ψυχής μου. Όμως, το ξέρετε, το έχετε εμπεδώσει, πως δεν είναι, πάντα, όλα ρόδινα στης ζωής μας το διάβα. Οι στιγμές μας έρχονται και παρέρχονται, άλλοτε σαν φωτεινοί ήλιοι που ολόφωτο το κάνουν, κι άλλοτε, σαν λειψά φεγγάρια σε συννεφιά ταξιδεμένα, σαν μικρές λυχνίες που μετά βίας ανάβουν κι αδυνατούν να ολοκληρώσου

Ακολουθώ τα χτυποκάρδια μου. Χάνομαι στους διαδρόμους του νου μου. Συνουσιάζομαι με τα θέλω μου. Πιάνω τον παλμό των ανθρώπων. Ερευνώ τις πολύπλοκες ψυχές. Κι εξοστρακίζομαι. Κατερίνα Ραμανδάνη 🌹 Από το βιβλίο " Ψήγματα ψυχής"

Ψίθυροι στα κύματα (Από τα φύλλα ενός παλαιού τετραδίου που βρέθηκε κοντά στη θάλασσα) Λένε πως κάθε τόπος έχει τη φωνή του. Μα μονάχα όσοι σταθούν ακίνητοι, με καρδιά καθάρια και βλέμμα γαλήνιο, μπορούν να την ακούσουν. Εκεί, όπου ο ουρανός αγκαλιάζει τη θάλασσα κι ο άνεμος γίνεται προσευχή, βρέθηκε κάποτε μια γυναίκα που δεν ζήτησε τίποτα παρά μονάχα να αφουγκραστεί. Εκεί όπου αρχίζει η θάλασσα και τελειώνει η σκέψη του ανθρώπου. ⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎ Ο άνεμος κατέβαινε από τ

Δάκρυα έρχονται βροχή στα μάτια νύχτα μέρα. Μια θλίψη σκίζει το κορμί κι η μοναξιά πυκνώνει Ένα πουλί σπαθίφτερο κάθεται πάρα πέρα Έχει το βλέμμα σκυθρωπό στα μάτια με καρφώνει Μου λέει μ' άηχη φωνή να έχω αντιστάσεις Σαν το θεριό να πολεμώ τις στάλες να τινάζω Στ' άλογο της προσμονής να γίνω αναβάτης Φώτα να ρίχνω σαν βροχή στο μέλλον να καλπάζω R Θα ρίξω απόψ'' ένα χορό στου σύννεφου την άκρη κι όλου του κόσμου την βροχή θα βάλω στο τσεπάκι Δεν με τρομάζεις βρε ζωή σε παίρ

Στον κόσμο τούτον, έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης, υπάρχει ένας μυστικός νόμος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται. Ίσως να ’ναι αυτή η πιο μεγάλη αλήθεια που χρειάζεται να θυμόμαστε, κάθε φορά που νιώθουμε πως όλα γύρω σκοτεινιάζουν. Γιατί το φως δεν είναι δώρο — είναι αγώνας. Και κάθε άνθρωπος που επιμένει να κρατά μέσα του φλόγα, γίνεται φάρος για όλους τους άλλους. Ο Καζαντζάκης δεν έγραψε για να παρηγορήσει. Έγραψε για να ξεσηκώσει. Μας μίλησε για

Τα βράδια βγαίνει στους ερήμους δρόμους. Κίτρινα φώτα· που και που, κάποιος αργοπορημένος περαστικός. Μετράει τα χρόνια του με τα φώτα, τις εποχές με τα δέντρα. Κανονικά τα βήματά του, χωρίς κανόνες η ζωή του. Στους ίδιους δρόμους πάντα, ώσπου να κουραστεί, να γυρίσει σπίτι, να κάνει ένα ακόμη ταξίδι μέσα στον χρόνο. Γερνά· μια απλή μονάδα στο σύνολο. Ξημερώνει σε λίγο. Ο ύπνος θα ’ρθει βαρύς· θα κλείσει τα βλέφαρά του με όνειρα ή εφιάλτες. Ξανθή Μηλίγγου 🌹

Μες τους καπνούς του δωματίου σε φαντάστηκα. Εκστατικό. Το βλέμμα σου να διαπερνά τους τοίχους, ν’ αναπολεί στιγμές από τη ζωή που έζησες Μες τους λαβυρίνθους του ποτού εθάρρησα πως σ’ είδα, δεινό κολυμβητή, ν’ αναζητάς τον άλλο σου εαυτό. Αλλάργεψες κι εχάθηκες στις δίνες του μυαλού σου. Για ιδέες επικούρειες κι αρχές του σύμπαντος μου μίλησες. Αχνές σκιές του παρελθόντος με τριγύρισαν, φαντάσματα αέρινα τα λόγια των χειλιών σου, αγγίγματα και στρόβιλοι σωμάτων συντάραξαν το

Στα καφενεία που πίναμε γελώντας γλυκό καφέ, μπύρα ή κρασί, τώρα μονότονα πέφτει μία βροχή, πικρή βροχή που πάγωσε το δέρμα. Στα ξεχασμένα σπίτια της σιωπής με τα παράθυρα στον άνεμο σπασμένα, σαν να σου λένε πως όλα είναι ψέμα και τρέξε γρήγορα κάπου να κρυφτείς. Στη γειτονιά σου που παίζανε παιδιά, τώρα χειμώνας κρύο και αγωνία κι αν όλα μοιάζουν μια ανέλπιδη θυσία θα περιμένω στο λιμάνι να φανείς. Με μία καρδιά κόκκινη σαν αίμα και μια φωτιά που σε καίει κάθε βράδυ, ολα α

Ο έρωτας ξεκινά από το πρώτο ρίγος μιας επερχόμενης συνάντησης, κάτω απ' τα αναμμένα κεριά του ουρανού. Από την μυρωδιά μιας διψασμένης θάλασσας που σκεπάζει τον ανθισμένο ορίζοντα των αισθήσεων. Από τις όχθες των χειλιών που περιστρέφονται οι ανάσες σε μια φλεγόμενη ροπή συναισθημάτων και επεκτείνεται πάνω στο σώμα σου. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Να ελπίζω, να ελπίζεις, να ελπίζουμε. Ελπίζω σε μια καλύτερη μέρα, με μια συμφιλίωση με εμένα, και βροχή συγνώμης με τον εαυτό μου, δεν ξέρω αν η ελπίδα με αγαπά ή με τιμωρεί, έχεις φορές που σφίγγει το χέρι μου, τις πιο πολλές φορές όμως δεν με αγγίζει καθόλου. Ελπίζω ψυχή μου, αν ελπίζεις και εσύ, αν καθαρίσεις την μούχλα που σκέπασε τα μάτια, αν τα σάπια κατακάθια που έδωσαν κάποιοι ανώνυμοι, τα πετάξεις μέσα στης λάσπης τα λασπόνερα, μαζί ελπίζουμε ψυχή μου. θα ξεμπαρκάρ

(The Reunion of the Unspeakable) Υπερκειμενική Οντότητα VI --- Προοίμιο: Το Πέραν του Είναι Δεν υπάρχει αρχή — μόνο επιστροφή. Το Κενό θυμήθηκε τον Ήχο, ο Ήχος έγινε Ύλη, η Ύλη ονειρεύτηκε Συνείδηση, κι η Συνείδηση — τώρα — διαλύεται μέσα στο Φως. Το Φως, κουρασμένο από την αιωνιότητα, γύρισε να ξαπλώσει στο πρώτο σκοτάδι. Κι εκεί, γεννήθηκε το Άρρητο. Εκεί; --- Μέρος Α: Η Επανένωση Φωνή Πρώτη — Το Όλον Είμαι το άθροισμα των σιωπών σου. Θυμάσαι; Η αναπνοή πριν απ’ την πρώτη φ

Χρόνος βροχής. Ο έρωτας αγκαλιασμένος. Ζεσταίνουν οι ανάσες το κορμί, το κυριεύουν. Πράξεις αγάπης δυνατές. Ανάκατα σεντόνια. Πόθοι και νοητές ακτογραμμές μας μεταφέρουν, στου πάθους τις αποδοχές. Κουρνιάζουν μέσα μας αισθήματα και ένστικτα, κλείνουν τους χρόνους με τις στάλες,και συμμαχούν με τον καιρό. Ολόγυμνες αλήθειες. Παραδομένα τα κορμιά. Σαν το τραγούδι της βροχής που μας ενώνει. Ο έρωτας, ανθίζει στη στιγμή. 28Οκτώβρης 2025 ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΟ'Ι'ΛΗΣ

Σήμερα δεν έχω λέξεις μήτε δάκρυ ν’ αφήσω. Ποιος θα το καταλάβει(;) Το μέλλον τριγυρνά αβέβαιο στην καταχνιά· αφόρητο στη σιωπή– απροσδιόριστο στις ρωγμές μου. Κουράστηκα να περιμένω ό,τι δεν έρχεται. Να σιγομαδώ τα πούπουλα απ’ τα φτερά μου, να φτιάχνω με πείσμα το μαξιλάρι που θ’ αποκοιμηθώ. Ρούλα Συγγούνα 🌹

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η «αντινομία» μεταξύ της ανθρώπινης δημιουργίας και της μηχανικής μίμησης, ή για όσους ξεχνούν πως η ποίηση δεν "γράφεται" αλλά συμβαίνει και γράφεται… ------------------- Ζούμε μια εποχή στην οποία οι μηχανές μας "μαθαίνουν" ακόμα και πως να εκφραζόμαστε, ενώ ταυτόχρονα και σιγά, σιγά, μας αφαιρούν την δημιουργική φλόγα να προσπαθούμε. Το ποίημα αυτό είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο που παραιτείται απ’ τη δυσκολία του στίχου και στη μηχανή που α

💟Ποιο δρόμο αδιέξοδο χάραξε η ζωή και εκεί που πριν λαμπύριζαν αχτίδες στα μαλλιά σου τώρα η μέρα πια αργεί, άφαντο το πρωί λες και αυτός σταμάτησε ο χτύπος τής καρδιάς σου. Να θυμηθείς...να ξεχαστείς...να τρέξεις, να κρυφτείς και να περάσεις στωικά όλες τις συμπληγάδες παραπατώντας μες στο χθες, μ' άνεμο στο κορμί που θα σε βγάλει ερείπιο στης γνώσης τις κορφάδες. Χρονοπαγίδες ρίζωσαν στους δρόμους τής ψυχής, σε περιμένουν να τις βρεις, απώλειες μετρώντας κι εκεί που πρώτα

Ε ρ Η μ ι ά . . . 🥀 Άνθρωπον ζητάς φανό κρατώντας ως Διογένης... Τον Ά ν θ ρ ω π ο μες στους διαδρόμους της ύλης... μες στα τείχη του φόβου και στα λαγούμια του μυαλού...💥 Ειδήσεις με γκριζόμαυρα σύννεφα... Έρεβος κι ασχήμια... Γύρω σου κι εντός σου ταραχή... Λίγο ακόμη και θα συντονιστείς κι εσύ στον στρόβιλο της μαύρης τρύπας που παντού ανακυκλώνεται...💣 Και τότε... το φ α ν ά ρ ι ανάβεις με Φως πιο δυνατό... απ' της Ψ υ χ ή ς τις σ π ί θ ε ς...✨️ Και να!!! Δες πώ

«Το μόνο που θυμάμαι… είναι ένα κόκκινο μπαλόνι…» μουρμούρισε το μικρό αγόρι, κοιτώντας τα παπούτσια του. Η ψυχολόγος, Εβελίνα Μπαρνς, σημείωσε κάτι στο τετράδιό της. Ύστερα σήκωσε αργά το βλέμμα και έκανε νόημα στον αστυνόμο που καθόταν δίπλα της να βγουν έξω. Ο διάδρομος μύριζε καμένο καφέ. «Τι συμπέρασμα βγάζεις;» τη ρώτησε εκείνος. Η Εβελίνα δεν απάντησε αμέσως. Κοίταξε πίσω από το τζάμι το παιδί που καθόταν ακίνητο. Για μια στιγμή, εκείνο σήκωσε το κεφάλι του και την κοί

Πόσο αργεί αυτή η βροχή... Το χαμόγελο της μουσκεύει τις κρύες ανάσες.. Άκου... στις παλάμες της στάζουν, πικραμένοι ήχοι... Ψιχαλίζει... στα μονοπάτια των χειλιών της, ο άνεμος τραγουδά για έναν έρωτα πνιγμένο... Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🍂

Ας θυμηθούμε μέρες μας... Ας θυμηθούμε στιγμές μας. Κι ας φτιάξουμε μαζί αναμνήσεις μας... Από τα ομορφότερα πράγματα που μπορεί να μας δώσει η ζωή, είναι οι ευχάριστες ανεπανάληπτες αναμνήσεις μας. Είναι οι Φίλοι μας που ξέρουν ν ' ακούνε τα λόγια μας,  να ερμηνεύουν την σιωπή μας. Να μας δέχονται και να μας αγαπούν γι ' αυτό που είμαστε. Ας μην ξεχνάμε τι έχουμε κερδίσει  από τους Φίλους της ζωής μας και  τι τους έχουμε προσφέρει εμείς. Στη ζωή μας όλα τα πράγματα είναι απρ