Εγώ κι εσύ τετ-α-τετ στου καιρού το καφέ  χωρίς προσωπεία και πλάνα εφέ. Δυο ατυχείς της ζωής εραστές, δυο βάρδοι αγάπης του χθες...  Δυο φλιτζάνια από γκρι οπαλίνα με μπορντούρα δυο άλικα κρίνα. Δυο σιωπές για σνακ στο τραπέζι  κι ένα αντίο ρετρό στο πικ- απ,  πικρό ρεφρέν η βελόνα να παίζει... Με κοιτάς, σε κοιτώ... Δυο όψεις θλιμμένες.  Δυο φιγούρες σε καρτ-ποστάλ ξεχασμένες...  Σε κοιτώ με κοιτάς και τα χείλη σιωπούνε Λουφάξαν οι λέξεις που θέλαν να πούνε. Η καρδιά μου δι

Πως να με νιώσεις; Πώς να με νιώσεις; Πώς να στο πω, πως λιώνω σαν αγιοκέρι σ' άδειο ναό. Νιώθω ξωκκλήσι μακριά απ' τον πιστό.  Χλωμό φεγγάρι που αλυχτά σε μπλαβί ουρανό... Χώμα σ' άνυδρη στέππα που σε διψάει  και δεν του ρίχνεις σταγόνας νερό.  Κι όλο μια λέξη σου πως καρτεράει, μα εσύ σιωπάς σαν 'να βιολί χωρίς νότες νεκρό...  Πώς να με νιώσεις, πώς να στο πω; Πως στη δίνη του Έρωτα για σένανε ζω, μα ψάχνω μια σπίθα σε πόθο σβηστό... Ω! Πεφταστέρι στο θάμπος της αυγής θα χα

Στην μονάκριβή μου κόρη που σαν σήμερα είδε το φως της ζωής, και διπλή γιορτή, για μένα η σημερινή, αφού γιορτάζει κι ο Νίκος μου, το στερνοπαίδι μου, το τρίτο ανθισμένο κλαδί μου , από τα πορτρέτα της καρδιάς μου...! Τυχερή κι ευτυχισμένη που υπάρχετε στο διάβα μου, θεία δώρα ο ερχομός σας, κι ευχαριστώ τη ζωή για την πολύτιμη ύπαρξή σας! Χρόνια σας πολλά, Παιδιά μου! Γενναιόδωρα κι ευλογημένα τα χρόνια σας, με άπλετο φως αγάπης πλουμισμένα!! Σας λατρεύω!! ❤️❤️ Ο κορμός και

Στοχασμοί από ένα φθινοπωρινό περίπατο στην Πλάκα της Νάξου. Αφορμή η λήψη μιας εγκατάλειψης στις αμμοθίνες...  Το σκαρί της λήθης  Έρμο σκαρί στην αμμουδιά παροπλισμένο,  μόνο στης μοναξιάς τις θίνες αφημένο...  Κοιτά πέρα τη θάλασσα, την άφθορη θωριά της και η ψυχή του λάμνεται στα γαλανά νερά της. Μα πόσο λαχταρά στο κύμα πάνω να πρυμνήσει κόντρες τ' άγρια πέλαγα σαν νιόσκαρο να σκίσει.. Με θλίψη, τώρα, ακροθωρεί τ' ασύνορα τα  πλάτη. Πόσα και πόσα κουβαλά, στης μνήμης του

Αχ, τα όνειρα! Λαχνοί τυχεροί, ευλογημένοι είναι, όταν η ζωή μας κάνει πραγμάτωση όσα ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια, τους ευγενείς πόθους μας, εκείνους που γεννιούνται στο διάβα μας από  τη λαχτάρα, την  επιθυμία μας για μια ποιοτική, καλή, ασφαλή ζωή. Αλλά, όσα δε ονειρευόμαστε κεκλεισμένων των βλεφάρων , περιπαθείς πόθοι της ψυχής, ή της καρδιάς ανάλογα από που εφορμούνται, αγοραίοι αγύρτες είναι που στοχεύουν να πουλήσουν όσο όσο την ουτοπική πραμάτεια τους ή και γιατί

Σαν δεν μιλάς Δεν σε υπομένω υπομονή και μέσα μου οργιάζω,  όταν τα μάτια του δεν δω, σάν ίσκιου σκια τρομάζω.  Φτεροκοπώ πουλί γυμνό στα κλώνια της οργής μου, κι ακροβατώ στα βράχια της ψεύτρας αντοχής μου.  Σαν δεν μιλάς, μ ακούς; στον Άδη, σαν ρίγος ολισθαίνω  με μύρια άγχη τις χορδές του είναι μου υφαίνω... Μέσα στο νου τα πιο σκαιά και σκάρτα αραδιάζω,  γίνομαι δήμιος της χαράς, το γέλιο αρμαθιάζω. Έρπεται μέσα μου η σιωπή, την αντοχή ξεφτίζει,  πόνους και λύπες μαρτυρά

-Τελικά, έχω την α, είπα μαγκωμένη, τείνοντας συγχρόνως το φάκελο δια του λόγου το αληθές της πραγματογνωμοσύνης, του μόλις άρτι εκτελεσθέν μοριακού μου τεστ περί γρίπης! Πίσω από το προστατευτικό πλεξιγκλάς, που χώριζε τις αναπνοές μας, δυο μάτια καχύποπτα με κεραυνοβόλησαν! -Δεν σου είπα να μην έλθεις εάν βγει θετικό; -Δεν είχα φάρμακα ψέλλισα… -Θα τα γράφαμε τηλεφωνικά! -!….. -Και, μάλλον, δεν το κατάλαβα… -Ορίστε, και τι νομίζεις ότι κάνει αυτή η μάσκα! Ένα ευτελές πράγμα

Γιατί μισό χαμόγελο φεγγάρι μου θλιμμένο, ζωγράφισες στα χείλη απόψε φορεμένο; Μοιάζει η μορφή σου πικραμένη... ή από κάποιο πείσμα κρατάς το πάνω σφαλισμένο; Αχ, οι λύπες, οι συμφορές του κόσμου, το πάνω χείλος κρύψανε δια νόμου... Με μια βαριά σκιά να είναι σιωπηλό... Κι εγώ, λυπάμαι...σωπαίνω... δεν μιλώ... Όλες τις νύχτες γράφει, να πενθώ, να κουβαλώ την ερημιά του δρόμου... Έτσι, το κάτω χείλος μ' άφησαν λειψό Μια νότα χαράς στον ουρανό χαράζει. Όσο μπορούσα, τ' άνοιξα,

Μέσα στο πλαίσιο μιας αυταπάτης, εγώ και εσύ μιας πλάνης κράχτης... Ζώσαμε κάστρο με μιαν ελπίδα ζητώντας γη και νια πατρίδα, για να φωλιάσουμε τα όνειρά μας, ρίζες,δεντριά μες στην καρδιά μας... Έτσι δοθήκαμε αλλοπαρμένοι, σε μιαν ουτοπία παραδομένοι! Πέρασε η μέρα και ήλθε το βράδυ, γράφοντας λάθος το κάθε χάδι. Γίναμε μιας σπίθας άφτρα, νύχτα, δίχως φεγγάρι και άστρα... Φύσημα ενός αγέρα σκόνη, τέλια και θλίψη απεγνωσμένοι... Δεν στέργει καμιά πατρίδα, νόθα και ψεύτρα η κα

Στοχάζομαι, καθώς λιθοβατώ στα σκαλοπάτια για το άντρο της λήθης και πλησιάζω στο άτεγκτο λυκόφως μου... Απογυμνώνομαι από κάθε ματαιοδοξία και υπερφίαλα εγώ... Ξεκρεμώ τα ανέφικτα όνειρα και τους άστοχους στόχους από το κάδρο μιας ανώφελους προσμονής... Στοχάζομαι πως... Τί οφελούν τα ματαιόδοξα έσοδα που σωρείαν σοδιάζουμε στο σεντούκι της ψυχής; Τι όφελος αποκομίζει η ψυχή στην ένταξη κι ένταση σ' ενός ανυποχώρητου εγώ; Έτσι, πήρα το μονοπάτι της αυτάρκειας και υιοθέτησα τ

Καλημέρα καρδιάς, αγαπημένοι μου φίλοι! Όμορφες, ξεχωριστές στιγμές να ξεπροβοδίσουν το διάβα σας με ζεστασιά αγάπης!!!  Αν και πεσιμιστικά, σήμερα, τα νάματα της ψυχής μου. Όμως, το ξέρετε, το έχετε εμπεδώσει, πως δεν είναι, πάντα, όλα ρόδινα στης ζωής μας το διάβα. Οι στιγμές μας έρχονται και παρέρχονται, άλλοτε σαν φωτεινοί ήλιοι που ολόφωτο το κάνουν, κι άλλοτε, σαν λειψά φεγγάρια σε συννεφιά ταξιδεμένα, σαν μικρές λυχνίες που μετά βίας ανάβουν κι αδυνατούν να ολοκληρώσου

"Άτομα με ειδικές ανάγκες" έτσι τα λένε ... Τα κοιτώ και τα μάτια μου,ασύστολα κλαίνε... Είναι παιδιά ενός "κατώτερου" άλλου Θεού, παιδιά με ειδική κατεργασία εύπλαστου νου,  που αδυνατούν μόνα να διαβούν στη ζωή, Η  Άγγελοι, που απο λάθος κατέβηκαν στη γη; Τα κοιτώ στην ψυχή τους θα μπω σε μία θέση. Θέλω αγάπη να δώσω, ψηλαφίζω τη  σκέψη... Ποιος μπορεί, το γέλιο αυτό να το στρέψει, απ'  την ψυχή, απ' τα μάτια την  λάμψη να σβήσει; Η  ελπίδα, φάρος στην ψυχή τους, δεν σβήνει

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά, σφαίρα, στο εκκρεμές του κόσμου. Σαν μια ανάσα, η νιότη προσπερνά, μια δρασκελιά, μια υποψία δρόμου. Σαν σκόνη σβήνει, θάβεται, στην λησμονιά του χρόνου... Τί να προλάβει; τί να πει; Σε μια στιγμή μονάχα τί να ζήσει; Αφού στο άψε-σβήσε αστραπή, ως φως, για λίγο μένει; Σαν το κερί που η φλόγα του πεθαίνει; Συλφίδα, αδύναμη, ισχνή, στα γηρατειά, αχνός που φθίνει... Σαν σκοτεινιά ο θάνατος την παίρνει καταπόδι. Σαν την βροντή, π' ακολουθεί, με μια

Σκαρί μοναχικό αρμένιζες στην πλάση,  κι έλεγες, τούτο το ταξίδι πού θα φτάσει; Πως η αγάπη, νόμιζες, ποτέ της δεν θα 'ρθει και μέσα σε ανία της ζωής είχες θαφτεί. Μα, όταν την είδες πανώρια να υφαίνει τον έρωτα, τον πόθο με σώμα και ψυχή, στολίστηκες και ντύθηκες σαν να 'τανε γιορτή... Καιρός, είπες, ήτανε, μου χρώσταγε η ζωή! Με πάθος την πήρες απ' το χέρι μη χαθεί, ρίχνοντας άγκυρα σε όρμο προσμονής, τις δέστρες δένοντας σε μόλο απαντοχής... Σε τύλιξε με θέρμη, με ό, τι εί

Ζήλια, σε φωνάζουν σαράκι. Στο άντρο σου μέσα τα δίχτυα σου πλέκεις, με ολέθρια μέσα! Στυγερή δολοπλόκα, στρυφώνεις τη ρόκα. Ω, επιτήδεια ψεύτρα, πονηρή και πλανεύτρα, σαν βάζεις τη μάσκα και αλλάζεις μορφή. Ηθοποιός τραγική, με χολή οπλισμένη, στον αγώνα ταγμένη, σκηνικό μαγειρεύεις και το θύμα πλανεύεις. δίχως τύψεις οδεύεις και ρέστα γυρεύεις! Τις καρδιές πως φιμώνεις... Δαγκώνεις και φτύνεις λόγια "σταράτα", βαριά, με φαρμάκι, πικρά... Φλόγες πετάς, πυρπολείς! Με στόμφο α

Ζήλια,  σε φωνάζουν σαράκι.  Στο άντρο σου μέσα  τα δίχτυα σου πλέκεις,  με ολέθρια μέσα!  Στυγερή δολοπλόκα,  στρυφώνεις τη ρόκα.  Ω,...

Ένα μικρό αφιέρωμα και πόνο ψυχής στους σύγχρονους "Ολιβερ Τουίστ" του "προηγμένου" κόσμου μας... Όμως, εύχομαι και προσεύχομαι για ένα...

Μπήκες ταχύς κι  ανταριασμένος όλο θυμό, συννεφιασμένος, όλο παραξενιά,μα και ξινίλα... Ντροπή, σποριάρης μήνας, να κυνηγάς μέσα στη...

Λιλή Βασιλάκη 🌹 Μόνη μες στο δωμάτιο,στις ερημιάς το κρύο Εγώ και αυτή, παντέρημες ψυχές κι οι δύο. Μόνο η μοναξιά μιλά με μία παλιά...

Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη».—1 ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 13:13. Από το Μεγα Απόστολο των...