Όνειρα απατηλά...

Καλή σας ώρα , φίλοι μου ξεχωριστοί κι αγαπημένοι!

Παρακαλω, μη σταθεύμετε πάνω στους γκρίζους στίχους μου.

Σαν τα όνειρα γεννιούνται κι αυτοί καμιά φορά. Αλλά, για τη γκρίζα χροιά τους, ως υπαίτιο της γέννας αυτής, αναζητήστε τα χνάρια του οίστρου... Η πένα μου απλά υποτάσσεται στον επιτακτικό εντολέα της. 

Η ζωή προχωρά... Μπορεί να είναι μοιραία κι απρόβλεπτη συχνά, 

αλλά έχει και τόση μεγαλειώδη κι αδιάβλητη ομορφιά. 

Ας μην ολιγωρούμε κι ας ακολουθήσουμε τα βήματά της, διαπερνώντας με πείσμα κι απαντοχή τους παρεμβάλλοντες ατραπούς της με αισιόδοξα χαμόγελα καρδιάς μέχρι να ανακαλύψουμε τα προσφερόμενα δώρα της. 

Κάπου ένα ουράνιο τόξο μας προσμένει στο διάφανο ξέφωτό της για να χρωματίσει τα χλωμά σύννεφα της ψυχής με όλα τα χρώματα που διακαώς λαχταρά... 

Όνειρα  απατηλά

Στραφτάλισαν τα όνειρα τη νύχτα.

Ντυθήκανε με ρούχα προσμονής...

Χέρι με χέρι χαρούμενα πιαστήκαν,

σαν να πηγαίναν εκδρομή στην εξοχή.

Πήρανε θέσεις στην καρδιά, διαβήκαν

δρόμο για της ελπίδας το στρατί,

Όλο απαντοχή, "θέλω" να γίνουν στη ζωή...

Ωιμέ!...τί τρέλα και αυτή απατηλή...

Φυσούσε αγέρας στο δρόμο, δυνατός...

Σιγά-σιγά τους έπαιρνε τα ρούχα,

τα άφησε να περπατούν γυμνά.

Κι απέ, χωρίς κιγκλίδωμα ο δρόμος, 

μεγάλη κατηφόρια... πολύ ολισθηρός...

Γλιστρίσανε τα όνειρα ένα-ένα, 

ξεστράτευσαν και πέσαν στο κενό.

Έτσι 'ναι τα όνειρα της νύχτας.

Γεννιούνται με λαχτάρα περρισσή.

Ρίχνουνε φως μες στης ψυχής την ερημιά,

να της φωτίσουνε για λίγο τα σκοτάδια

και να γεμίσουν μέθη κάθε πεθυμιά.

Αστράφτουνε μονάχα στο σκοτάδι,

γιατί μόλις φωτίσει καθάρια η αυγή,

δειλιάζουν να βαδίσουν την ημέρα, 

λιποταχτούν και τρομαγμένα κρύβονται,

στα χαρακώματα της ίδιας της ζωής.

Γίνονται καπνός μες στον αιθέρα.

Μες στον καιάδα σκόνη λησμονιάς.

Άδεια, μόνη και κρύα, σύξυλη

που μένει η θέση της καρδιάς...

Τα ίδια όνειρα κι εσύ... όπως κι εγώ...

Νύχτας γεννήματα φαιδρά, απατηλά.

Όμηρος κι εσύ... όπως κι εγώ,

φυλάμε Θερμοπύλες, στη λογική υποταγή,

μιας κιβωτού παλιάς των "πρέπει" της ζωής.

Μπαίνουν μπροστά, δεσμεύουνε τον νου...

Θεν να 'μαστε για πάντα εσύ κι εγώ, δυο μόνα,

αλλότρια φεγγάρια του ίδιου ουρανού...

Λιλή Βασιλάκη Δαφερέρα 🌹