Ένας σπασμένος κύκλος η αγκαλιά, αιωρούμενα κομμάτια σαν ραγισμένοι καθρέφτες που μέσα τους βλέπεις το πρόσωπό σου να μεταμορφώνεται σε κάθε ένωσή τους. Δεν έχει κέντρο, η αγκαλιά μοιάζει με χάσμα που σε καταπίνει και ταυτόχρονα σε φτιάχνει από την αρχή. Γίνεται κουκούλι από φλόγες, μια φωλιά όπου οι φόβοι σου κοιμούνται, μεταμορφώνονται σε πουλιά που τραγουδούν σε γλώσσες που δεν έμαθες ποτέ. Η αγκαλιά είναι η φωνή ενός σιωπηλού βουνού, που κατρακυλά σε ρυάκια από χρόνο.

Γυναικείο κορμί, μονοπάτι και ρίζα, μοιάζεις της γης, όταν μου παραδίνεσαι. Κάθε ανάσα σου, η ανάσα της γης, και κάθε σου καμπύλη, χάρτης μυστικός. Ήμουν άνεμος, ανήσυχος, χωρίς σκοπό, ένας ποταμός που δεν έβρισκε θάλασσα. Με τύλιξες, και βρήκα γη να ριζώσω, βρήκα σπηλιά να φυλάξω τη φωτιά μου. Στο φως σου, έμαθα πώς να υπάρχω. Στα μάτια σου, άρχισα να διαβάζω το μέλλον! Τα χέρια σου, έγιναν η φωτιά πάνω στο σώμα μου! Το δέρμα σου, σαν πέπλο φωτός πάνω στη γη! Σώμα της γης κα

Αν με σκέπτεσαι Αν με σκέπτεσαι, να ξέρεις ένα μόνο· θα το νιώθω κάθε στιγμή που θα σκύβω το κεφάλι πάνω απ’ τη λευκή σελίδα. Κάθε φορά που θα μ’ αγγίζεις με τη σκέψη σου, όπως ο άνεμος θα περνά ανάμεσα στα δάχτυλά σου θα τα νιώθω σαν μικρά πλεούμενα να ταξιδεύουν στο σώμα μου, γράφοντας ασταμάτητα λέξεις με κόκκινο μελάνι. Η έμπνευση θα στάζει σαν απ’ τα χείλη σου, θα πέφτει πάνω στη σελίδα μου σαν σταγόνα ροδιού· κι εγώ θα γράφω για σένα και για μένα, για μένα και

Μες τους καπνούς του δωματίου σε φαντάστηκα. Εκστατικό. Το βλέμμα σου να διαπερνά τους τοίχους, ν’ αναπολεί στιγμές από τη ζωή που έζησες Μες τους λαβυρίνθους του ποτού εθάρρησα πως σ’ είδα, δεινό κολυμβητή, ν’ αναζητάς τον άλλο σου εαυτό. Αλλάργεψες κι εχάθηκες στις δίνες του μυαλού σου. Για ιδέες επικούρειες κι αρχές του σύμπαντος μου μίλησες. Αχνές σκιές του παρελθόντος με τριγύρισαν, φαντάσματα αέρινα τα λόγια των χειλιών σου, αγγίγματα και στρόβιλοι σωμάτων συντάραξαν το

Δεν είναι ο έρωτας που ανάβει. Είναι αυτός που μένει, όταν όλα έχουν σβήσει. Όταν το φως δεν είναι πια παιχνίδι στο βλέμμα, αλλά λάμπα κουζίνας που τρεμοπαίζει στο χάραμα. Όταν το χάδι δεν καίει το δέρμα, μα απλώς το σκεπάζει να μην κρυώσει. Πρώτα κοιτάς το στόμα και φαντάζεσαι φιλί. Ύστερα κοιτάς τη σιωπή και μαθαίνεις την αντοχή. Κάθε πρωινό μαζί είναι μια μικρή επανάσταση. Κάθε «είσαι καλά;» μια μορφή προσευχής. Στον γάμο δεν σώζεται ο έρωτας. Σώζεται ο άνθρωπος. Αν έχεις

Σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο μοιάζει αντιφατικός, σκληρός και άδικος, υπάρχει κάτι, σχεδόν μαγικό, που μας κρατά ακόμα όρθιους:...

Η Αθηνά ξυπνά πάντα, πριν ακούσει το ξυπνητήρι. Εδώ και είκοσι χρόνια. Πριν καν ακουστεί το «μπιπ», τα μάτια της έχουν ήδη ανοίξει και...

Ρινίσματα …επιθυμίας, ψήγματα τρυφερότητας την ώρα που η μπόρα δυναμώνει, την ώρα που η καταιγίδα μαίνεται Να… κι ο ήχος της βροντής, η...

«Το σπουργίτι στο περβάζι» Το πρώτο πράγμα που θυμήθηκε η Λάιλα απ’ τη Συρία, όταν έφτασαν στην Ελλάδα, ήταν η μυρωδιά του θυμαριού στο...

Πόσο όμορφη και πόσο δύσκολη μια σχέση θηλυκού γένους… αυτή η ξεχωριστή μητέρας και κόρης… σχέση πρωταρχική και καταλυτική για την...

Σου γράφω από τον 21ο αιώνα, με πληκτρολόγιο, όχι με φτερό. Η Πόλη ακόμα καίει κάπου μέσα μου. Όχι τα τείχη της, εκείνα έπεσαν. Μα η...

Το κύμα έσυρε το γυαλί δίπλα στο κάθυγρο κορμί μου. Θολωμένο, από κρυφά μυστικά στη χούφτα μου το κύλησε ένα μικρό χρυσόψαρο και μου...

Στοχασμοί σμιλεμένοι με το λεπίδι της επιθυμίας, θραύσματα μνήμης ντυμένα με μεταξωτές σιωπές. Ποιητής… ο πόνος. Το αλάτι στο χείλος του...

Δυναμογόνος ώση Άχραντο μυστήριο η κίνησή στα σπλάχνα σου κι ο ερχομός στο φως του ήλιου λίκνισμα. Αρχέγονο ένστικτο, δυναμογόνος ώση...

Ο έρωτας, με την απλότητά του και την πολυπλοκότητά του, είναι σαν μια ανεξερεύνητη θάλασσα: αχανής και γεμάτη μυστικά. Στα μάτια του...

"Πάσχα στο ασβεστωμένο σπίτι" Κάθε Άνοιξη, όταν άρχιζε να πρασινίζει η γη και να γεμίζουν τα δέντρα λευκά και ροζ άνθη, ήξερα πως...

Λάμψις αστέρα σε προμήνυσε. Χρυσός, σμύρνα και λίβανο δώρα του κόσμου υλικά. Ηρώδεια κοινωνία ίσαμε τώρα. Προδοσία ύστερη και αργύρια...

Εμείς, οι αμέτοχοι, οι βέβαιοι, με τα παπούτσια γεμάτα λιβάνι και λόγια αέρινα, σταθήκαμε στις σκάλες κι απαιτήσαμε να σηκωθείς. Σε...

Δεν ήταν ψέμα,όταν η νύχτα σκίστηκε στα δυο και η Κύπρος ανάσανε φωτιά. Δεν ήταν όνειρο,όταν τα βουνά γέμισαν όρκους και τα χέρια έσφιξαν...

Σουλιώτισσες Στης 25ης Μαρτίου το φως,φωνή λαού, θυσίας παλμός.«Λευτεριά ή θάνατος!» ο όρκος βροντά,και η Ελλάδα απ’ τα δάκρυα ξαναγεννά....