Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ

Στοχασμοί σμιλεμένοι

με το λεπίδι της επιθυμίας,

θραύσματα μνήμης

ντυμένα με μεταξωτές σιωπές.

Ποιητής… ο πόνος.

Το αλάτι στο χείλος του έρωτα,

το ρίγος που γράφει χωρίς μελάνι.

Καθρεφτίζεσαι στην αφροσύνη του λόγου

κι όμως η σύνεση καραδοκεί στην τελεία.

Πού αρχίζει η πλάνη,

πού τελειώνει η αλήθεια;

Στο άγγιγμα;

Στο βλέμμα που δεν τολμά

ή σ' εκείνο που δεν ξεχνά;

Ο νους, φτερωτός,

ταξιδεύει στα σύνορα του αισθητού,

εκλιπαρεί για λίγη βεβαιότητα

στη θεά που δεν υπόσχεται.

Η ποίηση,

μια ιέρεια απρόσιτη και γενναιόδωρη,

με ρόμπα από παραισθήσεις

και βλέμμα που λυτρώνει ή καταστρέφει.

Σε γέννησε η ενοχή

κι όμως,

είσαι το αθώο παιδί του κινδύνου.

Δεν σ’ αγγίζει η κρίση, παρά

μόνο η φλόγα της στιγμής

που γίνεται στίχος.

Κι αν η ποίηση μοιάζει εξομολόγηση,

ο ποιητής είναι ο τιμητής.

Μαρία Καραθανάση 🌹