"Το βάρος του άλλου"

Δεν είναι ο έρωτας που ανάβει.

Είναι αυτός που μένει,

όταν όλα έχουν σβήσει.

Όταν το φως

δεν είναι πια παιχνίδι στο βλέμμα,

αλλά λάμπα κουζίνας

που τρεμοπαίζει στο χάραμα.

Όταν το χάδι

δεν καίει το δέρμα,

μα απλώς το σκεπάζει

να μην κρυώσει.

Πρώτα κοιτάς το στόμα

και φαντάζεσαι φιλί.

Ύστερα κοιτάς τη σιωπή

και μαθαίνεις την αντοχή.

Κάθε πρωινό μαζί

είναι μια μικρή επανάσταση.

Κάθε «είσαι καλά;»

μια μορφή προσευχής.

Στον γάμο δεν σώζεται ο έρωτας.

Σώζεται ο άνθρωπος.

Αν έχεις τύχη,

θα αγαπήσεις το βάρος του άλλου

χωρίς να ξεχάσεις

πως κάποτε πετούσατε.

Όχι πια φλόγα

μα στάχτη που ζεσταίνει.

Όχι πια υπόσχεση —

μα παρουσία

Και στο τέλος,

όχι ποιήματα για κορμιά που καίγονται,

μα στίχοι για χέρια

που συνεχίζουν να κρατούν

ακόμα κι όταν όλα

έχουν γίνει σιωπή.

Μαρία Καραθανάση 🌹