Η σιωπή της Πόλης

Σου γράφω από τον 21ο αιώνα,

με πληκτρολόγιο,

όχι με φτερό.

Η Πόλη ακόμα καίει

κάπου μέσα μου.

Όχι τα τείχη της,

εκείνα έπεσαν.

Μα η ιδέα.

Η φλόγα που τρεμοπαίζει

σε κάθε άγρυπνο βλέμμα

κάθε φορά που μιλούν για «τέλος».

Τι είναι η Πόλη;

Μια καμπάνα που δεν χτύπησε ποτέ.

Ένας ψίθυρος στα βιβλία ιστορίας

κι ένα "ίσως" στα χείλη του παππού.

Ένα μάρμαρο που βουλιάζει

ή ίσως ένας μύθος που επιπλέει.

Στο σχολείο τη λένε Άλωση.

Στο σπίτι, τη λέμε Αδικία.

Στην καρδιά, όμως,

έμεινε Αρχή.

Αντίσταση.

Όχι με σπαθιά,

μα με μνήμη.

Η Πόλη δεν χάθηκε.

Μετακόμισε.

Σε λέξεις, σε τραγούδια,

σε μάτια που κοιτούν την Αγιά Σοφιά

και βλέπουν την Εκκλησία,

κι όχι το Μουσείο.

Κι αν κάποτε με ρωτήσεις πού είναι,

θα σου πω:

Είναι εκεί που κάποιος

λέει «δεν ξεχνώ» χωρίς οργή,

μόνο με δάκρυ.

Εκεί που το χαμένο

δεν είναι χαμένο,

αλλά ζωντανό,

μέσα απ’ όσους δεν το άφησαν να πεθάνει.

Πόλη

όχι τοίχοι.

Πίστη.

Μαρία Καραθανάση 🌹