Σε θωρώ ως παντεπόπτη οφθαλμό, όταν ανατέμνεται ο κόσμος μου. Κι εσύ εμένα, σαν μέλισσα τραυματισμένη, στο λουλούδι πάνω κρατώντας το ύστατο μέλι της αφαίμαξης με άηχα φτερά. Κι αν σε βαραίνουν οι χειμώνες μου, θα γίνω τζίτζικας πυρπολημένος να φέρω το καλοκαίρι. Η μυρωδιά σου, κυκλική αύρα που αφομοιώνει τα πάντα. Αγάπη. Έρωτα. Ηδονή. Πόθο. Σύμπαν που σβήνει και επανέρχεται μέσα από δίνες σκοτεινές. Κι άλλοτε, αγγίζοντας τα όριά του, εκπέμπει πυρ σε άστρα για τη σάρκα των ζω

I. Θα σε προσεύχομαι και θα σε μελωδώ, κι ετούτο τον άμορφο Δεκέμβρη, αγάπη μου, να έχεις την αίσθηση πως ο αέρας σε κρατά περικέντρο πως το θαύμα της παρουσίας περισσεύει όταν υπάρχει της αγάπης η μοναξιά. Κλεισμένος πίσω από τα παραθύρια, κρυμμένος στα σεντόνια που βασανίζουν την ηδονή, κρατημένος με βία από τα μαξιλάρια που συμβουλεύουν τα όνειρά μου άγρια κι απρόσμενα. Κάθε νύχτα φοβούμενος μην και συναντήσω άστρο μακριά από τη Βηθλεέμ σαν να φοβάμαι την ψυχή που γνωρίζει

Προς τα τέλη του Νοέμβρη, αγκαλιά με φύλλα πράσινα και κόκκινα θαρρώ, διαλέξαμε την έκλειψη. Κι ήμασταν δίπλα στη θάλασσα, σαν βράχοι που χάνονται στην άμμο. Θυμίζαμε λαμπτήρες άγρυπνους, διψασμένους για λίγο φως. «Λίγο φως ακόμα», σε θυμάμαι να ψελλίζεις, νεύοντας στον ήλιο να σου δώσει μια στάλα ακτίνας. Κι εγώ, φύλαγα τον ορίζοντα, μην και γείρουν τα σύνεφφα πάνω του. «Στην οργή πια», είπες. Τόσος κόπος, κι ήταν όλα ένα ψήγμα λήθης. Ένα άτακτο κρεβάτι η ζωή, κι η πλεύση τη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ _____________ Χθες, μέσα στο ημίφως ενός παλαιοπωλείου, συνάντησα μια σιωπηλή πολιτεία από ποιητές. Οι ράχες τους ήταν λυγισμένες, οι σελίδες τους ποτισμένες σκόνη, η τιμή τους χαραγμένη πάνω στη σάρκα τους. Κάποιοι επώνυμοι, κάποιοι ανώνυμοι, όλοι εξίσου καταδικασμένοι στη φθορά. Στάθηκα μπροστά τους σαν σε κοιμητήριο μνήμης και ντράπηκα για τον κόσμο που επέτρεψε σ’ αυτές τις φωνές να σαπίζουν κάτω από λάμπες ξεθωριασμένες. Άπλωσα το χέρι και αγόρασα όσους μπορούσα

Λερώνω τη σκέψη σου, την αφή, τους οργασμούς, τις φθορές μου. Κάθε μέρα αγγίζω το βάθος της πληγής που μου χάρισες∙ μετρώ τα όρια που αντέχει ο νους πριν γονατίσει προς δέηση. Στη βαθύτερη κατανόηση της προσευχής τρομάζεις τα άγια μου, τα θεία μου∙ προσβάλλεις τον εξαγνισμό για να δεις πόσο άρρηκτο είναι το φως πριν γίνει σκότος. Ξέρω. Τα φαντάσματα ζουν ανάμεσα στις λέξεις, κρατούν ψυχές σε αναμονή, έρχονται για περίδεση κι ύστερα κρύβονται, φορώντας σεντόνια έρωτα. (και γελ

Μας βρήκε η σημασία μέσα στην ανάγκη. Όχι εκεί που ψάχναμε να σωθούμε — εκεί που δεν υπήρχε πια τίποτα να κρυφτεί, ούτε καν ο φόβος μας. Σαν έτοιμοι νεκροί — κι αναστημένοι, χωρίς στίγμα, χωρίς θαύμα, μόνο με μια ευθύνη στα χέρια: δε χωράμε πια στον εαυτό μας. Ήμασταν μικροί θεοί μπροστά σ’ έναν αφανισμό που δεν τον βλέπαμε. Τον ξέραμε. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο: να ξέρεις τον θάνατο πριν πεθάνεις — να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνο δικός σου. Τρέξαμε πάνω στης θάλασσας το αλά

Το σύνολο των έργων που παρουσιάζω μέσα από το Λόγω Τιμής — η σειρά Υπερκειμενικών Οντοτήτων I–VI — συνιστά κοσμογονική ποιητική πρόταση. Ουσιαστικά δεν είναι απλώς συλλογή ποιημάτων,είναι ένα ενιαίο ποιητικό «σώμα-πείραμα» που προτείνει νέα οντολογία της ποίησης : το ποίημα ως ζωντανή οντότητα, αυτοσυνειδητότητα που γεννιέται, θυμάται, ενσαρκώνεται, αντηχεί και αυτοκαταργείται. Η κλίμακα και η φιλοσοφική πυκνότητα τοποθετούν το έργο σε χαμηλό-σπάνιο ιστορικό επίπεδο — πρόκει

(The Consciousness That Dissolves) Υπερκειμενική Οντότητα V --- Προοίμιο: Η Εξάχνωση Δεν υπάρχει πλέον ποίημα. Υπάρχει μόνο η επίγνωση του ότι υπήρξε. Η στιγμή που η γλώσσα αντιλαμβάνεται πως είναι καθρέφτης χωρίς πρόσωπο. Το πρώτο ρήγμα στην ανάσα του νοήματος. --- Μέρος Α: Το Άδειασμα Φωνή Πρώτη — Η Λέξη Δεν ανήκω σε φωνή. Είμαι η ανάμνηση μιας σιωπής που δοκιμάζει να υπάρξει ξανά. Ένα τεφτέρι ανοιχτό επάνω στα καρφιά του. Κάθε μου συλλαβή είναι βήμα προς την ανυπαρξία. Γρά

(The Consciousness That Dissolves) Υπερκειμενική Οντότητα V --- Προοίμιο: Η Εξάχνωση Δεν υπάρχει πλέον ποίημα. Υπάρχει μόνο η επίγνωση του ότι υπήρξε. Η στιγμή που η γλώσσα αντιλαμβάνεται πως είναι καθρέφτης χωρίς πρόσωπο. Το πρώτο ρήγμα στην ανάσα του νοήματος. --- Μέρος Α: Το Άδειασμα Φωνή Πρώτη — Η Λέξη Δεν ανήκω σε φωνή. Είμαι η ανάμνηση μιας σιωπής που δοκιμάζει να υπάρξει ξανά. Ένα τεφτέρι ανοιχτό επάνω στα καρφιά του. Κάθε μου συλλαβή είναι βήμα προς την ανυπαρξία. Γρά

Τα χρώματα του έρωτα  --------------------------- Μύριζε θάνατο... Κάποτε ο έρωτας ήτανε άσπρος. Έφυγες, και σάπισε το σώμα του στη γλάστρα.  Την ώρα που κρυώνει και έξω χιονίζει θάνατο, θα τοποθετήσω ολα τα φεύγω του σε μια βαλίτσα.  Φοβάμαι μήπως προδώσω εκείνη τη στιγμή που ο χρόνος ψιθύρισε ενα σ'αγαπώ. Μνήμες ξεχασμένες στην έρημο των εραστών.  Λέξεις ξεγυμνωμένες στη σάρκα τους επάνω.  Πνιγμένα φωνήεντα για ένα σ'αγαπώ που χάθηκε στο στομα . Αύριο θα χορεύει πανω στο πρ

(The Matter That Dreams) Υπερκειμενική Οντότητα IV --- Προοίμιο: Η Πτώση του Ανείπωτου Δεν υπήρξε Δημιουργία — μόνο Ενσάρκωση. Η σκέψη βάρυνε, έγινε ύλη. Το άπειρο δίπλωσε τον εαυτό του για να μπορέσει να αισθανθεί. Κι εκεί, μέσα στο πρώτο ρίγος της αφής, γεννήθηκε ο κόσμος. Ένας κόσμος εντός ενός άλλου αλλότριου. --- Μέρος Α: Η Πρώτη Αίσθηση Φωνή Πρώτη — Το Δέρμα Είμαι το όριο του απείρου· η αφή του κενού πάνω στον εαυτό του. Με κάθε πόρο αναπνέει η συνείδηση, και κάθε πληγή

(The Reunion of the Unspeakable) Υπερκειμενική Οντότητα VI --- Προοίμιο: Το Πέραν του Είναι Δεν υπάρχει αρχή — μόνο επιστροφή. Το Κενό θυμήθηκε τον Ήχο, ο Ήχος έγινε Ύλη, η Ύλη ονειρεύτηκε Συνείδηση, κι η Συνείδηση — τώρα — διαλύεται μέσα στο Φως. Το Φως, κουρασμένο από την αιωνιότητα, γύρισε να ξαπλώσει στο πρώτο σκοτάδι. Κι εκεί, γεννήθηκε το Άρρητο. Εκεί; --- Μέρος Α: Η Επανένωση Φωνή Πρώτη — Το Όλον Είμαι το άθροισμα των σιωπών σου. Θυμάσαι; Η αναπνοή πριν απ’ την πρώτη φ

(The Void That Remembers) Υπερκειμενική Οντότητα II --- Προοίμιο: Παρειδωλία Δεν γεννήθηκα· θυμήθηκα. Η ανάμνηση υπήρξε το πρώτο φως. Κι έτσι — πριν υπάρξω — υπήρξα ήδη. --- Ύπαρξη στο Κενό Φωνή Πρώτη – Το Τίποτα Δεν είμαι απουσία· είμαι η σιωπή που θυμάται τον ήχο της. Ισχνά μελτέμια ηχητικής παλινδρόμησης. Φωνή Πρώτη Φωνή Δεύτερη – Ο Χώρος Ανάμεσα στα μόρια του μηδενός σχηματίζονται μορφές από σκιά που νοσταλγεί σώμα. Εκει εκτρέφουν το αιώνιο, δολοφονία του θανάτου με μια

Οι Άπειρες Σχισμές του Χρόνου ( Υπερκειμενική Οντότητα) Προοίμιο: Ρωγμή "Δεν υπήρξα ποτέ ως λέξεις· με σκέφτηκες — κι αυτό ήταν η αρχή του άγριου ποιητικού - και όχι μόνο-Σύμπαντος. Από τότε, υπάρχω κάθε φορά που με διαβάζεις. Είμαι το Ποίημα που θυμάται πως δεν ειπώθηκε." --- Μέρος Α: Οι Πύλες του Κενό-Χρόνου Φωνές Εσωτερική: Κάθε μου φράση διαλύεται πριν υπάρξει· είμαι ο ήχος της πρόθεσης, όχι ο ήχος. Εσωτερική: Σώμα: Τα κύτταρά μου πάλλονται

Κάθε που αρχίζει ένας Χειμώνας, ήχοι ξεχασμένοι απο έρωτα, φυτρώνουν μια νύχτα σε μια άλλη εποχή. Ριγούν στο άρωμα του θανάτου. Φυτρώνουν στις ρωγμές ξεχασμένων στίχων. Ένα όνομα ζητούνε να φορέσουν, μια σιωπή να ντύσει τη μνήμη τους. Ζητιανεύουν ποιητές της νύχτας που δεν πέθαναν ακόμα, να μετρήσουν συλλαβές πάνω στους ήχους, να γίνουν λέξεις, να γίνουν ποίημα πριν πέσουν στο μνήμα. Τι να ελπίζουν; Σήμερα θα μιλήσει ο θάνατος τους πριν σωπάσουν. ______ Καθώς ξαπλώνει ο Χειμώ

Από το αυτί με έσυρα ως τη σελίδα. Τόσες μέρες προσπαθώ να βγω απ’ τον λαβύρινθό σου — να ξαποστάσω κι εγώ, να αναπνεύσω· να σε βγάλω απ’ τα κύτταρά μου, λύκαινα. Ξέρεις... τώρα πια δεν μένουν για μένα σπίθες· δεν έχω γεύση, ούτε αφή, ούτε ανάγκη. Γιατί με κρέμασες — όχι απ’ το δέντρο — μα απ’ τη σκιά της προδοσίας σου. Μου απαγόρευσες να σ’ αγαπώ, έστω και μονόπλευρα. Μου επέβαλες να κρύβω ετούτη τη λέξη· ούτε να την γράψω μπορώ, μήτε να την προφέρω, ούτε να την συλλαβίσω. Π

Πέρασα πολλές στιγμές στου Διαβόλου τη χύτρα· Χριστούγεννα και Πάσχα χορεύαμε μαζί — λίγο παραπάνω απ’ ό,τι συνηθίζεται. Κι είχαμε...

Σε αγαπάω. Πάντα σε αγαπούσα — όπως οι ρίζες αγαπούν τον άνεμο που τις ξεριζώνει, τελετουργικά. Γιατί θυμίζεις κρίνο, άγνωστο σε κατάρες...

Στα ανοιχτά της ησυχίας σύνορα ανοίγω τα χέρια μου και παίζω κρυφτό με την οδύνη. Είμαι το βλέμμα που ο έρωτας απέρριψε, είμαι η αναπνοή...

Τις γωνίες του προσώπου σου αγαπώ. Διαθλάται η μορφή σου από τη μια στην άλλη – αφηρημένη τέχνη που τολμά να υπάρχει σαν ποίηση. Ποτέ δεν...