Ο έρωτας ξεκινά από το πρώτο ρίγος μιας επερχόμενης συνάντησης, κάτω απ' τα αναμμένα κεριά του ουρανού. Από την μυρωδιά μιας διψασμένης θάλασσας που σκεπάζει τον ανθισμένο ορίζοντα των αισθήσεων. Από τις όχθες των χειλιών που περιστρέφονται οι ανάσες σε μια φλεγόμενη ροπή συναισθημάτων και επεκτείνεται πάνω στο σώμα σου. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Γαλανόλευκη Ανατολή ξημερώνει. Οι ακτίνες της ακουμπισμένες στο μπαλκόνι γεμάτες περηφάνια. Η σημαία σε περίοπτη θέση πάνω στο κοντάρι ατενίζει τον ορίζοντα. Κάθε κυματισμός ξεσηκώνει ηρωικές μνήμες. Κάποτε αρνήθηκε να παραδώσει τις λωρίδες της. Βροντερό το "ΟΧΙ" στο Έπος του Σαράντα. Σήμερα παραμένει σιωπηλή. Προτιμά να αφεθεί στον αέρα της ελευθερίας. Η μπάντα δίνει το έναυσμά της γιορτή και απ' το μπαλκόνι ακούγεται η δική μου φωνή "Ζήτω η Ελλάς"... Χρήστος Παναγιωτόπουλο

Είμαι ένας άγνωστος περαστικός. Για κάποιους ποιητής μα εγώ δηλώνω παρατηρητής παροδικών και ανάδρομων στιγμών. Με ένα σακίδιο στον ώμο ταξιδεύω,πάνω σε ράγες οι τροχοί με συνεπαίρνουν. Δίπλα από δέντρα που μιλούν με την σιωπή τους. Μέσα από κύματα που αλλάζει η μορφή τους. Πόσο μου μοιάζουν... Κοντοστέκομαι σε παράλληλους δρόμους, ανάμεσα σε ουρανούς που δεν δηλώνουν τόπους, στο παιδικό χαμόγελο στου φεγγαριού το σκίτσο. Μια ανθισμένη βουκαμβίλια κάποτε μου χάρισε χαμόγελο

Μοναξιά με κυριεύει στο αναπόφευκτο αντίο που βαδίζω. Στην οικειότητα της θέας που γνωρίζω με πάχνη έντυσες του έρωτα τα πάθη. Πολλά τα λάθη... Παραδομένος στην ορμή που με σκεπάζει μοιάζω με φάντασμα που υπνώτισε η αγάπη. Σκιές τριγύρω μου μα όλες σε θυμίζουν. Μείνε μαζί μου... Μες στη ψυχή μου ψηλαφίζω την ομίχλη, νιώθω το χάδι σου να φεύγει μακριά μου. Είναι το μέλλον που σε διώχνει από κοντά μου. Ο ήλιος εμφανίζεται μπροστά μου. Στην ομίχλη. Κάθε αντίο σου πυκνή διαδρο

Νοστάλγησα τις μέρες που δεν έφτασαν ακόμα. Τις ζητώ απεγνωσμένα... Τις νύχτες που τα μισοφέγγαρα θα ενωθούν σε ένα καινούργιο ουρανό....

Πολλοί με θεωρούν τρελό. Αδιάφορη η γνώμη τους. Την τρέλα την βίωσα μέσα στο σκλαβοπάζαρο των συναισθημάτων, μέσα στο νέφος της απόλυτης...

Πότε στεριά και πότε θάλασσα,αντικρίζουν οι σκέψεις μικρές αμαρτίες φτωχές  είναι οι λέξεις. Άλλοτε εύφορους βράχους  δρόσιζαν κύματα,...

Είναι στιγμές που η λογική αρνείται να συμβιβαστεί με το συναίσθημα που ρέει στην καρδιά μου. Σκιές κρυφό κοιτούν να με ρημάξουν. Μπροστά...

Κατακόκκινες κουρτίνες ανοίγουν, ακτίνες από φώτα το ψυχρό κορμί αγγίζουν. Πώς νιώθω μην ρωτάς.  Νήματα αόρατα την σκέψη κατευθύνουν....

Όχι, δεν μου την έφερε η συντροφική μου σχέση, αλώβητη παρέμεινε απέναντι στον χρόνο. Γερό το σπιτικό που φτιάξαμε με αγάπη, σεβασμό και...

Πολλά τα γιατί που δεν απάντησες. Τα βέλη του έρωτα πληγές ανοιγμένες,δεν κλείνουν. Στον ήλιο προσπάθειες μάταιες, αχτίδες με ζέσταναν....

Λευκός κρωγμός της αυγής ο χορός. Γύρω απ' τον φάρο γνώριμα φτερουγίσματα. Ξεθωριασμένος από του χρόνου τα γνωρίσματα. Το μεγαλείο του...

Ένα πλοίο δένει,ξαφνικά  σε μια εποχή που τα όνειρα κάποτε σήκωσαν άγκυρα,και παλεύουν για ήρεμες θάλασσες. Τότε που νέοι άφηναν το τόπο...

Έρωτας είναι η σιωπή που παρασέρνει μία σκέψη στο κατώφλι σου. Δεν μπόρεσα να ξεχάσω μήτε να νιώσω την χαρά. Μια  ανυπέρβλητη ευχή...

Είναι στιγμές που τα καλοζυγισμένα λόγια κρίνονται υπέρβαρα μπροστά σε αέρινες σιωπηλές υπάρξεις. Σαστισμένα βυθίζονται στα ουτοπικά...

Ένα 'υπάρχω' δεν επιδέχεται  προσμονή.  Κανένα παράδοξο δεν θα σε συναντήσει.  Στην ανεκπλήρωτη πλευρά της ζωής θα στέκεσαι και μοναχός...

Η μεγαλύτερη χαρά γονέας όταν γίνεις. Νεοφερμένο όνειρο στην κούνια θα αντικρίσεις. Μία ζωή στα χέρια σου υπέρτατη ευθύνη. Η ευτυχία θα...

Ανοίγω την πόρτα του μυαλού το πατρικό μου έρχεται στο νου. Απ' τη κουζίνα ξεπροβάλλουν ευωδιές. Αχ! Μάνα απ' τα χέρια σου κι ας είναι...

Χρήστος Παναγιωτόπουλος Υπήκοος του θαυμασμού δηλώνω των ματιών σου. Σαν με κοιτάς πρωτόπλαστος νιώθω στον ουρανό σου. Σκαλιά οι λέξεις...

Τα χέρια έδωσαν ότι χαρίζεται, και άδειασαν. Ξυπόλητες οι λέξεις περιπλανώμενες, στα σκοτεινά μαραζωμένα σοκάκια της μνήμης μου....