Πολλά σωστά στη ζωή αποδεικνύονται λάθος. Αμέτρητα λάθη μέσα στα πάθος της αναζήτησης. Όλα για ένα άγγιγμα πάθους με την ελπίδα στις ηλιόλουστες πτυχές του έρωτα να καταλήξουν τελικά οι καρδιές στην σωτηρία. Ψυχή και σώμα ψάχνει απεγνωσμένα την ευτυχία. Εγώ κρατάω μόνο την ελπίδα Αντιστέκομαι,στην πρόκληση, Προσμένοντας τον έρωτα σου. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Χάθηκαν τα τριαντάφυλλα... Μια απώλεια έγινε αγκαθωτό στεφάνι.  Την άνοιξη σταμάτησα, να μουντίζω τις ηλιόλουστες ημέρες. Κανέναν ερχομό καλοκαιριού δεν προσμένω πια... Ένα καπνό από αναμνήσεις σιγοκαίει ο χειμώνας. Το τζάκι μου θυμίζει τον δικό του ρόλο... Μα δεν μου ζεσταίνει την ψυχή. Καμία ελπίδα δεν νιώθω ώστε να παλέψω να μαζέψω  τις στάχτες... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Σε έναν ορίζοντα μαγείας αιωρούμαστε μαζί. Πάντα μαζί... Σε μία πάχνη από νότες μπαχαρικών, πορτοκάλι, κανέλα, μυρωδιές της αγάπης. Μυρωδιές ευτυχίας. Σε ένα δέντρο τυλιγμένη η γιρλάντα της παντοτινής ελπίδας. Στολίδια, οι στιγμές ομορφαίνουν τον πλανήτη. Το χέρι σου απλώνεται στην κορυφή. Και τότε ξέρω πως αν χαθώ θα είσαι εκεί. Θα είσαι πάντα εκεί... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Σε γνώρισα στο κατώφλι της νύχτας κάτω απ' το φωτιζόμενο περιδέραιο του ουρανού που άστραφτε γύρω απ' τον λαιμό σου. Τα λόγια λιγόστευαν καθώς τα μάτια πλησίαζαν μεταξύ τους, κι αυτή η μυρωδιά σου είχε κάτι από τα νυχτολούλουδα που στόλιζαν το φόρεμα σου. Με παιδικά χαμόγελα πιασμένοι απ' το χέρι τρέχαμε ανάμεσα από δέντρα που τα κλαδιά τους βάραιναν απ' τους καρπούς του έρωτα. Δοκιμάσαμε ένα και οι δύο. Αφεθήκαμε στο σήμαντρο των αισθήσεων που ηχούσε στην καρδιά μας καθώς

Τις τελευταίες βαλίτσες του φθινοπώρου ετοιμάζει ο Νοέμβρης. Τρέχει να προλάβει τις προσδοκίες του χειμώνα, αγωνίζεται να εκπληρωθούν. Η τουλάχιστον προσδοκεί. Οι  μέρες στριμώχνονται και το σκοτάδι έρχεται πολύ νωρίς. Οι νύχτες μεγαλώνουν,τα όνειρα μικραίνουν... Ελπίζουν στην δόνηση ψυχής μας. Και σκέφτομαι εσένα, και την ματιά σου. Το άγγιγμα και η ελπίδα του πάντα μαζί... Η  δροσερή ατμόσφαιρα συμβάλει στην αύρα του ρομαντισμού κάτω απ' το πάπλωμα της αγάπης. Το τζάκι μα

Ο έρωτας ξεκινά από το πρώτο ρίγος μιας επερχόμενης συνάντησης, κάτω απ' τα αναμμένα κεριά του ουρανού. Από την μυρωδιά μιας διψασμένης θάλασσας που σκεπάζει τον ανθισμένο ορίζοντα των αισθήσεων. Από τις όχθες των χειλιών που περιστρέφονται οι ανάσες σε μια φλεγόμενη ροπή συναισθημάτων και επεκτείνεται πάνω στο σώμα σου. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Γαλανόλευκη Ανατολή ξημερώνει. Οι ακτίνες της ακουμπισμένες στο μπαλκόνι γεμάτες περηφάνια. Η σημαία σε περίοπτη θέση πάνω στο κοντάρι ατενίζει τον ορίζοντα. Κάθε κυματισμός ξεσηκώνει ηρωικές μνήμες. Κάποτε αρνήθηκε να παραδώσει τις λωρίδες της. Βροντερό το "ΟΧΙ" στο Έπος του Σαράντα. Σήμερα παραμένει σιωπηλή. Προτιμά να αφεθεί στον αέρα της ελευθερίας. Η μπάντα δίνει το έναυσμά της γιορτή και απ' το μπαλκόνι ακούγεται η δική μου φωνή "Ζήτω η Ελλάς"... Χρήστος Παναγιωτόπουλο

Είμαι ένας άγνωστος περαστικός. Για κάποιους ποιητής μα εγώ δηλώνω παρατηρητής παροδικών και ανάδρομων στιγμών. Με ένα σακίδιο στον ώμο ταξιδεύω,πάνω σε ράγες οι τροχοί με συνεπαίρνουν. Δίπλα από δέντρα που μιλούν με την σιωπή τους. Μέσα από κύματα που αλλάζει η μορφή τους. Πόσο μου μοιάζουν... Κοντοστέκομαι σε παράλληλους δρόμους, ανάμεσα σε ουρανούς που δεν δηλώνουν τόπους, στο παιδικό χαμόγελο στου φεγγαριού το σκίτσο. Μια ανθισμένη βουκαμβίλια κάποτε μου χάρισε χαμόγελο

Μοναξιά με κυριεύει στο αναπόφευκτο αντίο που βαδίζω. Στην οικειότητα της θέας που γνωρίζω με πάχνη έντυσες του έρωτα τα πάθη. Πολλά τα λάθη... Παραδομένος στην ορμή που με σκεπάζει μοιάζω με φάντασμα που υπνώτισε η αγάπη. Σκιές τριγύρω μου μα όλες σε θυμίζουν. Μείνε μαζί μου... Μες στη ψυχή μου ψηλαφίζω την ομίχλη, νιώθω το χάδι σου να φεύγει μακριά μου. Είναι το μέλλον που σε διώχνει από κοντά μου. Ο ήλιος εμφανίζεται μπροστά μου. Στην ομίχλη. Κάθε αντίο σου πυκνή διαδρο

Νοστάλγησα τις μέρες που δεν έφτασαν ακόμα. Τις ζητώ απεγνωσμένα... Τις νύχτες που τα μισοφέγγαρα θα ενωθούν σε ένα καινούργιο ουρανό....

Πολλοί με θεωρούν τρελό. Αδιάφορη η γνώμη τους. Την τρέλα την βίωσα μέσα στο σκλαβοπάζαρο των συναισθημάτων, μέσα στο νέφος της απόλυτης...

Πότε στεριά και πότε θάλασσα,αντικρίζουν οι σκέψεις μικρές αμαρτίες φτωχές  είναι οι λέξεις. Άλλοτε εύφορους βράχους  δρόσιζαν κύματα,...

Είναι στιγμές που η λογική αρνείται να συμβιβαστεί με το συναίσθημα που ρέει στην καρδιά μου. Σκιές κρυφό κοιτούν να με ρημάξουν. Μπροστά...

Κατακόκκινες κουρτίνες ανοίγουν, ακτίνες από φώτα το ψυχρό κορμί αγγίζουν. Πώς νιώθω μην ρωτάς.  Νήματα αόρατα την σκέψη κατευθύνουν....

Όχι, δεν μου την έφερε η συντροφική μου σχέση, αλώβητη παρέμεινε απέναντι στον χρόνο. Γερό το σπιτικό που φτιάξαμε με αγάπη, σεβασμό και...

Πολλά τα γιατί που δεν απάντησες. Τα βέλη του έρωτα πληγές ανοιγμένες,δεν κλείνουν. Στον ήλιο προσπάθειες μάταιες, αχτίδες με ζέσταναν....

Λευκός κρωγμός της αυγής ο χορός. Γύρω απ' τον φάρο γνώριμα φτερουγίσματα. Ξεθωριασμένος από του χρόνου τα γνωρίσματα. Το μεγαλείο του...

Ένα πλοίο δένει,ξαφνικά  σε μια εποχή που τα όνειρα κάποτε σήκωσαν άγκυρα,και παλεύουν για ήρεμες θάλασσες. Τότε που νέοι άφηναν το τόπο...

Έρωτας είναι η σιωπή που παρασέρνει μία σκέψη στο κατώφλι σου. Δεν μπόρεσα να ξεχάσω μήτε να νιώσω την χαρά. Μια  ανυπέρβλητη ευχή...

Είναι στιγμές που τα καλοζυγισμένα λόγια κρίνονται υπέρβαρα μπροστά σε αέρινες σιωπηλές υπάρξεις. Σαστισμένα βυθίζονται στα ουτοπικά...