Του φθινόπωρου ο άνεμος,ανάστατος,αλήτης Σε δέντρα,φράχτες , θάμνους αδιάκοπα φυσά Φορά αλλάζει τρέχει και μόρτικα σφυρίζει Τα πασπατεύει όλα κρυφά και πονηρά. Στης φυλλωσιές τους κόρφους σαχλά χασκογελάει Αγγίζει, ψαχουλεύει ,δεν νιώθει ενοχή Ιδιαίτερα σημεία λάγνα τα γαργαλάει Τα φυλλαράκια βάφει κόκκινα στη ντροπή. Πάει σ' ακτές και θάλασσες,νοτιά κι' αλάτι στάζει Παλεύει άγρια,δέρνει πελάγου τα νερα Κουρνιάζει κουρασμένος και άθελά κοπάζει Αθώα προσποιείται λευκή π

Τάχα ξεχνιέται το πρώτο μας φιλί; Στις καρδιές μας κλειδί της λατρείας Μελένιο,αιώνιο, άναμα ψυχής Το φιλήδονο δωράκι μαγείας. Η γλώσσα βλέμματος μας όπλισε με θάρρος, Γλυκό νέκταρ ζωής να πίναμε αντάμα.. Μα πότε το φιλί έγινε ζητιάνος Το γεφύρι καρδιών,του έρωτα θαυμα; Ζεστή αγκαλιά κάναμε τα χέρια Δύο ψυχές σ' ένα όλοριγο σώμα.. Τα κλειστά μάτια ειχαν πλημμυρίσει αστέρια, Με άνθη μελιού μας γέμισε το στόμα. Θρονιάζει στις ακτές των χειλιών μέχρι σήμερα Τ' αξέχαστο φιλί

Πως επιθυμούσαμε να βγει τσάρκα Με ποδήλατο, καμαρωτή, Κουδουνιών ήχος,τροπάρι Πάσχα, Τα ρίγη έσπερνε στη διαδρομή. Σε μας όλους μοίραζε τα μάγια Στο τριγκ-τριγκ δικού της κουδουνιού Σαν να μας πιάνουν του έρωτα σκάγια Μας μάζευε εκεί σαν νεοσσούς. Οι ματιές μας στάζαν μέλι γαλα Στη γωνία,αραχτοί, στητοί, Μαγικά τα μάτια της μεγάλα Και στο ποδήλατο θεά φτυστή. Γελαστά ερχόταν, λιώναμε όλοι, Αγκωνιές πως πέφταν και σπρωξιές, Ποιος θα μπει στης έυνοιας περιβολι; Ποιος κάνει

Με τ'αεράκι πετάει σα γαρδέλι το φυλλαράκι.. Όσο μακριά κι' αν πάει η ανάμνηση μένει. Χρυσή φυλλωσιά Να πεταει βιαζεται.. Με τι λεβεντιά Γυμνάζεται στωικά στη γη να σωριάζεται. Γλυκές εποχές είναι τα φθινόπωρα.. Ό,τι χάνουμε σε άνθη, το παίρνουμε τελικά σε όπωρα . Στο πατρικό μου κι' αυτό το φθινόπωρο .. Έξω στην πόρτα γερτά στο πλακόστρωτο μια χούφτα ξερά χόρτα. Ένας θαυμασμός κεντημένος αστέρες ο χρωματισμός στα γηρασμένα φύλλα στις τελευταίες μέρες. Απλώνει σιωπή πριν φτάσ

Αγκάλιασα τα μέρη μου Και φίλησα τις στράτες Μάλωσα με τις μνήμες μου Που γίνανε αντάρτες... Έψαξα χρόνια νιότης μου Χθες καίγαν σαν καμίνι Αιθαλή μες τη στράτα μου Καπνός είχανε γίνει. Πήγα να βρω τα ίχνη μου Με βλέμμα πεινασμένο Όλα με είδαν ύποπτα Με λογαριάσαν ξένο. Με ρίγη πήγα κάθησα Στης μάθησης θρανία Της νιότης όλης μάδησα Άνθη της νοσταλγίας. Πήγα στα στέκια τα παλιά Που είχα συνηθίσει Τα βρήκα όλα παγερά Απ' έξω μ' είχαν κλείσει. Έτρεξα και στα μέρη σου Που πήρα το

Χλεμπονιάρα χλωμή φάτσα τ' Απρίλη Κιτρίνιάρα η πόλη σε ίκτερο ζει Με ένα ρόδο κίτρινο στα χείλη Λες και πρόωρα βγάζει τη χρυσή Σαν τρελός ένας νοτιάς που τρεχει Ξερίζωσε τις θίνες της Αφρικής Ο ουρανός κίτρινα δάκρυα βρεχει Η γη, άρρωστο φρούτο πορτοκαλί Μες των ανθρώπων τη σκόνη σε ψάχνω Και δεν σ' αντικρίζω νοικοκυρά μου Όλα σε κίτρινα στα μάτια μου βάφω Αόρατη μου είσαι σαν η σκόνη της άμμου. Σε βρήκα και σε κοιτάζω στα μάτια Μέσα τους θα' θελα ο εαυτός μου να βγει

Ξανά θαλπωρή μου μυρίζει Μου έχει σκλαβώσει τη σκέψη Την ψυχή και το νου μου αγγίζει Η μανούλα,η πρώτη η λέξη. Μας λείπεις πολύ σαν και φέτος Είναι λίγο τι λέω και γράφω Ηρωίδας σου κάνω πορτραίτο Σαν να μ' έχεις κάνει ζωγράφο. Μου έτρεμαν φριχτά τα πόδια Της ζωής σαν μ'ανεβαζες σκάλες Με εξόπλισες χίλια εφόδια Που δε δίνουν οι χίλιες δασκάλες. Σου έλεγα λιγάκι να έσκυβες Να φιλούσα την δική σου πλεξούδα Εκεί μέσα τον πόνο σου έκρυψες Με το χαμόγελο σου σαν τα βελούδα. Της μα

Μυστικό μας μη το λες στις νύμφες Το ποσό σ' έχω αγαπήσει Σαν μίμες θ' άλλαζαν συνήθειες Για ό,τι σου έχω χαρίσει Καλή μου μη το πεις στο ρόδο Τ' αγκάθια του θα' χει πετάξει Στη θέση τους δικός μας πόθος Χρυσό,βελούδο και μετάξι. Μα άσε ,μη το λες στην άμμο Γυαλί θα γίνει και κοχύλι Αγέρας αν φυσήξει πάνω Γραφές π' αφήσαμε θα σβήσει. Θα μας μιμήται κι' ο καθρέφτης Μέχρι υδράργυρο θα βγάλει Σαν φτάσει ο ήλιος, όταν πέφτει Ρυτίδες του να μη προβάλει. Αγάπη,μη το πεις στο κύμ

Φιλία πιάνει η εγγονή μου με τ' αηδόνι Τη χαρά και το γέλιο της έχει για Μούσα Όλους μας παίζει σαν δικό της μπαλόνι Και μπροστά της...

Ξεγυμνώνουν τα δέντρα Σαν γδαρμένο τοπίο Κουβαλάνε τη νέκρα Του χειμώνα το κρύο. Καταγής φυλλωσιά Σαν στρωσίδι φλοκάτο Εποχής φορεσιά Με...

Το βήμα χρόνου αργά διάβρωσε τη θέα Της φθοράς ρυάκια χάραξαν αυλακιές Στέκει αγέρωχη σαν κοιλάδα νέα κι' ωραία Που την δροσίζουν συχνά...

Σαν γνωστοί επιστρέφουμε σε στέκια παλιά, Πόρτες ανοίγουμε στα περασμένα διάπλατα, Νοσταλγούμε πάντα τραγουδισμένα άσματα , Νοερά ...

Του Σίμου Ιωσηφίδη   Στην Ε.Τ.   Σήμερα η πρωινή αφύπνισή μου ήταν πρόωρη και κάπως παράξενη. Ένα τηλέφωνο και ένα κουδούνι συνέπεσαν και...

Ξεγυμνώνουν τα δέντρα Σαν γδαρμένο τοπίο Κουβαλάνε τη νέκρα Του χειμώνα το κρύο. Καταγής φυλλωσιά Σαν στρωσίδι φλοκάτο Εποχής φορεσιά Με...

Την ομορφιά μου Και λεβεντιά μου Σαν μέσα σ ένα καθρέφτη Που αλήθειες δεν ανατρέπει.. Αγνά σταμπάρησα Την αντίκρισα μόνο στα μάτια...

Τον εαυτό μου απαιτείς να περιγράψω Σαν να με βλέπω σ' ένα τζάμι αμμοβολίας Μες στις προθέσεις σου δεν ξέρω τι να ψάξω Θολά βλέπουν τα...

Σφιχτά κράτα με σαν να' μαι παιδάκι Σε τσάρκα μαγικής ακρογιαλιάς Ζεστά να με βαστάς απ' το χεράκι Πάμε μαζί στης ζωής τα σκαλιά. Σαν κι'...

Το πρόσωπο σου ζωγραφιά Και πιο γλυκό απ' το μέλι Το πλάσανε τραγουδιστά Της μοίρας σου οι άγγελοι. Χαμόγελό σου το πλατύ Ωκεανισία ζήση...

Σ' ένα παγκάκι πάρκου καθισμένη Πήγασο της ποίησης λαχταρείς Σκέφτεσαι σαν ονειροπαρμένη , Να' ρθουνε,τις Μούσες καλείς. Προστάζεις εκεί...

Σε τρόλεϊ προσμονής το τελευταίο Το πιο φρέσκο ταίρι της γειτονιάς Στις σκάλας σκαλοπάτι το τυχαίο Το πικρό κρύο διώχναμε με αγκαλιά....