Με του Δεκέμβρη τις ευχές, στο φάος του Χριστουγεννιάτη, να ουρανοδρομήσουν τα γλυκά ονείρατα στη θάλασσα της ελπίδας. Η αγάπη και η χαρά ν´ανθίσουν στης καρδιάς τα απόβαθα.  Το ανέσπερο Αστέρι να λάμψει, να γεννηθεί ο Χριστούλης, το σκότος να διαλύσει, να φωτίσει το Θαύμα της Ειρήνης και της Αγάπης. Να βασιλεύουν τα παραμύθια, να μην υποφέρει καμμιά ψυχή. Στη μοναχική καρδιά ν´απλώσουμε το χέρι, κανένα παιδί να μην υποφέρει στη γη, να χορτάσει αγάπη και ψωμί. Να μην υπάρχουν

Πληγές που λαβώνει η μοίρα, μες στα στήθια πονούν κι ο ίμερος της δόλιας ψυχής, Ιώβιος δεσμώτης ύστατης προσμονής και σαν πανάρχαιο δράμα, προσμένει το Θάμα στα θεϊκά ονείρατα. Μαστιγώνει την καρδιά η θλίψη, περιζώνει στην κρυφή σπηλιά της των ίμερων και των παθών τα έπη. Και τη βαριόμοιρη ζωή να την πλανέψει ένας ήλιος φαεινός, να τυφλώσει τη ζοφερή της όψη, την αμφιλύκη του σκοταδιού. Να σαρώσει σαν αγάπη που θάρρεψε στου έρωτα το φέγγος. Να διώξει την αχόρταστη βαρυχειμωνι

Κι ακολουθείς το αρχέτυπο του Οδυσσέα να οδέψεις τους άθλους με το κουρσάρικο καράβι, να γκρεμίσεις και να ξαναχτίσεις, μια δρασκελιά το όνειρο, στο διανοητικό Γολγοθά, στον έρωτα της λευτεριάς, στο νόημα της ύπαρξης. Να μπουκάρεις στη θύρα του λυτρωμού, στο ξαθέρι της τρικυμίας. Φουσκώνουν τα πανιά τα συλλοϊκά σου, λυτρωτικά ψυχανεμίσματα. Να θρέψεις το όραμα, όσα σβουρίζει η καρδιά, την ουσία στην κορφή της ψυχής, την όαση στην αρμονία του κόσμου. Ξαγναντεύεις τα πέλαα ασκο

Στάλα στάλα η βροχή με αρώματα γήινα στρώνει κιλίμια στη γη με έκπτωτα φύλλα χάλκινα. Νοτισμένο το χώμα να θρέψει στοργικά τους σπόρους να τους καμαρώνει με παρρησία ανθοφόρους. Χρυσάνθεμα κίτρινα στολίζουν αυλές και μπαλκόνια και τα όνειρα έγχρωμα πετούν σαν μπαλόνια. Ρόδια και μήλα μοσχοφορτωμένη η αγκαλιά μελίζει ζουμερά τα κόκκινα χείλη η κοπελιά. Βοριαδάκι να φυσήξει την ξέρα της ζωής να κυοφορήσει, να καρπίσει τους πόθους της ψυχής. Να ανεμαζώξει κεχριμπαρένια τη φύση,

Φυσούσε ο αγέρας και πέταγε κομμάτια την καρδιά μου. Κομμάτια αγάπης από δω κομμάτια αγάπης από κει, παλινδρομικά με γύριζε και με πέταγε στην ουρανοθάλασσα, στροβιλιζόμουνα στη χαοτική του δίνη. Έριξε τη σκιά μου στους ασφόδελους και με γέμισε αγκάθια και η Σελάνα σαν ωριμασμένο αγκαθωτό φραγκόσυκο τρύπησε σαν δίκοπο λάζο την καρδιά μου. Θαμπό το πρόσωπο του ουρανού έσβησε τ´άστρα. Τύλιξε το λυκόφως την ψυχή μου και πως να μερώσει το θεριό που καίει μέσα μου? Η καρδιά μου σα

Χινοπωρινό χαλίπωμα… Σουρούπωσε και βασίλεψε ο ήλιος. Να περμαζώσω από τη λουλακιά γλαυκή, τη ζωή… Θόλωσαν τα αόρη, τα σύγνεφα πύκνωσαν…...

Καλλίστρατο μήνα αγαπημένοι μου! Θρόνιασε ο Οκτώβρης στα γυμνά κλαδιά του Χινοπώρου. Πεταλουδίζουν τα κεχριμπαρένια φύλλα στο βοριά του...

Αγάπη μου, αρκυωρός να σταθεί αυτή η νύχτα, να μην βυθιστείς στην εσπερινή, πυκνή αμφιλύκη. Μην σε κλέψει ο αμαυρούμενος ουρανός. Μην...

ΑΛΑΓΑΡΙΣΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ… Το ποίημα μου εμπνευσμένο από το καταπληκτικό ποίημα της Εύας Αλιβιζάτου που εμπεριέχεται στην καινούργια ποιητική...

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη: Είναι κι αυτές οι μοναδικές στιγμές ,οι ποιητικές όπου συνομωτούν τα όνειρα με τα παλλόμενα κύματα αγάπης που...

Αναγαλλιάζει ο Αύγουστος, αστροφέγγαρος. Άνοιξε των Ουρανών η πύλη. Με την καρδιά στα χείλη, Παναγιά μου, στερνή παρηγοριά μου. Χαμόγελο...

💦🌊 Γοργοφτερώνουν τα όνειρα στα μελτέμια τ´Αυγούστου, σκαίρουν στους μίσχους της καρδιάς. Τρεχαντήρια οι καημοί οργώνουν τα πελάγη....

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη Είναι κι αυτές οι μοναδικές στιγμές ,οι ποιητικές ,όπου συνομωτουν τα όνειρα με τα παλλόμενα κύματα αγάπης που...

Ένα τραγούδι για σένα αγάπη μου, νυχτερινό, τώρα που ξεγυμνώνεται η νύχτα!  Δυνατό, σαν το πάθος, όταν δονούνται οι φλέβες! Μελαγχολικό,...

Σπέρνω στο σεληνόφωτο αστραχτίδες, να φωτίσουν τις ράμνες της αγάπης. Οι φλόγες των ματιών σου λάμπουν, σαν τον Αλτεμπαράν του Ταύρου και...

Στων δέντρων τα κλαδιά τερετίζουν τα γλυκά πουλιά, μαγεύουν την αρχιμηνιά με την αηδονίσια λαλιά. Αδευτέρωτες τρίλιες ψιθυρίζουν τα...

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη Ήρθες σαν κλέφτης, απρόσκλητος, εφόρμησες στο παραθύρι της καρδιάς, στην όραση του ονείρου. Φώσφορο πύρινο άναψες...

Φαεινή η Σελάνα, μας μαγεύει συθέμελα, σαν ξεμυτίζει εράστρια, από τα ουρανοθέμελα. Με τη γλαυκή λάμψη της, ταξιδεύουμε με την ελπίδα,...

Σιωπούμε στην τύρφη των ανταριασμένων καιρών! Γαζώνουν οι σφαίρες τον αργαλειό της καρδιάς! Στα αποτρόπαια έργα τους, αναφουφουλιάζει η...

Ταξιδεύουμε μεσοπέλαγα, στην αχλή της αυγής. Οιακίζουμε να φτάσουμε, σε ουρανοδρόμια. Το ουρανοκάντηλο αλαργινό. Στριφτοκέρατοι οι...