Ανέμυαλη ❤️ καρδιά

Φυσούσε ο αγέρας

και πέταγε κομμάτια την καρδιά μου.

Κομμάτια αγάπης από δω

κομμάτια αγάπης από κει,

παλινδρομικά με γύριζε

και με πέταγε στην ουρανοθάλασσα,

στροβιλιζόμουνα στη χαοτική του δίνη.

Έριξε τη σκιά μου στους ασφόδελους

και με γέμισε αγκάθια

και η Σελάνα

σαν ωριμασμένο αγκαθωτό φραγκόσυκο

τρύπησε

σαν δίκοπο λάζο την καρδιά μου.

Θαμπό το πρόσωπο του ουρανού

έσβησε τ´άστρα.

Τύλιξε το λυκόφως την ψυχή μου

και πως να μερώσει το θεριό

που καίει μέσα μου?

Η καρδιά μου σαν τεντωμένη χορδή

έτοιμη να σπάσει.

Χτυπούν ανηλεώς οι φλέβες,

τρέχει το αίμα της ψυχής.

Κι εσύ ανέμυαλη καρδιά

αγαπάς περισσότερο απ´όσο αντέχεις.

Κι εσύ ανέμυαλη καρδιά

θα καείς απ´αγάπη,

σαν την ανέμυαλη μυγδαλιά

που άνθισε στη χειμωνιά

και την έκαψε ο χιονιάς,

νιοφούντωτο δέντρο.

Η αγάπη να φέρει χαρά,

σαν εαρινό χάδι,

μελίρρυτη σαν το λωτό.

Η φλόγα της να είναι φως,

να είναι ήλιος

κι εσύ λιοτρόπιο να την ακολουθείς,

ν´ανατέλλει,

να μεσουρανεί,

να βασιλεύει…

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη ❤️