Η Ελπίδα 🍁

Χινοπωρινό χαλίπωμα…

Σουρούπωσε και βασίλεψε ο ήλιος.

Να περμαζώσω από τη λουλακιά γλαυκή, τη ζωή…

Θόλωσαν τα αόρη, τα σύγνεφα πύκνωσαν…

Αγκομαχώ με χτυποκάρδι να μην χαθεί το φως στο σκοτάδι…

Να μην σκεπάσει την ψυχή…

Πως να κρατήσεις το φως στη φάτνη της ψυχής?

Συμπνίγω την κραυγή της καρδιάς μου, τη θλίψη του νου και η φλόγα μέσα μου λογχίζει τη νύχτα που κατατρώει το φως.

Μην σκλαβώσει τα όνειρα.

Πλαντώ να μην ξεκορμίσει η ελπίδα.

Αγωνιώ μην χαθεί το στερνό φως στο σταυρωμένο κόσμο, το λαβωμένο από τα δεινά των πολέμων.

Πως να καταφέρω να συνταιριάξω την αγάπη και την Ειρήνη?

Παλεύουν τα ανθρωπόμορφα θεριά.

Πως να μετουσιώσω το κακό, τον όλεθρο, σε ομορφιά και λευτεριά?

Ταφόπλακα στην καρδιά τα πεινασμένα στόματα, τα σκελετωμένα κορμάκια των παιδιών, τα βουρκωμένα ματάκια τους, χωρίς καταφύγι στη ζωή, στην αγάπη, οι νεκροί, οι τραυματισμένοι μέσα από τα ερείπια, μέσα από το χαλασμό…

Χάνεσαι κι εσύ μαζί τους…

Τυραννιέσαι σε τόσο πόνο, σε τόσο άδικο!

Κοχλάζει το αίμα, λαχανιάζει η καρδιά στη μαύρη καταφρόνια.

Μύχιος πόθος ν´ανάψω τη φλόγα της ζωής μ´αγάπη και τέχνη…

Να στερνιάζω μέσα μου το πάθος, το πνεύμα, το φως, να σπέρνω στίχους, ανέμους ούριους να γαληνέψει η ζοφερή γης!

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη 🍁