Η δική μου φήμη προηγείται. Με φοβούνται. Ακούγεται απ'τις πλούσιες αποικίες, γαντζωμένα χέρια,ραμμένα δάκτυλα,στην τσέπη. Παρασύρονται οι Κονιόρδοι μιας άλλης εποχής, Καπέλα φορεμένα ως δείγμα σεβασμού. Καλύπτουν τα μέτωπα, αποκρύπτοντας τις βάρβαρες ορέξεις τους. Ουδείς από δαύτους νιώθουν. Κάθονται στα ακριβά λεκιασμένα καθίσματα,που ξεδίνουν, και ζέχνουν τα χνώτα τους. Η δική μου φήμη προηγείται. Τους κυνηγώ... Να σπιλώσω την κατάντια τους. Άθλος έγκειται,μα το ξεμπρ

Περιμένω έναν σπουδαίο Ποιητή να μου δείξει την έννοια αυτής. Περιμένω έναν τολμηρό Ποιητή να κρατά πιστά την πέννα του, και να με οδηγήσει με την βούληση μου,δίχως αλαζονεία στα μονοπάτια της φαντασίας του. Μια περπατησιά ψηλής απήχησης να ξεδιψάσει η ψυχή μου. Να πάψουν οι λυγμοί,οι άδικοι στεναγμοί. Έναν Ποιητή όχι αναλώσιμο. Να φτάνει η φωνή του όταν ποιεί στην ανταριασμένη μου ψυχή, λευκά να της φορέσει, αυταπόδεκτον, αξίζει να φωνάξω πώς ξεπέρασε και τον Ελύτη! Ποιητή σ

Μια αντανάκλαση φωτός είν' ο έρωτας μας... Η ερημιά έχει χαθεί στο μακρινό παρελθόν. Μου πρόσφερες απέλπιδες στιγμές πίστης... Εκείνο το "για πάντα" έμεινε αληθινό στην διαδρομή του πάθους. Λάτρεψα την ευγένεια σου, τα όνειρα που μοιράστηκες μαζί μου, τα μικρά φαναράκια που κουνιόταν στο άγγιγμα του ανέμου. Μια ψυχή μέγιστων συναισθημάτων, Υπήρξες της ευτυχίας το αγκάλιασμα, δίχως προσμονή πια, ένας Άγγελος θαυμάτων,σφίγγει στα χέρια το απόκτημα του... Η Σελήνη θα κρατά πάντα

Δίνουν τα χέρια τηρώντας συμφωνία των υποσχέσεων.  Αρνούνται να ταυτιστούν με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ανέχονται το χθεσινό παιχνίδι  να ονομαστεί συγκυριαρχία, το προωθούν με τόλμη χωρίς προσθήκη πάθους. Δύο δεκάρες η Βιολέτα, Φτου ξελεφτεριά,σπασμένο τηλέφωνο,η συμφωνία διστάζει  να εμπιστευτεί αυτό τον κόσμο. Μαύρο μελάνι,αφήνει  το θλιβερό του αύριο. Η συμφωνία προπορεύεται... Οι υποσχέσεις τίθονται σε αναστολή. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Μη μου μιλάς στον ενικό Δεν επαρκεί το βιαστικό, πρόχειρες αντιδράσεις στης βιάσης το ονείρατο. Βουλιάζει η ανάγνωση... Πνίγονται δόλιες λέξεις, αγρεύουν συναισθήματα προσφέρονται σκιρτήματα. Αλίμονο στις δολερές φράσεις αγνώστων τρελές. Ανώριμες, για άγουρες. Βολεύει ο πληθυντικός... Να τηρηθεί νόμος ορθός! Ακούς καινούρια ρήματα. Γεμίζουν με συνθήματα, τους τοίχους με ονόματα. Μάταια τα ασώματα. Κράτα γερά πληθυντικό... Γεννιέται νέο λεξικό. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Στα δικά σου σεντόνια λέξεις γραμμένες... Σπανίζουν οι κηρομπογιές αλλά αγνοφαίνεται η δική σου ιστορία... Γραμμένη στα κόκκινα και βιαστικά, προσπαθώ να ξεχωρίσω λέξη λέξη. Καθισμένη στο ξύλινο κρεβάτι, προσεκτικά εναποθέτω το ύφασμα, κόντι κόντι, μη μου ξεφύγει η ουσία... Ένα μικρό τζιτζίκι ακούγεται μέσα στην απόλυτη σιγή... Θέλοντας να απομακρυνθώ από τη γνώση, προσπαθεί να με αποσπάσει. Λινό ύφασμα ποτισμένο με συναισθήματα. Παρατηρώ τη σκληρότητα των λέξεων, η τελευταία

Τι κάνεις; Καλά. Εσύ; Κι εγώ καλά. Τι κρύβεις; Τίποτα. Είμαι καλά. Ένα "καλά" για όλα. Για το πόνο στο κορμί, για το πόνο στη ψυχή. Για...

Φόρεσα το καπέλο μου όχι κανονικά. Ανάποδα ώστε να φαίνεται το πρόσωπό μου. Όταν σας κοιτώ να μπορώ να σας κοιτάζω στα μάτια με το δικό...

Χάδι απαλό στο πρόσωπο το αγέρι που σε αγγίζει ρυτίδα ακουμπά γλυκά το νιώθεις δεν σε αφήνει. Στέκεται εκεί ανάμεσα στο μέτωπο περνάει...

Παγκόσμια ημέρα ζώων. 4 οκτωβρίου μία μέρα αφιερωμένη εξαιρετικά στους τετράποδους φίλους μας. Νιώθω ότι δεν είναι η μοναδική μέρα του...

Φτάνει η νύχτα,έρχεται πιο νωρίς πια... Κάποιες μέρες την περιμένω. Ανυπομονώ να τελειώσει το φως και να έρθεις εσύ,το σούρουπο,το...

Οι άνθρωποι δεν αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε. Οι άνθρωποι μαθαίνουμε να πληγώνουμε. Μαθαίνουμε να προδίδουμε, μαθαίνουμε να κοροϊδεύουμε...

Ήρθες κι εσύ.... Με μια γλυκιά μελαγχολία... Στάλες τα τζάμια και τα δάκρυα της βροχής,κάνουν σεγόντο.. Ερημιά, καταχνιά,δίχως αχτίδα...

Οι φλόγες τυλίγουν το κορμί μου... Καίγομαι  και δεν νιώθω τίποτα, μόνο η φωτιά με κάνει να ζω την στιγμή. Δεν πονάω, έχει κάνει την ...

Αγάπη. Μία λέξη, πέντε γράμματα. Η ζωή μας ολόκληρη βασισμένη πάνω σ’ αυτήν. Να πάρουμε, να δώσουμε. Καθημερινή αγωνία για ένα υπέροχο...

Πες μου μία αλήθεια. Έμφυτη η ορμή του ανθρώπου για την αλήθεια που πρέπει να αποτελεί σκοπό στη ζωή μας. Αλήθεια. Αντικειμενική θεώρηση...

Ανθρώπινες σχέσεις, λεπτές ισορροπίες, ευαίσθητες πτυχές. Δοκιμασίες από διάφορες καταστάσεις, είναι αυτές που καταστρέφουν την αρμονία...

Παράξενο το πέπλο που φοράς. Δαντελένιο με κεντίδια αναμνήσεων Μα το θλιμμένο βλέμμα σου αγκάθι ψυχής. Ο καιρός σε σεγοντάρει με την...

Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο του συγγραφέα Γιώργου Παλαιστή. "Αγνώστου Μητρός". Ο συγγραφέας εντυπωσιάζει και καθηλώνει από τις πρώτες...

Κραυγές ακούστηκαν παντού. Η Αφροδίτη δεν θέλησε να ανοίξει ούτε το παράθυρο, ώστε να βγει να δει το αποτέλεσμα της φρικαλεότητας. Πάλευε...