ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΤΙΠΟΤ' ΑΛΛΟ

Δε ζήτησα τίποτ’ άλλο, εξόν μια θέση.

Ένα κάθισμα απλό και λιτό.

Κάτι, που σαν ανοίγω τα μάτια μου από κει, να κοιτώ, ν’ αγναντεύω τη θάλασσα.

Και τα κύματα.

Και τους αφρούς της.

Και την ομορφιά της.

Και η λαχτάρα μου γι’ αυτήν είναι μεγάλη.

Μέσα τρανεύει η ελπίδα μου να την περπατήσω, να τη διασχίσω τραγουδώντας τους παλιούς ναυτικούς σκοπούς.

Να την πλανέψω, εγώ, πριν αυτή μου πάρει το μυαλό με τη βουή της.

Να της αφήσω δειλά στο υγρό κορμί της την ανάσα μου.

Αυτή, που με τον κόπο να την τιθασεύσω, να τη φέρω στα νερά μου, θα βγαίνει με πίεση και λαχτάρα απ’ τα στήθια μου.

Και να γίνω, εγώ, ο σύντροφός της στο ταξίδι της.

Από τη μία γη στην άλλη.

Χωρίς αναπαμό και πισωγυρίσματα.

Και να ‘μαι εγώ, που πρώτος θα λούζω τις άκρες των βουνών και τ’ ακρωτήρια.

Για να μην πέφτουν πάνω τους τα άλλα καράβια.

Για να ζητώ την κατανόηση και την αγάπη τους.

Για να μη χάνονται άλλοι γιοι της γης στην τέρψη τους.

Κι’ η θάλασσα να ‘ρχεται μετά με γλύκα.

Και να κουρνιάζει στις σπηλιές τους και να χαϊδεύει απαλά τα στιβαρά τους βράχια.

Σα να ‘τανε οι ίδιοι παλικάρια με κορμιά αγάλματα. Θάλασσα παντογεννήτρα.

Παντού γεμάτη η ζωή ανάγκη και ελπίδα.

Και ‘γω, απλά ένας εραστής σου..

Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος