Με  την  ελπίδα να  μην  παίζεις. Είναι  η  μόνη  που  στα  δύσκολα  πιστεύει  στη  ζωή.   Σε  άκουσα  να  πικραίνεσαι. Για  ποιόν; Αυτόν  που  τρέφεται  από  την  πίκρα  σου;   Άκυρο.  Μη  πιστέψεις  όσα  ακούγονται  τριγύρω. Υπάρχει   ηχορύπανση.   Σ' αγαπάω.  Μην  κρύβεσαι  από  μένα. Εγώ  είμαι  μόνιμος  οπαδός  σου...  Κων σταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Σα στοιβαγμένα πετραδάκια πλάι στ’ ακροθαλάσσι ξαπλώνουν της ψυχής τα κρίματα. Και προσμένουν.. και προσμένουν, να ‘ρθει το κύμα το τρισκάθαρο και να ξεπλύνει τη σκληρή, την πέτρινή τους ύπαρξη. Και να λάμψουν.. να λάμψουν ξανά στην πρώτη μέρα της ζήσης. Αμόλυντα, καθάρια, γεμάτα ζωή και όνειρα το κύμα που θα ξαναρθεί, απλά να επιβραβεύσει! Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

«…και εξελθών -ο Πέτρος- ,έκλαυσε πικρώς» Αν κάποτε μου έλεγαν πως η ζωή είναι γεμάτη πίκρες, θα γελούσα δυνατά. Αν αργότερα μου έλεγαν το ίδιο, θα μειδιούσα. Αργότερα, πάλι, θα ένοιωθα κάπως αμήχανα. Τώρα, θα έλεγα πως αυτός που το είπε, είχε δίκιο. Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Στο λαμπερό το βλέμμα των παιδιών, λικνίζεται το μέλλον. Γλυκά, σα γέρνει ματωμένο πάνω στη στέρφα γη της Δόξας. Κι’ ευθύς φύεται εκεί ένας κορμός• πολλοί κορμοί, που γυρεύουν τον ήλιο της Λύτρωσης. Μέσα απ’ το λαμπερό βλέμμα των παιδιών που χάθηκαν στο γέρμα. Κ.Γ.Κ. Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Σε μια γωνιά στημένα σε περιμένουν τα ξόβεργα του Έρωτα. Στιγμή ζωής και άγγιγμα στη σκέψη του δεσίματος στο μέλλον. Κοιτάς μακριά, μα τη θολούρα του μυαλού την οδηγεί το δόλωμα. Μια γλυκιά μυρωδιά που κατακλύζει το είναι σου και σε έλκει στα σκοτεινά μονοπάτια της καρδιάς. Πώς ν’ αποφύγεις το δόκανο της παγίδας; Σιγοτραγούδησε της καρδιάς του τον πιο αγαπημένο σκοπό κι αν ακούσεις την ηχώ του, τότε, αλήθεια σου λέω, αφέσου να ζήσεις αυτό που ο Έρωτας γυρεύει να σου δώσει! Κω

17η μέρα στην Κωνσταντινούπολη. Πρωί. Ομάρ με λένε. Ανήκω στους πληθυσμούς των Ελλήνων μωαμεθανών. Η οικογένειά μου, τα τελευταία έξι χρόνια, μετακόμισε στην περιοχή Πέρα, στην Κωνσταντινούπολη. Η αδερφή μου, η Σελίν, είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου. Μετά τη μάνα μου, αυτή είναι που μ’ έφερε στη ζωή. Ο Προφήτης το έλεγε ότι είναι μεγάλη ευτυχία για μια οικογένεια να έχει πρωτότοκο αγόρι, αλλά γενικά να έχει αγόρι. Όμως, χωρίς να νιώθω μειονεκτικά, εγώ θεωρώ

4 Οκτωβρίου: Παγκόσμια ημέρα ζώων. (Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο στους αδέσποτους φίλους μας, που έχουν την ανάγκη και την αγάπη...

Στα μάτια του κόσμου φωλιάζει ο πόνος Μια κραυγή ζει στον αέρα της αγάπης. Κάνε το όνειρο αλήθεια. Σμίλεψε το μέλλον στης καρδιάς τους...

Άρχισα να κατεβαίνω την Ερμού. Ήταν απόγευμα Σαββάτου. Ο ήλιος έριχνε κάποιες κλεφτές ματιές στις χαραμάδες των κτιρίων. Όλα, έμοιαζαν...

1ο Απόσπασμα από τα «ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ» Το ένα φέρνει το άλλο και γίνονται πολλά τα προβλήματα στη σκέψη. Που θα οδηγήσει αυτή η μάζωξη;...

Παφλάζει ο έρωτας της Γης, ροή εγκυμονούσα. Στο Σι ύφεση, στο Ντο, στο Ρε και στων κυμάτων τη βουή, ευδαιμονούσα. Υπέρ των ευγενών ψυχών...

Ποια ομορφιά Ποια ομορφιά σου κλέβει ο χρόνος και ποιο κομμάτι της ψυχής λατρεύει ο πόνος; Ξένος στον κόσμο, στη ζωή, ψάχνει μιαν άκρη...

Βαριά σιωπή στου δάσους τη βουή. Κηλίδες κόκκινες ραντίζουν το χώμα. «Πεθαίνει ο πλανήτης!». Κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα της...

Στα σύννεφα, σαν αετού ματιά, ψάχνω να βρω Εσένα, που χάθηκες μέσα στην ομίχλη. Η δύναμη της αγάπης, είναι ένα έξτρα όπλο μου. Θα σε...

Σαν την αγάπη σου καμμιά΄ το στοργικό σου βλέμμα, να σ’ αγαπώ, ελάχιστη τιμή΄ δικό μου αίμα. Όση φροντίδα και χαρά, όση αντοχή στον...

-Γιόκαμ’; ρώτησε η κυρα-Κώσταινα. -Έλα μάνα, απάντησε ο Γιώργης. Έλα, τι μ’ θες; -Γιώργη μου, ο κυρ-Αναγνώστης είναι βαριά άρρωστος και...

Κωσταντίνος Καραμπερόπουλος Στον καταπράσινο καμβά που τριγυρνά, ωσάν λουλούδι που τα πέταλα, φτερά της, του κήπου φάντασμα, αστράφτει...

Ένα κορμί ζητάει το δικό σου.  Κάτι μάτια,  ψάχνουν το χαμόγελο σου.  Μια αλήθεια γυρεύει την δική σου να βρει.  Και ένα στόμα,  διψάει...

Ειρήνη μάνα των λαών και του Πολιτισμού Μητέρα. Εσύ που δείχνεις την ανάγκη να γελώ, ναι, να γελώ στον ήλιο και το κορμί μου να λυγάει...

Ένα ταξίδι άρχισε στης μνήμης την ανάγκη, για πηγαιμό σ’ ορίζοντες, χτισμένο παρελθόν, φτάνει κι’ έρχεται ξανά στην άκρη του μυαλού μου,...