💕🌹Τού έρωτα η πιο απαλή νότα αναδεύτηκε σαν μυστικός παλμός μέσα στο στήθος μου. Μαζί της άνοιξαν οι δέκτες τής προσμονής, εκεί που οι στιγμές κυλούν ατέρμονα, σμίγοντας το πριν με το μετά, σαν προάγγελμα κάποιας αόρατης –πλην ολόφωτης μοίρας. Στο έαρ τής σαγήνης, όπου οι πλόες των ονείρων χαράζουν ανεμόστρατες στο στερέωμα, είδα την ψυχή μου να αναζητά ανασύσταση · να βρει ξανά διέξοδο μέσα στην αμείλικτη εντροπία των ημερών. Κάποτε, μια ριπή ανέμου πέρασε από πάνω μου σαν

Ψίθυροι, σαν παλιές αγάπες χτύπησαν το τζάμι το πρωί. Ζητούσαν άδεια να εισβάλλουν ξανά στη ζωή μου. Άνοιξα λίγο την κουρτίνα∙ το φως έμπαινε διστακτικά, μαζί του κι εκείνη η γνώριμη αίσθηση πως κάτι από το παρελθόν ήρθε να με αναζητήσει. Στάθηκαν εκεί, στις άκρες της μνήμης, σαν απόηχοι που αρνούνται να σβήσουν. Κι εγώ, μισοξύπνια ακόμη, ένιωσα πως αν άπλωνα το χέρι, θα άγγιζα όσα νόμιζα πως είχα αφήσει πίσω. Μα οι ψίθυροι, όπως οι παλιές αγάπες, είναι λεπτοί και εύθραυστοι∙

Περιδιαβαίνοντας τη μαγευτική άκρη τής ακτής, άφησα τα μουσικά μηνύματα των κυμάτων μιας αφροστεφανωμένης θάλασσας να αδειάσουν το "δοχείο" των κακόηχων σκέψεων στα μελανά κουφάρια των βράχων. Ταξίδεψε κάθε σφυγμός σαν γλαροπούλι στο αλμυρό νερό, γλυκανασαίνοντας αύρα και μικρές στιγμές, ως πολύτιμο δώρο θείας ευλογίας. Το χέρι απλώθηκε και χάιδεψε το σκυφτό αρμυρίκι, ενώ σκεφτόμουν ότι κανένας και τίποτα δεν είναι δεδομένα. Δεν γνωρίζω αν και αύριο θα μπορέσω να ζήσω τις ίδι

💟Μικροί φύλακες άγγελοι περπατούσαν σε χάρτινες γειτονιές. Αστραφτερές φτερούγες άνοιγαν, φτιαγμένες από φως και απέραντους αιθέρες. Με καρδιές από μπλε και λευκό, ζωγράφιζαν τους ουρανούς σε μια μυστική μοναξιά, όπου μόνο τα όνειρα αντέχουν να υπάρχουν. Το πρωί η αυγή τούς αγκάλιαζε με χρώματα χρυσά και οι άγγελοι έστεκαν σε ενύπνια ακινησία. Μα όταν ο ήλιος έτρεχε στη δύση να κρυφτεί, σε ξάστερες στράτες ξυπνούσαν και σάλπαραν πέρα από τον ορίζοντα. Πάνω σε τοίχους γεμάτου

💟Ποιο δρόμο αδιέξοδο χάραξε η ζωή και εκεί που πριν λαμπύριζαν αχτίδες στα μαλλιά σου τώρα η μέρα πια αργεί, άφαντο το πρωί λες και αυτός σταμάτησε ο χτύπος τής καρδιάς σου. Να θυμηθείς...να ξεχαστείς...να τρέξεις, να κρυφτείς και να περάσεις στωικά όλες τις συμπληγάδες παραπατώντας μες στο χθες, μ' άνεμο στο κορμί που θα σε βγάλει ερείπιο στης γνώσης τις κορφάδες. Χρονοπαγίδες ρίζωσαν στους δρόμους τής ψυχής, σε περιμένουν να τις βρεις, απώλειες μετρώντας κι εκεί που πρώτα

🌹✍️Ακόμα ανατέλλεις μέσα μου, ταπεινή φλόγα τού πόθου. Ανασαίνεις στο γαλήνιο ημίφως, εκεί όπου το σώμα σου γίνεται ψίθυρος και το φως αργά, χαϊδεύει τους ώμους σου σαν να φοβάται να σε ξυπνήσει. Τα μαλλιά σου, νήματα τής αυγής, κυλούν πάνω στα σεντόνια σαν σκορπισμένες σιωπές κι εγώ, αιχμάλωτος αυτής τής ανάσας στέκομαι να σε κοιτώ – μην τύχει και χαθεί η στιγμή που αναπνέει εντός σου η αιωνιότητα. Κάθε καμπύλη σου σιγομιλά υπόσχεση, κάθε σκιά σε ακολουθεί πιστά, σαν να σε

Πατέρα δεν έμαθα ποτέ να προφέρω αυτή τη λέξη. Το όνομά σου ήταν πάντα μια σκιά, μια ψιθυριστή παρουσία που ακολουθούσε το βήμα μου χωρίς...

💕 Η εποχή μας χαρακτηρίζεται εποχή τού παραλόγου, τής προχειρότητας, τής πνευματικής ανεπάρκειας, τής υπέρμετρης υποκρισίας. Όλο και...

🌊🌊Ξεχύθηκαν στο πέλαγος θύμησες σαν τα πλοία και ναυαγούς συνέλεξαν απόμαχους θαρρείς, που κάποτε ανάσαιναν αγάπης μεγαλεία και τώρα...

💕🌹Άφησε πίσω τα βάρη που σε κρατούν δέσμιο και προχώρα μπροστά. Σταμάτα να κλαις τις χαμένες ευκαιρίες και άνοιξε την καρδιά σου σε...

Να 'σαι μακριά κι όμως να βρίσκεσαι εδώ, χωρίς να θέλεις τον αέρα μου να πίνεις. Μέσα στης σκέψης μου τις ύπουλες σκιές διαδρομές,...

Σε εκείνα τα περιθώρια της ύπαρξης όπου η σιωπή παίρνει μορφή και η ακινησία γίνεται πλέον συνείδηση, περπατώ μέσα σε λίθινους διαδρόμους...

Το μεγαλύτερο βάρος μιας ψυχής μετριέται από τις θλίψεις, τις ελπίδες και τις στιγμές ευτυχίας που πέρασε. Δύο από τις μεγαλύτερες πληγές...

✨Κάθε φορά που σκέφτομαι μέχρι ποιο σημείο μπορώ να φτάσω, ο νους θα ανατρέχει εκεί από όπου ξεκίνησα. Θα ανακαλύπτω τις κρυμμένες μου...

Σε παρακολουθούσα καθώς κατέβαινες τη μεγάλη ξύλινη σκάλα. Κρατούσες στα χέρια σου μερικά βιβλία και μια κούπα αχνιστό τσάι. Το δικό μου...

Ποιο δρόμο αδιέξοδο χάραξε η ζωή και εκεί που πριν λαμπύριζαν αχτίδες στα μαλλιά σου τώρα η μέρα πια αργεί, άφαντο το πρωί λες και αυτός...

Όταν θα πέσει η αυλαία τής ημέρας και η νυχτιά κλείσει απαλά τα βλέφαρά σου, θα πάρεις την αγάπη μου κοντά σου κι η κάθε σκέψη μου θα...

✨💫Ξημέρωσε και σβήσαν οι εικόνες, κάπου στη νύχτα χάθηκαν κι αυτές. Οι ώρες σού φανήκανε αιώνες πίσω από ανύπνωτες σιωπές. Η μέρα το...

✨💞Απόψε μέρωσαν οι λέξεις δεν τρέχουν πια σε άγονη γραμμή. Απόψε κόπασαν οι σκέψεις δεν ψάχνουν να 'βρουν το πώς, το γιατί. Απόψε...

Κάπου εκεί, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, εναρμονισμένα δένονται οι ψυχές. Δεν ζητούν, δεν απαιτούν, δεν υπεκφεύγουν, δεν φυγομαχούν....