ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΙΩΠΗΣ Επτά χρόνια ήμασταν πιασμένοι στα δίχτυα του φόβου και της σιωπής Το στόμα μας ήταν κλεισμένο ερμητικά μα φώναζαν οι πληγές στο σώμα μας και το άλικο αίμα των ονείρων μας Οι πόθοι μας για τον άρτο τον επιούσιο, για την ελεύθερη ζωή και την αδέσμευτη παιδεία κείτονταν ακίνητοι στο πεζοδρόμιο των χαμένων ημερών μας χωρίς κανένα σημάδι ανάστασης επάνω στο πληγωμένο τους κορμί Επτά χρόνια ήμασταν

Βύζαξα λαίμαργα την αιώνια νύχτα Σταμάτησα με τα χέρια μου τις ηλιακές καταιγίδες για να μην κάψουν τα όνειρα μου Άνοιξα με τα δόντια μου...

Μέσα στου Σύμπαντος την σιωπηλή οχλοβοή και τις εκτυφλωτικές λάμψεις των άστρων σε συνάντησα Σαν πλανήτη γεμάτο υποσχέσεις για μια νέα...

Φυλακίστηκα γι' άλλη μια φορά στ' απόκοσμα όνειρα μου Εκείνα τα όνειρα που σε βαστούν γερά μέσα στην αγκαλιά τους χωρίς να σε αφήνουν να...

Όλα στο διάστημα είναι ένας σιωπηλός θόρυβος χωρίς τέλος Ασυναίσθητα πλοηγώ το αστρόπλοιο μου μ' εκκωφαντικό ήχο Όλες οι ημέρες μου είναι...

Ο έρωτας μου για το Σύμπαν επηρεάζεται πάντα απ’ τις ελλειπτικές τροχιές των ουρανίων σωμάτων και των αδέσποτων ονείρων μου Με ιλιγγιώδη...

Ποιός ηλιακός άνεμος σ’ έσπρωξε σε αυτόν τον άγνωστο πλανήτη ουράνιε Οδυσσέα; Πόσα παθήματα σέρνεις μαζί σου; Πόσων εμπειριών σου το...