Χαραγμένος Σταυρός

Βύζαξα λαίμαργα την αιώνια νύχτα

Σταμάτησα με τα χέρια μου

τις ηλιακές καταιγίδες

για να μην κάψουν τα όνειρα μου

Άνοιξα με τα δόντια μου ρωγμές

στους ορίζοντες του απείρου

Έκρυψα την προσδοκία

για ένα διαφορετικό κόσμο

στον ομφαλό της μικρής μου ζωής

Μίλησα με τους αφιλόξενους μύθους

του Σύμπαντος,

ελπίζοντας να κρύψουν

τους θησαυρούς τους

στα βάθη της ύπαρξης μου

Έκλεισα τα μάτια μου

κι έγειρα στο στέρνο

της αιωνιότητας,

πιστεύοντας πως οι φωνές

που άκουγα στα βάθη του μυαλού μου

ήταν το κάλεσμα

των νέων προορισμών μου

Ύστερα αφυπνίστηκα

και άρχισα να πλοηγώ

το αστρόπλοιο μου

ανάμεσα από κομήτες

και αστεροειδείς,

ενώ μαύρες τρύπες πάλευαν

να ρουφήξουν την ομορφιά

των απόκοσμων ταξιδιών μου

Στο μειδίαμα των αστεριών

φυλάκισα τις υποσχέσεις

για κόσμους που αλλάζουν

μέσα στην αόρατη ροή των εποχών

Ο μύθος μου έγινε θρύλος,

υπακούοντας στην απείθαρχη, αιώνια αλήθεια

Έτσι ταξίδεψα σε ουράνιους τόπους

που έχουν χαραγμένα στο κορμί τους

τα σύμβολα του πρωτόγνωρου

και της απύθμενης γνώσης

και σκάλισα τη μορφή μου

επάνω στον σταυρό του χρόνου,

βαστώντας σφιχτά στις φούχτες μου

τους πιο ενδόμυχους μου πόθους

(Ποίημα απ' την ανέκδοτη συλλογή μου ΜΝΗΜΕΣ ΕΠΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ)

Χρήστος Ντικμπασάνης