Κόμπο έδεσα τον πόνο να ξαναβρώ τη χαρά κι έσυρα έναν τόνο, στης θάλασσας τα βαθιά νερά! Ωχ και σήκωσε ένα κύμα, πως φοβήθηκα παιδιά και της είπα είναι κρίμα, πάντα να πονάει η καρδιά! Θάλασσα μου πάρε τον στη δικιά σου αγκαλιά, με μπουνάτσες, με φουρτούνες, μη γυρίσει πίσω, όπως παλιά. Αχ και λέω Παναγιά μου, κάνω όλο μία ευχή, πρόσεχε όλον τον κόσμο πόνος να μην ξανάρθεί! Νίκη Σιγάλα

Αγάπη μου, σε έφεραν κύματα του Αιγαίου, η καρδούλα μου, του ονείρου μου η πιο ωραία. Εγώ βάρκα αρμενίζω, γλάροι κάτασπρα πουλιά, το Αιγαίο να γυρίζω να σε έχω αγκαλιά. Έχω ήλιο αναμμένο, σύννεφα να τρέχουνε, το φεγγάρι μου καντήλι, τρέλα όλα έχουνε. Και η θάλασσα γαλάζια, κύματα, άσπρος αφρός, Αχ, θα είμαι όλων άξια μάτια μου, σαν σε θωρώ. Έλα, κι ο ήλιος βασίλεψε χάνεται η χαρά μου. Από την αγκαλιά μου έλειψες, αγάπη στα όνειρά μου. Δεν μπορώ να ζήσω δίχως, αυτό το φως που

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι οι εντυπώσεις και τα συναισθήματα, πεζοπορώντας στην εξαιρετική, σχεδόν μυθική, χαράδρα του Κεραμιδιού; Ήταν μια εμπειρία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ένα αληθινό ταξίδι στα «Πατήματα του Πάνα». Ακολουθήσαμε τα αχνάρια του θεού της φύσης, αλλά και του Κωστή, μέσα σε ένα δάσος που έμοιαζε να έχει βγει από παραμύθι. Η ομίχλη ήταν ο πρώτος, μυστήριος, συνοδοιπόρος μας, αγκαλιάζοντας τα πάντα και δίνοντας μια απόκοσμη γοητεία στο τοπίο. Και τότε,

Ήταν μικρό γυαλιστερό, σαν αστέρι στο λαιμό. Του το 'χες δώσει μια βραδιά, σ' ένα παλιό λιμάνι. Είχες πει πως αν χαθεί μες στο σκοτάδι...

Μες τη καταχνιά και στη μαυρίλα της ζωής υπάρχει για τον καθένα μας μια όαση που σε ξεδιψάει, σε κάνει νά νιώθεις όμορφα σου δίνει...

Μη μου θυμώνεις μάτια μου που όλα γύρω μου τα στολίζω με ομορφιές... Έμαθα να ζωγραφίζω με τα μάτια μου. Έμαθα να ποτίζω τα γύρω μου με...

Καθώς ο ήλιος βασιλεύει χρώματα σκορπάει παντού και ένα ταξίδι ξεκινάει πάλι του γυρισμού. Παίρνω μαζί μου ομορφιές μες στο σακούλι...

Φεγγάρι μου! Φυσάει ο αγέρας την πρωινή δροσιά, Μάνα στεριά θάλασσα στα όμορφα νησιά. Φεγγάρι μου ! Κόρη μικρή του αιγαίου γλυκιά ...

Όμορφη κόρη του αιγαίου γλυκιά μου απανεμιά Φως σκορπίσε στο κόσμο η κάθε σου ανασεμιά. Στολίδι παιχνιδιάρικο Του Αυγούστου το φεγγάρι...

Σε αυτή τη γειτονιά που ανθίζουνε λουλούδια Έλα και άκου τι θα πουν.. για τσις όμορφες τραγούδια... Έλα και κάνε μια στροφή Μάτια γλυκά ...

Το παράθυρο άνοιξα και με φορά άνεμος μπήκε στο δωμάτιο και άλλαξαν όλα μέσα. Τα χαρτιά απ το γραφείο μου σκορπίσαν σα να ήταν ...

Μου μιλάς για τη θάλασσα. Σου μιλώ για τα βουνά τα ψηλά τα απάτητα Εκεί που ο ήλιος κάνει σεργιάνι κι η ματιά μας , μόνο φτάνει. Μου...

Όποιο ταξίδι κι αν διαλέξεις όποια στεριά κι αν περπατάς Κοίτα μπροστά κι όλο προχώρα πίσω σου μη ξανακοιτάς. Κάνε τον ήλιο φίλο και...

Τη ματιά σου αναζητώ, κάθε που χαράζει η ημέρα, να μου πει της ζωής καλημέρα. Κι όταν ανέβει ψηλά, η δικιά σου ματιά,στην καρδιά...

Πέρα από τη θάλασσα Εκδόσεις Κούρος Τον ήλιο κάλεσα χρυσές αχτίδες να μου δώσει και με αυτές τα μονοπάτια της καρδιάς να κεντήσω....

Μέσα από στάχτες πως ξανά να γεννηθούν σπέρματα της γης. Ζωή που έλαμπε φώναζε τραγουδούσε πονούσε μα δεν λιγούσε. Προδομένα όνειρα ...

Μες στα δικά μου τα σκοτάδια πάντα έρχεσαι και με ένα σου βλέμμα ξαναστήνομαι στα πόδια μου γιατί ποτέ μου δεν ξεχνώ τα λόγια σου....

Σαν έρημο πουλί σαν χελιδόνι που χτίζει τη φωλιά μακριά από τον τόπο του κι αν τα όνειρα έγιναν κομμάτια ήρθαν τα κύματα και τα ένωσαν...

Πές μου, που πήγε η ξεγνοιασιά που είχαν τα παιδιά; Η έτσι λέγαν οι μεγάλοι Πέσμου πότε ένιωσαν ελεύθερα τα παιδιά; Τους έχτισαν ...

Γίνεται ο χρόνος ποταμός - όλο και ξεμακραίνει... Αντρειεύει ο πόνος μου πιο τρανός και μες την καρδιά βαραίνει. Βρήκε απόσκιο...