Πόσο άδικο...

Πόσο άδικο

να δρα κατά βούληση

ο Έρωτας με το τόξο του

και το κατά παραγγελίαν

να πρέπει να το πετύχω

με ανεπαρκή μέσα

όπως μια χάρτινη σαΐτα

που πάει όπου την ωθεί κατά λάθος

το τρεμάμενο χέρι μου

ή όπου φυσάει ο άνεμος.

Πόσο άδικο

να μη με συμβουλεύει

κι εμένα ένας μάντης

πώς να φτιάξω πέρασμα σε μια καρδιά

που για πάντα ανοιχτή θα την κρατήσει,

τι περιστέρι να στείλω,

με ποιο καράβι να διασχίσω

τις συμπληγάδες πέτρες της•

είναι που δε μου αρέσουν και τα πονηρά κόλπα

να εισχωρούσα με έναν δούρειο ίππο.

Πόσο άδικο

να δίνει ζωή σε ένα άγαλμα η Αφροδίτη

για να εκπληρωθεί ο έρωτας του γλύπτη μαζί του

κι εσύ –άνθρωπος ήδη ζωντανός–,

παρόλο που δε χρειάζεται να πάσχεις

από το ίδιο βάσανο

για να μπορείς να νιώσεις τον άλλον,

να στέκεσαι σαν ένα κομμάτι μάρμαρο

μπροστά στην αγάπη που ολόψυχα σου δίνω

και τις μυθικές διαστάσεις της δε σου κρύβω.

Γιώργος Τσιβελέκος 🌹