Πυρωμένα κάστανα... Γιώργος Τσιβελέκος/Βασιλική Κώνστα 🌹

*Το παρόν ποίημα γράφτηκε από κοινού

–εξ ημισείας και εξ αδιαιρέτου–

με την ομότεχνη φίλη Βασιλική Κώνστα

στα πλαίσια πρόκλησης συν-δημιουργίας...

Με κοίταξαν βαθιά στα μάτια

δύο πυρωμένα κάστανα

– διαπεραστικό το κάλεσμά τους∙

ένας ήχος απόκοσμος,

άδοτος όμως, εσωτερικός.

Μου γέννησαν την επιθυμία να τα φιλήσω ευλαβικά,

να αναζωπυρώσω τη φωτιά τους

και να την κάνω να παραμείνει για πάντα αναμμένη∙

καμία αντιπυρική ζώνη να μη σταθεί ικανή

να ανακόψει το σαρωτικό πέρασμά της σε όλη μου τη χέρσα έκταση.

Ήθελα να περπατήσω πάνω τους με ξυπόλυτα πόδια

κι έπειτα να ρίξω βουτιά για να κολυμπήσω μέσα στη λάβα τους

μέχρι αυτή στη θάλασσα να βυθιστεί και να σβήσει,

οπότε και με άλιωτο δέρμα θα έβγαινα και πάλι στη στεριά

για να ενεργοποιήσω ξανά το ηφαίστειό τους.

Την ονειρευόμουν αυτήν την πυράκτωση

ολάκερες μέρες και νύχτες χρόνια τώρα

που βάδιζα πάνω σε καρδιές από πάγο

και ακροβατούσα στο χείλος ενός απότομου γκρεμού,

γεμάτου αιχμηρούς βράχους και σταλαγμίτες.

Εγώ, όμως, τον φανταζόμουν φτιαγμένο από άλλα υλικά∙

από ελπίδες κατακόκκινες και λαμπερές

σαν τα διάπυρα μάτια σου

που δεν ήξερα αν θα αντίκριζα ποτέ μου

κι όμως και μόνο στη σκέψη με έκαναν να κρυώνω λιγότερο.

Ζητούσε η ψυχή και το σώμα

ζεστασιά, κάψιμο, πυρπόληση,

στάχτες αναγέννησης,

για να σταθούν πυρίμαχα

εμπρός στα επόμενα λάθη.

Γιώργος Τσιβελέκος 🌹

Βασιλική Κώνστα 🌹