Εξομολόγηση...

Κάθομαι σιωπηλή κοιτώντας την απεραντοσύνη σου.

Μοιράζομαι μαζί σου όσα το στόμα δεν μπορεί να πει αλλού.

Δεν φέρνεις αντιρρήσεις μόνο ακούς.

Οι σκέψεις, οι λέξεις αβίαστα ρέουν.

Ευλογημένη η ύπαρξή σου!

Οι λυγισμένες ψυχές βρίσκουν απάγκιο.

Εχω ουρλιάξει σε σένα από πόνο, πίκρα, προδοσία, εσύ μου άνοιξες την αγκαλιά σου.

Διάφανες οι προθέσεις σου!

Στα σμαραγδένια χάδια σου με τύλιξες,   με παρηγόρησες, πνοές, θυμός, ένα χάδι ακόμα!

Και να την η γαλήνη!

Δεν  παραπονιέσαι για τις οργισμένες υπάρξεις που σε κτυπούν,

για τις απελπισμένες 

τις ματωμένες γεμάτες απόγνωση καρδιές, 

κρύβεις τα μυστικά μυρίων.

Ιώδιο, αλάτι, οι αισθήσεις μου χορεύουν στο ρυθμό της απόλυτης ευτυχίας!

Ζωή δεν σε φοβάμαι!

Η λύτρωση μου! 

Η μάγισσά μου!

Η θάλασσα μου εσύ!

Εύα Αλιβιζάτου 🌹