"Εγκεφαλική άνθιση"

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα πυκνό δάσος, που δίπλα του απλωνόταν μία μικρή λίμνη. Απλωνόταν τόσο πολύ που άγγιζε την γη, που πάνω της στεκόταν ορθό το άγριο γρασίδι.

Τεντωνόταν τόσο πολύ που άγγιζε την ρίζα ενός μικρού μπουμπουκιού!

Το αγκάλιαζε σαν βρέφος να το προστατεύσει, να το ταίσει, να το δροσίσει!

Ένα μικρό άνθος ασπρουλιάρικο αδύναμο κορμάκι εκτεθειμένο σαν ριπίδιο, μπρος στις ορέξεις του ανέμου.

Μόλις άρχισε να ρίχνει τα άσπρα του τριχάκια σαν να βγάζει τα πρώτα του δοντάκια!

Ορφανό προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα, μόνο το θείο νερό βυζαίνει μόνο τις στάλες πιπιλίζει!

Κοντό και άσχημο άφυλλο ξεθωριασμένο μειονεκτεί.

Όλα τα πλάσματα του δάσους το χλευάζουν, παραδίπλα στεκόταν μια μαργαρίτα όμορφη χαμογελαστή.

Είχε πέντε μεγάλα φύλλα κατάλευκα που γυάλιζαν στο φως σαν πετράδια, ένα μίσχο κατακίτρινο σαν χρυσόσκονη φωτιζόταν εκτυφλωτικά!

-Καλημέρα στην ασχήμια του δάσους πως είσαι έτσι και ντροπιάζεις όλο το δάσος δεν έχεις καμία δουλειά να βρίσκεσαι ανάμεσα μας και συγκεκριμένα ντροπιάζεις όλο το φυτικό βασίλειο.

– σε παρακαλώ μην μου μιλάς με αυτόν τον τρόπο με πληγώνεις αποκρίθηκε εκείνο. Ακόμα πιο δίπλα υπήρχε μια βιολέτα με ροζ αποχρώσεις κομψή και λυγερή. Άκουγε τα πάντα και τότε συμπλήρωσε.

– μην του μιλάς αυτό δεν καταλαβαίνει όση έχουν αυτοί την γελοία εμφάνιση δεν μπορούν να φτάσουν τους άλλους.

Το μικρό μπουμπούκι ένιωθε μια πικρία που το έκανε να νιώθει ενοχές για όλα όσα άκουγε.

Ένιωθε μόνο και στο περιθώριο που ήταν μόνο ένιωθε και εκεί. Κοιτούσε την απέναντι αμυγδαλιά που ήταν πανέμορφη εντυπωσιακή, με τα χρώματα της λουσμένη στους τραγανούς καρπούς.

Και ζήλευε.

– Αχ και να είχα συλλογιζόταν έστω και ένα τόσο δα μικρούλι κλαδάκι από τα δικά της ζηλευτά κλαδάκια. Έστω και το πιο μικρό.

Θα ομόρφυνε λίγο την ασχήμια μου. Όμως μέσα του βαθειά ήξερε κατά βάθος ότι κάτι αξίζει, ήθελε τουλάχιστον να το πιστεύει και να ελπίζει.

Άρχισε να πονά το είχε πιάσει πόνος αφόρητος, τότε κοίταξε το άμοιρο και αδύναμο σώμα του που είχε βγάλει αιχμηρές οπές.

Μερικά μεγάλα αγκάθια ξεπετάγονταν εδώ και εκεί τα μαχαίρια της ψυχής του κόβανε την σάρκα του, αλλά η αιμορραγία κυλούσε μέσα του. τότε τα δάκρυα του μούσκεψαν το γρασίδι.

Καθώς χάζευε την μακριά κόμη των γιασεμιών με τα μικρά διαμαντάκια, το άρωμα τους του χάιδευαν τα ρουθούνια!

Και σκεφτόταν να μπορούσε να τα αγγίξει και να σκαρφαλώσει επάνω τους, και να μαζέψει τους θησαυρούς τους.

Έλεγε – στων γιασεμιών την άκρη κρύβεται ο παράδεισος!

Όλα τα ζώα που περνούσαν δεν γύριζαν να το κοιτάξουν τους ήταν αδιάφορο, και ο πόνος συνεχιζόταν και τα αγκάθια όλο και τρυπούσαν το κορμάκι του. και αυτό ονειρευόταν να μπορούσε να σαλπάρει τις σκοτεινές νύχτες πάνω στο φεγγαρένιο μονοπάτι, όπου κανείς δεν θα μπορούσε να το αντικρίσει και να νιώσουν την απέχθεια του. να μπορούσε να βρεθεί σε άλλα μέρη σε άλλη γη όπου κανείς δεν θα το πλήγωνε, όπου κανείς δεν θα κρίνει μόνο από αυτό που βλέπει.

Όπου ίσως να έκανε τα όνειρα του πραγματικότητα και να μπορούσε να αποδείξει σε όλους την διαφορετικότητα του. απλώς ονειρευόταν απλώς ήλπιζε ότι θα. Τότε μια μέρα όπου ο ήλιος έλαμπε πιο πολύ από ποτέ και φαινόταν τόσο χαρούμενος άρχισε να επεκτείνει τα χέρια του τα ακτινωτά, και ένα από αυτά άρχισε να κουνάει το μικρό άνθος.

–ξύπνα του είπε. Σήμερα είναι η μέρα σου να αποδείξεις τι πραγματικά κρύβεις μέσα στην καρδιά σου. –καλέ μου ήλιε τι ζητάς από μένα να κάνω; -άσε με να μπω μέσα σου να εισχωρήσω μέσα από τα αγκάθια σου και να ανακατευτώ με το κόκκινο αίμα σου να φτιάξω το μίγμα της αγάπης.- εντάξει ήλιε μου όπως είσαι και εσύ μοναδικός κάνε με ένα από το κομμάτι σου.

Τότε το άνθος ψήλωσε τα δεσμά που το κρατούσαν έσπασαν, βγήκε σχεδόν όλο από την γη που το κρατούσε φυλακισμένο. Έγινε καταπράσινο πιο πράσινο και από το γρασίδι! Μέσα από τα αγκάθια του έβγαιναν φύλλα αμέτρητα ριγωτά, ένιωσε να τα τινάζει ένιωθε ότι έβγαλε φτερά έτοιμα να πετάξει μακριά! το αίσθημα της ελευθερίας το κυβερνούσε!

Τότε ένιωθε σαν πλοίο που βουλιάζει να πλημμυρίζει το μίσχο του! βάφτηκε κατακόκκινο άνοιξε έσπασε σε κομμάτια σαν ώριμος καρπός και το άρωμα του μύριζε όπως μυρίζουν όλα τα λουλούδια μαζί! Πανέμορφο ανάρπαστο θεάρεστο!! Με περίσσιο κάλλος όπου άλλο δεν υπήρχε.

Ένα λουλούδι γεμάτο πάθος για ζωή!

Ένα λουλούδι αγάπη για όλους και όλα! Ένα τριαντάφυλλο όπου όλοι γύρω του το θαύμαζαν!

Έγινε ο βασιλιάς των λουλουδιών! Τότε όταν ο ήλιος χάθηκε έδωσε την διαταγή στο φεγγάρι να συνεχίσει το έργο του. το νερό της λίμνης προχώρησε το κράτησε από τα ριγωτά του φύλλα για να μην τρυπηθεί, το έσπρωξε ένα σύννεφο κατέβηκε από τον ουρανό.

το ανέβασε πάνω και τότε η μαγεία του το μεταμόρφωσε σε χάρτινη λευκή βαρκούλα, και έριχνε το αμυδρό φως του επάνω στα κυματένια νερά της λίμνης. Το τριαντάφυλλο μεταμορφώθηκε στην τριανταφυλλένια ένα κορίτσι θεόπνευστο χαρισματικό, με κατακόκκινα μαλλιά ντυμένο με λευκό χιτώνα και χέρια αγνά να δοξάζουν τον πλάστη τους.

Τότε βρέθηκε σε ένα συννεφένιο κάστρο όπου έπαιζαν πολλά παιδιά ανέμελα, τότε τα φύλλα και τα αγκάθια χάθηκαν δυο φτερά χτυπούσαν στην καρδιά της που παλλόταν στο ανοιγόκλειμα τους. Και τότε κατάλαβε πόσο ευτυχισμένη ήταν σε έναν κόσμο μακριά από τα ψεύτικα και τα προσποιητά!

Σε έναν κόσμο που κανείς δεν σε κρίνει που δεν σε καταδικάζει και δεν σε τοποθετεί πάνω σε λανθασμένα πρότυπα και δεν σε βάζει πίσω από γυάλινες φωτογραφίες!

Κατάλαβε ότι όποιος πιστεύει στον εαυτό του ποτέ δεν αφήνει την ροή των πραγμάτων να τον παρασύρει. Και ότι οι διαφορετικότητα των ανθρώπων ανήκει σε σκαλοπάτια. Αλλά μερικοί φτάνουν πιο ψηλά γιατί όσα αγκάθια και να κρύβει η ψυχή τους τόσο πιο πολύ δύναμη κρύβουν, και γίνονται πιο πολλά σκαλοπάτια και αγγίζουν τα θεϊκά δώρα.

Και πάνε στην γη όπου αγαπά και δέχεται την διαφορετικότητα τους στην γη των αγγέλων όπου εκεί ο ουρανός τους έχει στο κέντρο του!

Γερασιμούλα Παναγιωτοπούλου 🌹