Γιατί κάθε τέτοιο σενάριο γρήγορα εκτυλίσσεται σε επίλογο  με τελευταία στιγμή μιά τελεία ; Ήταν κάποιες στιγμές εξαίσιες, που για μας μόνο θέλαμε να κρατήσουμε και να χαρούμε σε χρόνο εναλλαγών αυγής και νύχτας. Κι απόψε το βραδάκι ξανασμίξαμε στο μπαρ της Ρόζας πίνοντας κόκκινο κρασί, μ' ένα φως παράξενο στα μάτια γύρισες ξαφνικά κι αυθόρμητα, μου ψιθύρισες, μωρό μου ... Ίσως να 'ταν το κόκκινο κρασί, η θαλπωρή , η ανοιχτή αγκαλιά της παραλίας , η εφηβική καρδιά που κρύβουμ

Από βιτρίνα μαγαζιού σα να 'χες βγει, κούκλα σωστή. Σε θαύμαζε το πλήθος κι ο έρωτας επίσης που, δειλός κι αμήχανος, κοντά μας με προφύλαξη ακολουθούσε . Άνοιξες την πόρτα του αμαξιού και μπήκες κι ένα άρωμα εξωτικό γέμισε τον αέρα, στα κλεφτά ένα γλυκό μου χάρισες χαμόγελο, κι έναν πονηρό μορφασμό μ' ερωτικό υπονοούμενο,  μα ο δειλός ο έρωτας έκανε πως δεν είδε. Μ' ένα αστείο μου,γλυκά γελώντας γέρνεις κοντά μου και ψιθυρίζεις, πάμε παραλία στο δασάκι εκεί που κάνει πιάτσα κ

Κοντά στα μεσάνυχτα γλιστρώντας με προφύλαξη σε μισοσκότεινα στενά με υπόκωφους ψιθύρους, φαντάσματα και σειρήνες δεμένες μ' αόρατες αλυσίδες στυγνών κουρσάρων, ο Ορφέας κατεβαίνει με πλήρη διαίσθηση στο τρισάθλιο υπόγειο. Εκεινη θεωρεί σε μι' άκρη με άμετρη "δόση", πετρωμένη, θύμα ανόσιων πνευμάτων που παίρνουν κι αυτουνού το νού και στραγγαλίζουν την φωνή του ... Η αχώριστη κιθάρα του στα χέρια τώρα αχρείων. ( Ένα μικρό πόνημα για μιά αληθινή ιστορία του 2005 αφορά μια κοπ

Στου μώλου το τσεπάκι λίγο στάθηκα, τις αγωνίες να μετρήσω της ψυχής μου, μα οι ώρες κρέμασαν σαν ρούχα τις κακίες τους, πάνω στους ώμους της πολύβουης ζωής μου. Θυμάμαι τ' όνειρο να λούζεται στα μάτια μου, παιδί εγώ μα πίσω μου έτρεχε το χρέος, πάλεψα, με μύριους κύκλωπες μετρήθηκα κι όταν μεγάλωσα το παράπονο είχε σκουριάσει πια απ' το δάκρυ. Βγήκα απ' τις πλάνες που με ντύσανε οι καχύποπτοι, έκαψα τους μύθους που με θέλανε σατράπη, έριξα την ζαριά στης άνοιξης την πλάτη,

Σήμερα στο χωριό των γονιών μου που δεν έζησαν εδώ, απλά γεννήθηκαν εδώ, ο γιος μου Βασίλης δημιούργησε κι οργάνωσε για πρώτη φορά στην ιστορία του χωριού λειτουργία μνημόσυνο υπέρ πεσόντων, που υπήρχαν κι από το χωριό πεσόντες, και κατάθεση στεφάνων. Το χωριό έχει μια ιστορία εκατόν πενήντα χρόνων περίπου αλλά ποτέ δεν έγινε μια γιορτή - κατάθεση στεφάνων για τους πεσόντες και χρειάστηκε ένας Βασίλης που δεν έζησε ποτέ εδώ, που δεν έχει τίποτε δικό του εδώ να έρθει, να πλ

Εδώ , θα περιμένω ανέμους ούριους να γυρίσουν τη φτερωτή σου, ν' ακούσω το τραγούδι σου στολισμένο με στίχους που φτιάχνουμε αινίγματα. Εδώ , σε πέτρες σαν κι αυτές θα γράψω τ' όνομα σου , να έχουνε να παίζουνε πεντόβολα οι ώρες όταν θα ξαγρυπνάνε. Εδώ, που η φθορά τρομάζει, τώρα άφθαρτο θρόνο σου ετοιμάζει, γιατί κι αυτήν την μάλωσα κι αμέσως γνώμη άλλαξε και τώρα προσπαθεί ν' ακούσει το τραγούδι σου , να λύσει το αινιγμά σου. Εδώ , σ' όσους δεν εμάλωσα έδειξα την πληγή σου

( ..αφιερωμένο ..) Στιγμές που μας γέμιζαν κάποτε, τότε που όλα φάνταζαν όμορφα, ιδωμένα για πρώτη φορά, στιγμές με χαμόγελα κι υποσχέσεις! Σαν μολυβιές μένουν τώρα ξεθωριασμένες στ' άγραφο προσωπικό μας ημερολόγιο. Οι στιγμές που θ' άλλαζαν την ζωή μας χωρίς συνέχεια έμειναν μ' αποσιωπητικά... Σήμερα , λέμε , είναι η πρώτη μέρα της νέας ζωής μας π' απομένει. Κι όσο κι αν φαίνεται καινούργια σε στιγμές παλινδρομεί αμφίρροπες που λήγουν πάντα σ' ερωτηματικά... Νικόλας Ζαχαρ

Σε περίμενα τις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα, έριχνα φύλλα ελιάς στο αναμμένο τζάκι να κριτσαλίζουν στην φωτιά , παραμονές Χριστούγεννα...

Και πού αλλού να θέσω την ζωή μου παρά στων ανέμων το έλεος όταν από τις στιγμές των ερώτων πολυχρόνια έδρεψα και σε λεωφόρους με...

Στα όρια της πόλης πέρα από το λιμάνι ο νυχτερινός δρόμος με την απόκοσμη δενδροστοιχία , τα σπιτάκια με τις πόρνες και το σπάνιο...

Οβιδιακές μεταμορφώσεις αναπολώ μεταλλαγμένων προϊόντων αβέβαιου μέλλοντος σε μουσείο κέρινων ομοιωμάτων. Γιατί εσύ ξάφνου πήρες το...

Αυτοφιλοσοφούσα βλέποντας τον άρχοντα να ψάλει, ..ταύτιζα μες την φαντασία μου την φιλοξενία - υποδοχή του Νέστωρα προς τον Τηλέμαχο, εδώ...

Σ' ένα περίεργο δειλινό σε βρήκα γυμνή να προσπαθείς να παίξεις άρπα με τα συρματοπλέγματα. Περίεργο αλλά ο ήχος ταίριαζε με της φύσης...

Πως να σε θωρήσω ουρανέ, πως τα πόδια μου να σύρω απ' την γη και να βαδίσω στο άγνωστο; Με πρόσωπο και χέρια λερωμένα πως να σταθώ...

Τα χρόνια έτρεχαν σαν λαφιασμένα άλογα καρτερούσαμε κάπου να σταματήσουν, να μας αφήσουν λίγο στον εαυτό μας ν' αναπολήσουμε τον χρόνο...

Αυτό το ρόπτρο το χρυσό, το σκαλισμένο χέρι, κοσμούσε πόρτα παλιοκαιρινή, στραφτάλιζε, αγέρωχο. Καθώς περνούσα απ' το σοκάκι ενός χωριού...

Ακούω το κύμα να σκάει στα βράχια, την σιωπή, να σκίζεται από τις οιμωγές της πληγωμένης μου καρδιάς, τις φωνές του στοιχειωμένου έρωτα...

Κι εσύ που τώρα το διαβάζεις ... δεν είναι όλα εύκολα... "delete and replace" ... οι σχέσεις δεν είναι αρχεία, οι καρδιές δεν έχουν...

Του ρολογιού το εκκρεμές και της κιθάρας οι χορδές, (αρμονία και ρυθμό προσφέρουν) , ..... σπάζουν με ήχο την σιωπή και...

Προσπάθησες αλλά δεν τα κατάφερες, πως να μπορέσεις απ' αυτήν την οπή να περάσεις και να βγεις στο μικρό μου σύμπαν Ήσουν μαθημένη να...