Χαράζει...

Φυσάει ενα κρύο αεράκι βραδινό

Σε μια νύχτα χειμώνα χωρίς γρύλους,

Πλανιέται σαν κύμα βραχνιασμένο μακρινό

Ισχνό γάβγισμα ενός σέρτικου σκύλου.

Αγέρας αγύρτης, τέκνο δίνης,παγωμένος Τυλιγμένος κουβάρι μες στους ουρανούς

Σ' ομίχλες παλλει το φως μες στο θάμπος κρυμμένο ,

Σαν καμμένο δάσος απ' τους κεραυνούς.

Τα όρια ενός φέγγους χαράζει η γραμμή

Ανταλλάσσεται φως μαζί με τα σκοτάδια

Σαν μια εργασία που τελειώνει το πρωί,

Σαν η μέρα με τη νύχτα να αλλάζουνε βάρδια .

Προσμένω να μπει ανατολή μιας νέας αρχής

Να ' ρθούν μέρες πολύχρωμης ηλιαχτίδας

Να δω καθαρά το προσωπάκι της αυγής,

Ν' απλώσει διάπλατα το κορμί της ελπίδας.

Ξεκινάει η σελήνη, για φευγιό βάζει πλώρη

Σε ουράνια πελάγη πονηρά εχάθη

Αργά περπατά, σιγά σαν μια γεροντοκόρη

Που έχει πλήξει και δεν νοιάζεται γι' αγάπη.

Φουντώνουν οι δέσμες των φωτεινών αχτίδων

Που σκορπάνε ομίχλες κι' ατμούς αχνίζοντας

Το φράγμα σπάω φυλακισμένων ονείρων

Ανασαίνω,βλέπω αυγή στον ορίζοντα

Λευτέρης Σιώμος Κ/21 δ.π.ελ.