Φόβος και δειλία...🍁

Κοίταζα τα μάτια σου,

προσπαθούσα να τα διαβάσω,

θολό μου φάνηκε το βλέμμα σου,

μα είπα θα το προσπεράσω....

Τα δάκρυα μουσκέψανε τις λέξεις,

τις άπλωσα στον ήλιο να στεγνώσουν,

απορημένο βλέμμα να κοιτάζω,

φοβάμαι μην τύχει και ματώσουν.

Οι λέξεις άηχες κι όμως βουΐζουν,

αναπάντητες ερωτήσεις,

λέξεις ασυναρμολόγιστες,

χωρίς ήπιες λύσεις.

Πέπλο μυστήριο το βλέμμα σου,

και οι κουρτίνες έχουν κλείσει,

το φώς κι η λάμψη χάθηκαν,

το σκοτάδι τα ‘χει σβήσει.

Απ’ της ψυχής το ξεχείλισμα,

αίμα και δάκρυ στάζει,

μιά απορία κι ένα γιατί,

αρχίζει με τρομάζει.

Κολλήσανε τα ματοτσίνορα,

έγιναν μία δέσμη,

προσφορά κι αντάλλαγμα,

αντί για ανθοδέσμη.

Κι έμεινα άφωνη να κοιτάζω,

με απορίες στοιβαγμένες,

στο κατώφλι της ψυχής μου,

αναπάντητες,θλιμμένες.

Τι τάχα μπορεί να φταίει,

ένα γιατί και μιά απορία,

ερώτηση επανηλλημμένη,

μήπως ο φόβος και η δειλία.

Αντρουλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹