ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΝ...

Όσο ακούω το γέλιο των παιδιών να συνοδεύει σε αλάνες παιχνίδια και σκανταλιές τους,

σε πλατείες και σοκάκια με ιαχές ανεμελιάς τη χαρά να ζωγραφίζουν,

δεν φοβάμαι!

Όσο στο δρόμο συναντώ ζευγάρια να κρατιούνται απ' το χέρι,

στα μάτια τους να καθρεφτίζεται η ψυχή τους,

φιλιά να ανταλλάσουν ρυθμίζοντας τους χτύπους της καρδιάς τους, σίγουρα

δεν φοβάμαι!

Όσο ανοίγουν ακόμα διάπλατα οι αγκαλιές, φιλοξενούν αγάπης έκφραση,

το νοιάξιμο εκδηλώνεται με τρυφερό της πλάτης χάδι, ασφαλώς

δεν φοβάμαι!

Τρομάζω για την στιγμή που τα μάτια καρφωμένα στην γη θα μείνουν,

δεν θα τολμούν να αντικρίσουν ουρανό,

τα άστρα μάταια θα περιμένουν κάποιος να τα μετρήσει,

μοναχικό ταξίδι μην κάνει η πανσέληνος,

και σαν σε κάποιους "γραφικούς" γεννηθούν όνειρα ζωής, δεν θα 'βρουν αποδέκτες,

μην η συντροφικότητα συναλλαγή συμφερόντων γίνει!

Φοβάμαι

μην νιώσουμε ευτυχισμένοι στον αντικατοπτρισμό της ερήμου!

Βαγγέλης Γιάννος 💐