Φθινοπωρινή μελωδία🌹

Η σιωπή κυριαρχεί παντού.

Γεμίζει το δωμάτιο σαν αόρατο πέπλο.

Ανοίγω το παράθυρο,

αναζητώντας μια μορφή ζωής.

Μια ανάσα…

Τίποτα.

Μόνο μια μαύρη γάτα στο πεζούλι.

Με κοιτά, νιαουρίζει απαλά

και φεύγει αργά, σαν σκιά.

Ο ουρανός έτοιμος για βροχή,

και το στενό, ένα χαλί

από κιτρινισμένα φύλλα.

Φθινόπωρο και μελαγχολία,

κι εγώ...

περπατώ μαζί.

Μα κάτι μέσα μου ζητά διαφυγή.

Αφήνω τα μάτια μου να ταξιδέψουν

πάνω στα φύλλα που χορεύουν στον άνεμο.

Κάθε τους στροβιλισμός, μια ανάμνηση.

Κάθε τους πτώση, μια υπόσχεση.

Γεννιέται μέσα μου μια έντονη επιθυμία.

Βγάζω το τελάρο, τις ξεχασμένες μπογιές,

ένα καταφύγιο απ’ το παρελθόν.

Και αρχίζω να ζωγραφίζω όπως παλιά,

να αιχμαλωτίσω στον καμβά

τη μουσική του φθινοπώρου,

τα χρώματα που φλέγονται

κίτρινα, κόκκινα, καφετιά.

Και ξαφνικά γίνεται γιορτή.

Τα κιτρινισμένα φύλλα λάμπουν

σαν ηλιοβασίλεμα και ανατολή μαζί.

Και η μελαγχολία γίνεται φως,

μια σιωπηλή μελωδία που γεμίζει την ψυχή.

Νίκη Μαντζαβίνου🌹