Νοστάλγησα τον χειμωνιάτικο Βόλο, να περπατήσω ως τον Άναυρο. Να δω τον ήλιο να ξεπροβάλλει αχνά, πίσω από τη Γορίτσα, λούζοντας με απαλό φως τον τοξοβόλο Κένταυρο κι ύστερα να αγκαλιάζει στοργικά το εκκλησάκι στην Παναγία Τρύπα πριν ξεχυθεί προς την πόλη. Να ανασάνω το θαλασσινό αεράκι και να πάρω το δρόμο του γυρισμού, θαυμάζοντας μαρμάρινα δέντρα κι άλλα έργα τέχνης του πάρκου, να ζωντανεύουν μνήμες από καλλιτέχνες που, χτυπώντας με δύναμη σφυριά, έδιναν μορφή στη φαντασ

Μου αρέσει το φθινόπωρο. Είναι που το καλοκαίρι έχει χαθεί που σε καλούσε σε μαγικές διακοπές, σε θάλασσα ή βουνό, σε εκδρομές, σε ταξίδια σε χώρες μακρινές, σε νησιά μεγάλα ή μικρά, με πολυτέλειες και κοσμοπολίτικες ομορφιές, ή σε απλά τοπία, ήρεμα και ονειρικά.   Μα αν, για χιλιάδες λόγους δεν μπορείς; Τότε τι μένει; Ζέστη και θλίψη για όσα θά’ πρεπε να ζεις.   Μου αρέσει το φθινόπωρο. Είναι που δεν μπήκε ακόμη ο Δεκέμβρης, να’ ναι τα πάντα στολισμένα, φωτισμένα, γιορτινά.

Η σιωπή κυριαρχεί παντού. Γεμίζει το δωμάτιο σαν αόρατο πέπλο. Ανοίγω το παράθυρο, αναζητώντας μια μορφή ζωής. Μια ανάσα… Τίποτα. Μόνο μια μαύρη γάτα στο πεζούλι. Με κοιτά, νιαουρίζει απαλά και φεύγει αργά, σαν σκιά. Ο ουρανός έτοιμος για βροχή, και το στενό, ένα χαλί από κιτρινισμένα φύλλα. Φθινόπωρο και μελαγχολία, κι εγώ... περπατώ μαζί. Μα κάτι μέσα μου ζητά διαφυγή. Αφήνω τα μάτια μου να ταξιδέψουν πάνω στα φύλλα που χορεύουν στον άνεμο. Κάθε τους στροβιλισμός, μια α